Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ҫӗре сӗм тӗттӗмлӗхӗн пуҫа ҫавӑрттаракан сӗрӗмӗ пусӑрӑнтарать; ҫӗрлелӗхӗн ҫӑлтӑрлӑ путӑкӗ тискер кайӑкӑн пархӑт урисене — вӗсен хӑрушла сӗртӗнӗвӗпе — аса илтерет.

Головокружительный дурман мрака тяготил землю; звездный провал ночи напоминал бархатные лапы зверя с их жутким прикосновением.

II сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 415–430 с.

Сӗм тӗттӗмлӗхӗн пархӑт тӗпсӗрлӗхӗнчен ун патне ҫӗрлелӗхӗн ӗмӗлкеллӗ илтӗнми янӑравӗ килсе ҫитрӗ, — пӗчӗкҫӗ шӑнкӑравсен тӗнкӗлтетӗвӗ, ҫӗр юрри, вӗтӗ-вӗтӗ цитрсен вӑййи, юнӑн хумханма пуҫланӑ пурнӑҫӗ.

Неслышный призрачный звон ночи пришел к ней из бархатных глубин мрака, звон маленьких колокольчиков, пение земли, игра микроскопических цитр, взволнованная жизнь крови.

V. Шӑплӑх // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Ҫӗрлелӗхӗн ыйхӑсӑр куҫӗсем чӗмсӗрлӗхпе сывлаҫҫӗ; ҫӑл куҫ шывӗлле тап-таса, тулли, чӑн-чӑн шӑплӑх сыхлать пуш хире, шӑплӑх тӗнчене вӗҫӗ-хӗррисӗр хӑйӗн айне путарнӑ, тӳпене ҫӗкленнӗ те патшаланать, хуҫаланать.

Бессонные глаза ночи дышали безмолвием; полное, совершенное, чистое, как ключевая вода, молчание стерегло пустыню, бесконечно затопив мир, уходило к небу и царствовало.

V. Шӑплӑх // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.