Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ҫак сӑмахсем хыҫҫӑн Григорий Татьяна патне сыхлануллӑн утса пычӗ, ӑна ерипен, пӳрнисемпе кӑна тӗкӗнсе илчӗ; унӑн ҫаврӑнса тӑрса калаҫас килнӗ пулсан та, вӑл ҫавӑрӑнмарӗ, нимӗн те каламарӗ; ҫав кӑмӑла ҫиеле тухма ирӗк парасшӑн мар пулнӑ пекех унӑн пӗтӗм кӗлетки, уйрӑмах хулпуҫҫисем ытла ҫилленӳллӗн чӗтресе илнипе Григорий каллех каялла чакрӗ.

После этих слов Григорий осторожно подошел к Татьяне и одними лишь пальцами прикоснулся к ней; она не обернулась и ничего не сказала, хотя ей и хотелось и обернуться и заговорить; плечи ее вздрогнули, и Григорий снова отступил назад.

VI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.

Старик, ҫӗлӗкне хывса кӑкӑр ҫине тытрӗ те, пухӑва пуҫ тайса, ҫилленӳллӗн каларӗ:

Старик снял шапку и, держа ее на груди, поклонился собранию и сказал с упреком:

V // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.