Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ҫакӑ ӗнтӗ трактире тахӑшӗ, Ефимушкӑна укҫа панӑ ҫынӗ пырса кӗнине пӗлтерет; ӑна кивҫен укҫа панӑ ҫынсем вуннӑ таранах, хӑшӗ-пӗрисем ӑна хӗнеҫҫӗ те, вӑл мӗн те пулин ан пултӑр тесе тарса ҫӳрет.

Это значит, что в трактир пришел кто-то, кому Ефимушка должен, а кредиторов у него — добрый десяток, и — так как некоторые бьют его — он бегает от греха.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

Ефимушкӑна вӑл ҫемҫереххӗн, кӑмӑллӑраххӑн пӑхнӑ пек туйӑнать.

На Ефимушку он смотрит как будто мягче, добрее.

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.

— Эх, эсир, сысна ҫурисем… — тет вӑл Петӗре, Григорие, Ефимушкӑна.

И говорит Петру, Григорию, Ефимушке: — Эх вы, щенки свинячьи…

XVII. // Феодосия Ишетер. Горький М. Ҫынсем патӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 256 с.