Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Мӗскӗнскер (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хӑрать, мӗскӗнскер, пӗтӗм кӗлетки сиксе чӗтрет.

Куҫарса пулӑш

Уй куҫлӑ, вӑрман хӑлхаллӑ // Юлия Николаева. Николаева Ю.Ф. Уй куҫлӑ, вӑрман хӑлхаллӑ: калавсем. — Шупашкар, 2002. — 72 с.

Мӗскӗнскер чӗтремеллипех чӗтрет.

— Бедняга затрепыхался!

IX // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Килсем кунта, мӗскӗнскер!

Поди-ка сюда, бедняжка.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 305–313 с.

Унтан Нок курӑнса кайрӗ — хӗртен кая мар мӗскӗнскер.

Затем появился Нок, в не менее жалком виде.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 229–275 с.

Лешӗ вара, мӗскӗнскер, ҫав тери ырханкка та начаркка, кӗҫ-вӗҫ вилсе каяс пек.

А бедняжка был такой плохонький и синенький, что казалось, недолго протянет.

Ытларикун, августӑн вуннӑмӗшӗнче Эмиль шапана ирхи апат карҫинккине ячӗ, ун хыҫҫӑн ҫав тери лайӑх мар хӑтланчӗ, кун пирки каласа та парас килмест // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

— Ах, эсӗ, мӗскӗнскер, санӑн ҫав тери сурас килет-и? — ыйтрӗ вӑл.

— Ах ты бедненький, тебе плюнуть захотелось? — сказала она.

Тунтикун, декабрӗн ҫирӗм улттӑмӗшӗнче, Эмиль Катхультра пысӑк тӑкак туни, Коямнадиршӑ кашкӑр шӑтӑкне кӗрсе ӳкни // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Мӗскӗнскер пӗтӗм укҫине ҫӑхана тӑсса пама хатӗрччӗ, анчах ҫак вӑхӑтра Эмиль ӑна хӑйӗн пӑшалне тӑсса пачӗ.

Бедняжка уже протянула было всю выручку Ворону, но тут Эмиль сунул ей в руки свой ружарик.

Вырсарникун, июлӗн саккӑрмӗшӗнче, Эмиль... // Галина Матвеева. Линдгрен А. Лённебергӑри Эмиль мыскарисем: повесть; чӑвашла Г.А. Матвеева куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2018. — 203 с.

Вӑл ҫаврӑнса пӑхнӑ та кӑшт ҫеҫ ҫухӑрса яман: Коля, унӑн пиччӗшӗ, ушкӑн варринче, автоматлӑ салтаксен леш енче, пӗчӗкскер, мӗскӗнскер, вӗтӗртетсе утса пынӑ, Лена ҫинелле пӑхса мӗскӗнӗн кулкалам пек тунӑ.

Она повернулась и чуть не вскрикнула: Коля, её Коля шагал в караване за цепью солдат с автоматами, маленький, жалкий, шагал и улыбался ей.

Вунвиҫҫӗмӗш сыпӑк // Иван Васильев. Рысс Е. Хӗрача ашшӗне шырать: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 140 с.

Вӑл, мӗскӗнскер, юлашки вӑхӑтра чирлесе ӳкрӗ тата…

Она, бедняжка, последнее время болеет…

XIX // Геннадий Пласкин. Чжоу Ли-бо. Ҫил-тӑвӑл: роман; Г. Пласкин куҫарнӑ; В. Рудманӑн умсӑмахӗ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1958. — 429 с. — 13–429 с.

Ҫавӑн пек ҫын калаҫнӑ чухне, ман куҫ умне айван ут тухса тӑрать: ака вӑл, тутӑскер, анчах урине шыв лартнӑскер, мӑй тулли ҫакнӑ ханкӑрмисене хӑнкӑртаттарса, хула хыҫпелле пӗр лав ҫӳп-ҫап туртса тухать — мӗскӗнскер! — хӑйӗн ӑраскалӗпе хӑй кӑмӑлланса пырать…

Когда такой человек говорит, мне кажется: вот сытая, но опоенная кляча, увешанная бубенчиками, — везет воз мусора за город и — несчастная! — довольна своей судьбой…

X // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ача, пӗчӗкҫеҫ ҫап-ҫара кӗмӗркке, вӑйсӑр та мӗскӗнскер, валашка ҫинче тапкаланнӑ, чӗтреннӗ.

Дитя верещало и барахталось в воде, обнаженное, бессильное, трогательно жалкое…

I // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Шыва сӗтӗрсе кӗрет те, вӑкӑр, мӗскӗнскер, путать, кайран крокодил ӑна ҫисе ярать.

Утянет в воду; бык, бедный, потонет, а потом крокодил его съест.

Люба крокодилтан хӑрани // М. Тимофеева. Житков Б. С. Эпӗ курса ҫӳрени: япаласем ҫинчен ҫырнӑ калавсем; М. Тимофеева куҫарнӑ; ӳнерҫӗсем Ф. Осиповпа П. Сизов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 212 с.

Ах эпӗ мӗскӗнскер, — терӗ те Буратино питех те хытӑ кӑшкӑрса ҫухӑрса ячӗ.

Ах я, несчастный! — и Буратино закричал пронзительно.

Синьор Карабас Барабас Буратинона ҫунтарса ярас вырӑнне пилӗк ылтӑн укҫа парать те килне ярать // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Ҫакӑ мана шалт тӗлӗнтерсе ячӗ, эпӗ урайне лартӑм та ун ҫинелле куҫа-пуҫа чарса пӑрахрӑм, а вӑл, вӑтанса кайнӑскер, калама ҫук мӗскӗнскер, васкаса мӑкӑртатма пуҫларӗ:

Это меня ошеломило, я сел на пол и вытаращил на него глаза, а он начал поспешно бормотать, сконфуженный, отчаянно жалкий:

XV. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Полковӑй пачӑшка ҫинчен, чирлӗ те мӗскӗнскер ҫинчен, вӑл пьянца та аскӑнчӑк тесе ят сарнӑччӗ; ман хуҫасен сӑмаххисем тӑрӑх, офицерсемпе вӗсен арӑмӗсем пӗрле явӑҫса каяс ҫылӑха кӗрсе пурӑнатчӗҫ; мана салтаксем хӗрарӑмсем ҫинчен ялан пӗр пек сӑмахланисем йӗрӗнтерчӗҫ, пуринчен ытла мана хамӑн хуҫасем йӗрӗнтерсе ҫитерчӗҫ — вӗсем ҫынсене ним хӗрхенмесӗр тиркеме юратни чӑннипе мӗне тӑнине эпӗ питӗ лайӑх пӗлеттӗм.

Полковой поп, больной, жалкий, был ославлен как пьяница и развратник; офицеры и жёны их жили, по рассказам моих хозяев, в свальном грехе; мне стали противны однообразные беседы солдат о женщинах, и больше всего опротивели мне мои хозяева — я очень хорошо знал истинную цену излюбленных ими, беспощадных суждений о людях.

X. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Николай Юрьевич ҫине вӗсем кӑшт шеллесе (мӗскӗнскер, пурнӑҫ кукри-макрине чухламанскер!), ҫав вӑхӑтрах хӑйсен тус аппӑшӗшӗн мӑнкӑмӑлланса пӑхаҫҫӗ: юрӗ-ҫке ӗнтӗ, Альбина Альбертовна пӗтме памӗ ҫана…

Они поглядывали на Николая Юрьевича глазами, в которых женская жалость (бедненький, неприспособленный!) смешивалась с самодовольной гордостью за свою сестру: ничего, Альбина Альбертовна не даст тебе пропасть…

10 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Манӑн ывӑл, мӗскӗнскер, — хурлӑхлӑ сасӑпа кӑшкӑрчӗ Марья Петровна.

Мой сын, убогий, — жалобно закричала Марья Петровна.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Ҫапла тӑрса вӑл, мӗскӗнскер, ним тума аптӑраса ҫитнӗскер, сӗт ӗҫме пуҫларӗ.

И в таком положении, жалкий, растерянный, начал жадно пить молоко.

Экзаменсем // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Кӗсри ав, мӗскӗнскер, вӗреннӗ-вӗреннӗ те, вуннӑмӗш талӑкра тытнӑ та — чунне турра панӑ.

А кобыла, сердешная, привыкала, привыкала, да на десятые сутки взяла да издохла…

XII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Иккӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1963. — 415 с.

Ҫапла, пӗкӗрӗлсе ӳкнӗскер, мӗскӗнскер, вӑл пӗр самант хушши тӑхтаса тӑчӗ те, сапаланнӑ ҫӳҫ пайӑркисене тутӑрӗ ӑшне майлаштарса чиксе, вырӑнтан тапранчӗ.

Постояла немного, согнутая и жалкая, и, заправляя под платок пряди волос, тронулась.

12 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех