Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Николаевен хӑна пӳлӗмӗнче лампа сӳнтерсессӗн те чӳречесен хура кӗленчисем уйӑх ҫутинче тӗксӗммӗн ялтӑрама пуҫласан, вӑл, хӳме ҫумне пытанса тӑрса, аллисене кӑкӑрӗ ҫумне хыттӑн хӗссе тытатчӗ те: — Ҫывӑр, ман хитрескерӗм, ҫывӑр, юратӑвӑм манӑн. Эпӗ — юнашарах, эпӗ сыхлатӑп сана! — пӑшӑлтататчӗ тархаслакан, ӳкӗтлекен сасӑпа.

Когда в гостиной у Николаевых тушили лампу и тускло блестели от месяца черные стекла окон, он притаивался около забора, прижимал крепко к груди руки и говорил умоляющим шепотом: — Спи, моя прекрасная, спи, любовь моя. Я — возле, я стерегу тебя!

XVII // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.