Чӑваш чӗлхи корпусӗ

— Тупнӑ йӗпе сӑмсасемпе пӗрле ҫухрашса тӑма, — терӗ Актай, шӑл витӗр чӑрк!

Куҫарса пулӑш

2 // Валентина Элпи. Эльби В. А. Тӑрӑр вӑйӑ картине: калавпа повеҫ. — Шупашкар: Чӑвашиздат, 1964. — 60 с. — 16–60 с.

Ку ӗнтӗ хурасимӗс ҫӑмӑл тумлӑ улатакка — вӑрман «санитарӗ» — хӑй хырӑмне шӗкӗсемпе, йӑплака хуртсемпе (слизевиксемпе), вӑрӑм сӑмсасемпе тӑрантасшӑн сӑмсипе пӗр ухӑнмасӑр ларакан лутрарах, янӑравлӑ, варакланнӑ (е хӑвӑлланнӑ?) ватӑ хыр сӑсӑлне-янкарне таккаса кӑларасшӑн.

Куҫарса пулӑш

Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта // Василий Сипет. Сипет В. Хӑлхасӑр, куҫсӑр вӑрманта: повесть. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2017. — 196 с.

Унсӑрӑн эпир гостиницӑсем тӑрӑх татах та, суккӑр кушак ҫурисем пек, сӑмсасемпе мрамор питлӗхсене тӗрткелесе ҫӳреттӗмӗрччӗ-ха.

То мы, как слепые кутята, тыкались носом в мраморные плиты гостиничных вестибюлей.

5 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Дворянсен йӑхӗнчен тухнӑ вырӑссем пурте тенӗ пек пӗр хӑйсенче ҫеҫ палӑракан ӑратлӑ уйрӑмлӑхсем пур, тесе шанни паллӑ ӗнтӗ: пире пӗрре кӑна мар илтме тивнӗ «хӑйсен хушшинче» вӗсем «подсаласкински» сӑмсасемпе «перепреевски» ӗнсесем ҫинчен калаҫнине.

Известно, что почти все русские дворянские фамилии убеждены в существовании исключительных, породистых особенностей, им одним свойственных: нам не однажды довелось слышать толки «между своими» о «подсаласкинских» носах и «перепреевских» затылках.

XXII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.