Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫеҫен сăмах пирĕн базăра пур.
ҫеҫен (тĕпĕ: ҫеҫен) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
«Пур унта сирӗн ҫеҫен хир, пур, кайса курӑр, сирӗн хӑвӑр ҫӗр-шывӑра лайӑх пӗлмелле», — терӗ.

Куҫарса пулӑш

5. Ҫеҫен хир // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

Мӗнле ҫеҫен хир пирки калаҫрӗ Хусанта ҫамрӑк ханӑн аслӑ карачийӗ Булат Ширин?

Куҫарса пулӑш

5. Ҫеҫен хир // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

Ку ялсен ҫывӑхӗнче нимле ҫеҫен хир те ҫук.

Куҫарса пулӑш

5. Ҫеҫен хир // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

Хусейн хӑйӗн отрячӗпе ҫеҫен хире тарчӗ.

Куҫарса пулӑш

4. Ҫар ҫула тухать // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

Ҫеҫен хир варринче ай лӑс хурӑн, Ҫил силлемессерен силленет, Ҫил силлесен пушшех силленет.

Куҫарса пулӑш

10. Чӗре суранӗ // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

Хӑйӑрлӑ ҫеҫен хирте вирхӗнекен кантӑкран каҫхи шуҫӑм хӗрлӗ тутӑрпа сулкалашнине ас тӑватӑп.

Я помню, как закат махал красным платком в окно, проносящееся среди песчаных степей.

III сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Унтан ҫеҫен хир пуҫланчӗ.

Потом началась степь.

XVIII. Ливингстонпа сыв пуллашни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Тӑмлӑ тӑпра ҫеҫен хирӗн шурлӑхланнӑ, ҫемҫе пылчӑкӗпе ылмашӑнчӗ.

Глинистый грунт сменялся мягкой, превращенной в болото почвой степей.

VIII. Цаупере чура // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Ӑс-хакӑл янкӑс капӑрчӑкӗсем ҫут ҫанталӑка юратнине нумай сӑмахлӑ монологпа палӑртса хӑлаҫланаҫҫӗ, вӑл вара сӑмахсӑрах юратать, вӑрманпа ҫеҫен хире, юхан шывпа ту капламлӑхне пӗр кӗвӗлле вӗҫӗмсӗр ӗнӗрлекен сӑвӑҫсенчен аванрах ӑнланать.

Без слов, без длинных монологов, до которых так падки духовные франты, любил он природу и по-своему понимал ее не хуже присяжных поэтов.

V. Мул тӑвӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Ҫак пӗри лашине шӑхӑрса чӗнчӗ, кӗпҫирен вӗри патронне кӑларса ывӑтрӗ, йӗнер ҫине улӑхса ларчӗ те кайрӗ — ҫаврӑнса пӑхмасӑр, мӗншӗн тесен вилнӗ этем сиенсӗр, ҫеҫен хирте тата тискер кайӑксемпе вӗҫен кайӑксем пур, вӗсем виле ӳте пытарма пӗлеҫҫӗ.

Один этот подозвал лошадь, выбросил из ствола горячий патрон, сел в седло и уехал, не оглянувшись, потому что мертвый безвреден и потому что в пустыне есть звери и птицы, умеющие похоронить труп.

VI. Тинг Блюма хӑваласа ҫитет // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Блюм пуҫне пӑрчӗ, ҫеҫен хирӗн черчен сӑн-питне пӗрӗнчӗк ҫавра куҫӗсемпе тӗсесе ҫаврӑнчӗ, хӑйӗнне темӗскер аса илчӗ, — хайхискер инҫетри горизонталла сасӑсӑр тӗттӗм каплампа ухлатса ҫухалчӗ, унтан ҫиҫкӗнчӗк пушӑлӑхалла сурса хучӗ.

Блюм повернул голову, окинул круглыми замкнутыми глазами нежное лицо степи, вспомнил что-то свое, ухнувшее беззвучной темной массой к далекому горизонту, и плюнул в сияющую пустоту.

I. Чыс тӑватӑп // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Вӑл кичемлӗхпе аптӑрасах ҫитнӗччӗ те — эпӗ ӑна ҫак ӗҫе пурнӑҫлама ӳкӗте кӗртрӗм: ҫеҫен хир юхан шывӗн утравӗ ҫинче ҫав тери хитре, ҫаппа-ҫарамас хӗрарӑм статуйине лартмалла, — шурӑ металран, мӑнаҫлӑхӗпе мухтанакан сӑн-сӑпатпа; ҫыран хӗрринче вара, хӗрарӑма хирӗҫле, — чӗркуҫленнӗ негрӑн чукунран тунӑ кӳлепи.

Он изнывал от скуки, и я уговорил его выполнить следующее: поставить на островке пустынной реки статую прекрасной нагой женщины, из белого металла, в позе горделивого превосходства; на берегу же, лицом к ней, — чугунное изображение негра, стоящего на коленях.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 371–378 с.

Эпӗ ҫеҫен хир ҫулӗ тӳррӗн тӑсӑлакан еннелле каятӑп».

Я буду идти, придерживаясь направления степной дороги».

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 327–333 с.

Кестер, эпӗ аслӑ ҫеҫен хир урлӑ иртекен ҫынсен тӗлӗнмелле капламне кунсерен куратӑп… кунран-кун!

Кестер, я вижу изо дня в день эту стремительную массу людей, проходящих через великую степь.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 327–333 с.

Ҫеҫен хир варрипе кӑвак тусанпа тӗтреленнӗ сарлака ҫул явкаланать, тусем еннелле тӑсӑлать, вӗсен хӑмӑр-кӑвак мӗлкесемпе тулса ларнӑ улӑпла кӳлепинче ҫухалать.

Широкая, туманная от голубой пыли, дорога вилась поперек степи, уходя к горам, теряясь в их величавой громаде, полной лиловых теней.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 327–333 с.

Картлашкапа хӑпарнӑ май аялта, хапха хуралҫин пӳлӗмӗнче, — тулли чӑнлӑх пек ҫав ӳкерчӗкӗн тӑсӑмӗ — урама касса иртекен ҫеҫен хир тӗмӗсем, юхан шывсем…

Поднимаясь по лестнице, я видел внизу, в комнате привратника, продолжение все той же, имевшей полную реальность картины — дикие кусты, ручей, пересекавший улицу.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 327–333 с.

Ҫакӑ сана манӑн шухӑш-туйӑма ӑнланма кӑштах пулӑшмаллах; пӗр уйрӑмлӑхпа: умри япаласем маншӑн витӗр курӑнма пуҫларӗҫ, эпӗ пӗр вӑхӑтрах пӗр-пӗринпе ҫӑтӑ-ҫӑтӑ пӗрлешнӗ, пӗр-пӗрин витӗр тухакан икӗ тӗнчене куратӑп; вӗсенчен пӗри — пирӗн хула, тепри вара — чечекленекен сӑртлӑ ҫеҫен хир, унта инҫетри горизонтра — кӑвак тусем.

Это может дать тебе некоторое представление о моих впечатлениях, с той разницей, что для меня предметы стали как бы прозрачными, и я видел одновременно сливающимися, пронизывающими друг друга — два мира, из которых один был наш город, а другой представлял цветущую, холмистую степь, с далекими на горизонте голубыми горами.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 327–333 с.

Утӑ уйӑхӗн варринче, Рен ҫеҫен хирти ту юхан шывне тӗпченӗ вӑхӑтра, аслати килсе ҫапрӗ.

В середине июля, исследуя пустынную горную реку, Рен был застигнут грозой.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 282–286 с.

Форта ҫавӑрса чикӗленӗ вӗҫӗ-хӗррисӗр ҫеҫен хирте металл пек йӑлтӑртатакан шӑрӑх юхать.

По беспредельной пустыне, окружающей форт, разливался сверкающий, как металл, зной.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 321–325 с.

— Шӑна вӗҫет пыл ҫи-и-не-е! — ӳсӗррӗн янӑрарӗ тусӗсен хорӗ, унтан кичеммӗн силлене-силлене пуйӑс хуларан кӑвак ҫеҫен хирелле иртрӗ.

— Летела муха на па-а-току! — грянул хор друзей, и, содрогаясь от скуки, поезд ушел из города в синюю степь.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 233–242 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех