Шырав

Шырав ĕçĕ:

Нюрка (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ӑна «матушкина Нюрка» теҫҫӗ.
Куҫарса пулӑш

Туння аппа // Ираида Петрова. Петрова, И. А. Татюк: повесть: кӗҫӗн ҫулхи шкул ачисем валли. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1969. — 126 с.

Юлашки кунсенче, Марья Ивановна госпитальтен апат юлашкисем, ҫӗр улми хуппи илсе килсе ҫитерме пуҫланӑранпа, Нюрка сӗт хушрӗ, кунне литр ҫурӑ антаракан пулчӗ.
Куҫарса пулӑш

Йывӑр ҫулсем // Александр Артемьев. Артемьев А. Ҫунатлӑ ҫуралнисем: повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1965. — 268 с. — 3–57 с.

— Ӗне курмана — качака, теҫҫӗ те, анчах ман Нюрка тепӗр ӗнеҫсӗр ӗнерен нумай ирттерет.
Куҫарса пулӑш

Маттур та-ҫке Нюрка!
Молодец Нюрка!

Ятарласа хушнӑ ӗҫ // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

— Нюрка ӑҫта вара?
— А где Нюрка?

Кам пулма туртӑм пур санӑн? // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Нюрка, ил унтан аллусене!..
Нюрка, убери руки!..

— Нюрк, Нюрка, тетӗп! — чӗнет Миша.
— Нюрк, а Нюрк! — окликает Миша.

Паллашӑр, тархасшӑн! // Николай Евстафьев. Дубов Н.И. Юханшыв ҫинчи ҫутӑсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 144 с.

Нюрка ахаль те ытлашши иртӗхет-ха, килнӗ-килменех команда пама пуҫларӗ.
Вообще лучше бы Нюрка поменьше воображала, а то как приехали, так и пошла командовать.

4 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Манӑн пӗр хӗрача ҫеҫ, Нюрка, ыттисем пурте арҫын ачасем…
У меня только одна девочка, Нюрка, а то одни мальчики…

X // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

Унта ав Нюрка ҫухӑрать, антӑхсах каять пулмалла.
Вон там Нюрка орет, чуть не задохнется.

VII // Леонид Агаков. Василевская В.Л. Асамат кӗперӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1945. — 200 с.

— Женя, ан макӑр! — яланхи пекех, хӑвӑрт та шӑл витӗр каларӗ Нюрка.
— Женя, плакать не надо! — так же, как всегда, быстро и сквозь зубы сказала Нюрка.

Тимурпа унӑн команди // Матвей Сакмаров. Гайдар, Аркадий Петрович. Тимурпа унӑн команди: повесть; вырӑсларан М.А.Сакмаров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 102 с.

Вӑл хурӑна ыталаса илчӗ, шӑп ҫав самантра ун патне Таньӑпа Нюрка персе ҫитрӗҫ.
Она обняла ствол березы, но тут к ней подскочили Таня и Нюрка.

Ытла та кулӑшла-мӗн ҫак пӗчӗкҫеҫ, хӗвелпе пиҫсе чикан евӗр хуралса ларнӑ Нюрка.
Очень уж она была смешная, эта маленькая, загорелая, похожая на цыганку Нюрка.

— Чарӑн, Нюрка!
— Молчи, Нюрка!

— Кӑвакарчӑн! — тӗртсе илчӗ Нюрка, асламӑшӗнчен аяккарах пӑрӑнса.
— Голубь, — отодвигаясь от бабки, огрызнулась Нюрка.

— Вӑрларӗҫ! — кулянса пӗлтерчӗ Нюрка асламӑшӗ сӗт сутакан карчӑка.
— Украли! — горестно пожаловалась бабка молочнице.

— Эпӗ качака шырарӑм, — халсӑррӑн ответлерӗ Нюрка.
— Я козу искала, — уныло ответила Нюрка.

— Нюрка, — ыйтрӗ унтан асламӑшӗ, — пирӗн картишне халь кӑна кам кӗрсе тухнине асӑрхамарӑн-и эс?
— Нюрка, — спросила ее бабка, — ты не видала, кто к нам сейчас во двор заскакивал?

Калинккерен Нюрка кӗчӗ.
В калитку вошла Нюрка.

Качака ҫухалнӑ киле, хай Нюрка ятлӑ пӗчӗкҫеҫ те хӑюллӑ хӗрачана хӗнекен карчӑк пурӑнакан кил-картишне, икӗ лав вутӑ тиесе пынӑ пулнӑ.
Во двор того дома, откуда пропала коза и где жила бабка, которая поколотила бойкую девчонку Нюрку, привезли два воза дров.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика