Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Этемӗн чӗри пурнӑҫри йывӑрлӑхсенчен вӑйлӑрах пулать.

Куҫарса пулӑш

Ылтӑн вӑчӑра // Андрей Чэн. Анрей Чэн. Пӑлхар ҫар ҫынни. Шупашкар: «Ҫӗнӗ вӑхӑт», 2020 — 100 с.

Этемӗн хӑйӗн ӑнланса пӗтӗм вӑя илме тӑрӑшас пулать.

Куҫарса пулӑш

Ылтӑн вӑчӑра // Андрей Чэн. Анрей Чэн. Пӑлхар ҫар ҫынни. Шупашкар: «Ҫӗнӗ вӑхӑт», 2020 — 100 с.

— Ҫут тӗнчере этемӗн пурнӑҫӗ йывӑр.

Куҫарса пулӑш

Ылтӑн вӑчӑра // Андрей Чэн. Анрей Чэн. Пӑлхар ҫар ҫынни. Шупашкар: «Ҫӗнӗ вӑхӑт», 2020 — 100 с.

Ӗнсе ҫинчи пӑнча пуссан этемӗн чӗлхи калаҫми пулать.

Куҫарса пулӑш

Ылтӑн вӑчӑра // Андрей Чэн. Анрей Чэн. Пӑлхар ҫар ҫынни. Шупашкар: «Ҫӗнӗ вӑхӑт», 2020 — 100 с.

Ӗлӗкхи вӑрттӑнлӑхра вӑйпа кӑна мар этемӗн ӳт-пӳ ҫинче мӗнле вырӑнта пурнӑҫ пӑнчисем вырнаҫнине пӗлсен те хӑвӑн тӑшманна ҫӗнтерме пултаран.

Куҫарса пулӑш

Ылтӑн вӑчӑра // Андрей Чэн. Анрей Чэн. Пӑлхар ҫар ҫынни. Шупашкар: «Ҫӗнӗ вӑхӑт», 2020 — 100 с.

Ӗҫ ӑнсан — юрлас е купӑс калас килет этемӗн, ывӑннӑ хыҫҫӑн канма пулӑшать вӑл ӑна…

Куҫарса пулӑш

2 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей Павӑлӗ: хроникӑллӑ роман. 3-мӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984. — 240 с. — 3–231 с.

Шкул сҫумӗнчи пахчара вӑл ачасене панулми, чие ҫырли, слива йывӑҫҫисем епле лартса ӳстермеллине вӗрентет: этемӗн пурнӑҫӗ тулӑх пултӑр малашне.

Куҫарса пулӑш

8 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

Пуш хирӗн пысӑк чӗринче этемӗн пӗчӗк чӗри талтлатать; ӳсен-тӑран мириадисем ыйхӑллӑн сывлаҫҫӗ; йӑл кулса — Стар вӗсен ҫурма уҫӑ пӗчӗкҫӗ ҫӑварӗсене курать, курӑк-чечек кӗпҫисен чӑштӑртатӑвне тӑнласа утать.

Маленькое сердце человека стучало в большом сердце пустыни; сонные, дышали мириады растений; улыбаясь, мысленно видел Стар их крошечные полураскрытые рты и шел, прислушиваясь к треску стеблей.

II сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 415–430 с.

Вунӑ минут та иртмерӗ — килпетсӗр этемӗн утмӑл пӗр очкона ҫитрӗ, Детрейӑн — хӗрӗх тӑххӑр ҫеҫ.

Не прошло десяти минут, как у невзрачного человека было уже шестьдесят один, и сорок девять — у Детрея.

XIV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Ялан тенӗ пекех ҫут ҫанталӑк этемӗн нӗрсӗрлӗхне унӑн туйӑмӗсенче шайлаштарать; илемлӗх ҫук ҫыннӑн мӗн те пулин — куҫӗсем, урисем, ҫӳҫӗ е сасси — лайӑх чух ҫакӑ та ҫителӗклех.

Природа обычно ставит противовес безобразию человека в самих чувствах его; если хотя что-нибудь хорошо у обойденного привлекательностью, — глаза, ноги, волосы или голос, ему часто довольно и этого утешения.

XII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Ҫаксем ҫинчен тата ытти тем те пӗр пирки — этемӗн кӑмӑл-ӗмӗт темипе пӗтӗмӗшле — пыраҫҫӗ Филатрпа манӑн калаҫусем; паллах, вӑл ҫак ыйтӑва хускатсан.

Обо всем этом и еще много о чем — на тему о человеческих желаниях вообще — протекали мои беседы с Филатром, если он затрагивал этот вопрос.

II сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Ҫак ҫын пит-куҫӗнче чӑнласах — пӗтӗмпех пайӑркаланнӑ; кашни этемӗн физиономийӗнче пур пӗтӗмӗшлӗхе урӑх сӑмахсемпе эпӗ тӗрӗс мар палӑртӑттӑм; ҫамкипе сӑмсин ҫакӑнчӑк линийӗ пирки асӑннӑ хыҫҫӑн ытти йӗрсем ҫине куҫатӑп: куҫ харшисен тата куҫӗсен хӑйсен, ҫӑварӗн кӗтесӗсем усӑнчӑк — тутин ҫирӗп йӗрӗпе; мӑйӑхӗ сухалӗ ҫине ӳкнӗ; ҫӳҫӗ, калпак айӗнчен тӑрмаланса тухнӑскер, тата, ҫӑралӑхне пула, чӑн йывӑр япала иллюзине кӑтартаканскер, — пӑрланса хытнӑ шыв сикки евӗр ҫакӑнса пӗтӗмпех пайӑркаланнӑ.

В лице вошедшего, именно, — все струилось; другим выражением я не точно определил бы то общее, что есть в физиономии каждого человека; упомянув уже об отвесной линии лба и носа, я перейду к остальным чертам: опущенные углы бровей, глаз и рта, с твердой линией губ; падающие в бороду усы; волосы, выбивающиеся из-под шапки и дающие, благодаря густоте, подлинную иллюзию тяжести, — все струилось отвесно, подобно скованному льдом водопаду.

IV. Астарот // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Ҫӑлтӑрлӑ тӳпе, вилӗм, этемӗн телейсӗр хевтесӗрлӗхӗ мана шанӑҫӑм вилӗмле пӗтни пирки аса илтереҫҫӗ.

Звездное небо, смерть и роковое бессилие человека твердили мне о смертном отчаянии.

I. Биографи // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Горна йывӑрлӑх пусӑрӑнтарать, унӑн халӗ хӑйӗн сассипе этемӗн мӗскӗнле нумай сӑмахне евитлеттерес килет.

Тяжесть давила его, и ему страшно хотелось, чтобы его голос сказал больше жалких человеческих слов.

VII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Унтан вӑл хӑех сӑнарланӑ сӑмаха — «ҫук!» — илтрӗ, анчах халӗ хӑйне кӳрентернӗ ҫын пек мар, тавӑруҫӑлла туять; вара тӗплӗн, ӗҫлӗн шухӑшласа хатӗрленӗ усаллӑх сценисене сивлек ҫӑткӑнлӑхпа сапаласа тухрӗ; акӑ — ҫука юлнин ҫаврӑмӗсем, вӗсен пӗтӗрӗнекен авӑрӗнче алӑкран шакканӑ этемӗн ытлӑх-ҫитлӗхӗ путса ҫухалать.

Потом он услышал воображенное им самим слово «нет», но уже почувствовал себя не оскорбленным, а мстителем, и с мрачной жадностью набросал сцены расчетливой деловой жестокости, обширный круг разорений, увлекающий в свою крутящуюся воронку благополучие человека, постучавшего в дверь.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

— Ҫав этемӗн куҫӗ ҫӳҫ хулӑнӑшӗнчен тӗрӗсрех пулнӑ тӑк, — кӑшкӑрса ячӗ вӑл, — эпӗ халӗ вилеччӗ!

— Я был бы теперь мертв, — закричал он, — будь глаз у этого человека повернее на толщину волоса!

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Ҫапла пулма кирлӗлӗхӗн ӑшӗнче йывӑр каплам пытаннӑ, унтах — суйлама урӑх май ҫукран пусӑрӑннӑ этемӗн тунсӑхлӑ савӑнӑҫӗ.

В сознании необходимости этого таилась тяжесть и, отчасти, грустная радость человека, которому не оставили выбора.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Ҫав вӑхӑтрах, пирӗн психика ҫанталӑкӗ шухӑшсене вулама май парас тӑк, — Стэнли, паллах, Гент ӑсӗнче мӗн те-тӗр вуласа ҫак этемӗн сӑпайлӑхне тивӗҫлипе хаклайӗччӗ; Гент, ҫапах та, хӑйӗн шухӑш сӑнарлавӗнче ҫӗкленӗ ту мӗлкинче хӑй кӑна пӗлекен ҫӗре вырнаҫнӑ.

Между тем, если бы психическая природа наша позволяла читать мысли, Стэнли не преминул бы, прочтя кое-что в уме Гента, отдать должное скромности этого человека, приютившегося незаметно в тени горы, мысленно воздвигаемой им.

V. Мул тӑвӗ // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Пӗлсемӗр… — вӑл Ганувер еннелле ҫаврӑнчӗ те ун ҫине сивлеккӗн тинкерчӗ, ҫав вӑхӑтрах тути сиввӗн кулать, — пӗлсемӗр: этемӗн кунӗсене асӑрхамасӑр, лӑпкӑн чакармалли меслетсем пур.

Знайте, — сказала она, обращаясь к Гануверу, и мрачно посмотрела на него, в то время как ее губы холодно улыбались, — знайте, что есть способы сократить дни человека незаметно и мирно.

XVIII // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

— Эпӗ — Джон Дюрок, хама пӗр этемӗн — унӑн ятне тӳрех калар: Гануверӑн — чӑн-чӑн тусӗсен йышне кӗртме пултаратӑп.

 — Я — Джон Дюрок, могу считать себя действительным другом человека, которого назовем сразу: Ганувер.

IX // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.