Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Тепӗр чухне ҫӗрӗ-ҫӗрӗпе куҫ хупаймасӑр нушаланать вара Сӑпани, тахҫанри тӗттӗм каҫри пек, юнашар Хӗлимун выртассӑн, унӑн ӑшши чӗри патнех ҫитессӗн, кӑкӑрӗ ҫинчи ҫемҫе ҫӑмӗ пите ачашшӑн кӑтӑклассӑнах сӗмленме тытӑнать.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Е пыр туллиех ашпа чыхӑнса ларса, пуҫӗпе пӑхакансен ури вӗҫнелле тӑрӑнса кайса вилсе выртассӑн туйӑнать.

Или — заглотается мясом по горло, ткнется головою в ноги зрителям и умрет.

XII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Шурӑ тикӗс вырӑнта хӗп-хӗрлӗ, аякранах курӑнакан хӗрлӗ пӑнчӑ пулса юлчӗ, — вӑл нихӑҫан та пӗтес ҫук, ҫакӑнта яланлӑхах, ҫурхи хӗвеллӗ кунсем ҫитичченех, юр ирӗлсе пӗтсе, хӑватлӑ юханшыв инҫетри тӳремсем тӑрӑх инҫетри вӗҫӗ-хӗррисӗр тинӗсе, тӑван ҫӗрӗн тӑван тинӗсне юхса кайичченех выртассӑн туйӑнчӗ.

На белой поверхности осталось красное пятно, ясное, отчетливое, словно оно никогда не должно исчезнуть со снега, словно останется здесь навсегда, до весенних солнечных дней, когда снег потрескается, стечет потоком в реку, и свободная река понесет свои буйные воды по далеким равнинам, в далекое необъятное море, родное море родной земли.

V // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.