Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Обремон (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Ҫапах та эпӗ тепӗр хут лӑпкӑн сывлама пикентӗм, кушак аҫине айккинелле тӗртсе ятӑм; д'Обремон хӑйӗн кӗтесӗнче хускалмасӑрах выртать, уйӑхӑн тӗксӗм ҫутинче унӑн шурӑ мӑйӑхӗ ҫийӗн шӗвӗр сӑмси курӑнать, ҫывӑракан куҫ лупашкисем мӗлкепе витӗннӗ, вӗсем манӑн хусканусене сӑнаҫҫӗ тейӗн.

Однако я успел отдышаться и оттащить кота в сторону, а д'Обремон продолжал лежать неподвижно в своем углу, откуда виден был при тусклом свете луны его острый над белыми усами нос, а впадины спящих глаз, покрытые тенью, казалось, подсматривали за моими движениями.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Алӑ тупанӗсем ҫуннине тата тӑнлава юн шакканине туятӑп; эпӗ татӑклӑ утӑм тӑваслӑхпа чыхӑнсах кайрӑм, ҫаврӑнкаласа выртакан д'Обремон шӑппӑн харлаттарма пуҫласса аран-аран тӳссе ҫитертӗм.

Я чувствовал, как горят ладони и кровь бьет в виски; я захлебывался решимостью, и стоило большого труда дождаться, пока д'Обремон, перестав ворочаться, начал коротко всхрапывать.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Эпӗ сив чир чухнехилле чӗтресе выртатӑп; уҫӑ куҫпа; пӳлӗм алмаз ванчӑксемпе тулнӑ; д'Обремон ҫывӑрса каясса кӗтетӗп.

Я лежал, вздрагивая, как в лихорадке, с открытыми глазами, с головой, набитой алмазами, и ждал момента, когда д'Обремон заснет.

V // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

— Тӑрсам, Франсуа, — терӗ д'Обремон.

— Встань, Франсуа, — сказал д'Обремон.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

— Ку — алмаз, — терӗ д'Обремон, — вӑрттӑнлӑх пулӑшнипе шӑратса эпӗ ӑна ҫирӗм ҫул хушши пуҫтарса пытӑм.

— Это алмазы, — сказал д'Обремон, — двадцать лет я производил их с помощью тайны.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Д'Обремон мана аллӑмран тытрӗ, арча патне ҫавӑтса пычӗ, ӑна кӗмсӗртетекен пысӑк уҫӑпа уҫрӗ те хуппине ҫӗкличчен шухӑшлӑн каларӗ:

Д'Обремон взял меня за руку, подвел к сундуку, открыл его большим гремящим ключом и, еще не поднимая крышки, сказал:

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Д'Обремон ман енне ҫаврӑнчӗ те лӗпӗш ҫине тӗллесе кӑтартрӗ:

Д'Обремон обернулся ко мне и указал на бабочку.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Пӗррехинче каҫхине, шӑрӑх кун хыҫҫӑн, шӑппӑн, кӑпӑшшӑн шурса пыракан чӳрече умӗнче д'Обремон темшӗн питех те тунсӑх сӑнпа икӗ сехете яхӑн хускалмасӑр ларчӗ; вӑрманӑн хӗвел аннипе пӗрле тӗксӗмленекен тӑррине сӑнать-ши?

Раз вечером, после жаркого дня, у окна, бледневшего тихо и пышно, д'Обремон, смотря на закатные верхи леса, просидел с очень что-то грустным лицом часа два.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Д'Обремон эпӗ пур чухне арчине нихӑҫан та уҫмасть, эпӗ вара, ӑна чӳречерен вӑрттӑн пӑхса сӑнаканскер, ҫав тери телейсӗр, — ҫак самантсенче старик ылханлӑ арчине тӗкӗнмест.

Д'Обремон никогда не открывал сундук в моем присутствии, — я же, подсматривая за ним в окно, был так несчастлив, что в эти минуты старик оставлял проклятый сундук в покое.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Тепӗр чухне уҫӑ сывлӑша тухнӑ д'Обремон вӑхӑтлӑх ҫуккипе усӑ курса ҫак арчана силлесе пӑхма хӑтланатӑп, анчах йывӑр пулнӑран ӑна кӗтесӗнчен ҫур вершук чухлӗ ҫӗклеме те май килмест.

Иногда, пользуясь кратким отсутствием д'Обремона, выходившего побродить на воздух, я пытался потрясти этот сундук, но так был он тяжел, что не удавалось приподнять его угол даже на полвершка.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

«Манӑн д'Обремон, ахӑртнех, — тӗшмӗртрӗм эпӗ, — катӑк ӑслӑ е тайӑлнӑ этем.

«Мой д'Обремон, — рассуждал я, — человек, видимо, слабоумный или помешанный.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Эпӗ вӑрмана каятӑп, каланӑ ӳсен-тӑрана пухатӑп, ӑна мана чӑтӑмсӑррӑн кӗтсе тӑракан д'Обремон валли сӗтӗрсе ҫитеретӗп.

Я отправлялся в лес, собирал приказанные растения и тащил их нетерпеливо встречавшему меня д'Обремону.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Ҫакнашкал кунсенче д'Обремон тепӗр чух ҫапла хушать:

В такие дни д'Обремон иногда говорил:

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

— Ну, Франсуа, паян нимӗн те пулмасть, — терӗ д'Обремон чаплӑн, унтан аллисемпе тӗлӗнмеллерех хӑлаҫланса шӑши ҫурине алӑкран кӑларса печӗ.

— Ну, сегодня ничего не будет, Франсуа, — сказал д'Обремон торжественно, с какими-то странными манипуляциями выбрасывая мышонка за дверь.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Маншӑн чи пӗлтерӗшли — ылтӑн мӗнрен пулнине пӗлесси, ӑрӑмлассине тата фейӑсем ҫинчен калакан юмахсене эпӗ д'Обремон валли хӑваратӑп.

Мне важно было только узнать золотой состав, а заклинания и сказки о феях я предоставлял д'Обремону.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Д'Обремон хӑйӗн тухатмӑш шӗвекӗсене пӗҫерет.

Д'Обремон варил свои колдовские зелья.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

— Вӑл инҫетри ялтан уйӑхра пӗрре килет, — терӗ д'Обремон, — мана ҫӑкӑрпа тивӗҫтерет.

— Он приезжает из далекой деревни раз в месяц, — сказал д'Обремон, — и привозит мне хлеб.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Д'Обремон Жанӑн ҫемьери ӗҫ-пуҫӗпе кӑсӑкланкаларӗ те ӑна ячӗ.

Д'Обремон расспросил Жана о семейных делах и отпустил.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Малтанхи тапхӑрта эпӗ ҫакна манӑн ӑрӑмҫӑн хӑнӑхӑвӗ пуль тенӗччӗ, анчах кӗҫех, пӗр вун пилӗк кун иртсен, д'Обремон чӑннипе анкӑ-минкӗ, ҫурма ӑслӑ каппайчӑк иккенне ӑнлантӑм.

До времени я относил это к привычкам моего чародея, но вскорости, дней этак через пятнадцать, убедился, что д'Обремон просто придурковатый старик, полупомешанный хвастун.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

— Эпӗ сана лайӑх апат шантараймастӑп, — хирӗҫлерӗ д'Обремон, — эпӗ хам ҫиекенни, санӑн пурнӑҫ вӑйне тытса пыма мехел параканни кӑна.

— Я не обещаю тебе лучшей пищи, — возразил д'Обремон, — чем та, которую я ем сам и которая будет поддерживать твои животные силы.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 174–191 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех