Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Анчах хӑй лайӑх ҫын пулнӑ пулин те, Жиренше чухӑн пурӑннӑ, ун пек чухӑнни ҫеҫенхирте урӑх пулман та: пӗчӗкҫеҫ пӳрчӗ ҫав тери мӗскӗн пулнӑ, хӑй ҫывӑрма выртсан, урисем пӳрте шӑнӑҫайманнипе тул енче курӑнса выртнӑ, йӗпе-сапа ҫанталӑкра шӑтӑк-ҫурӑк витӗр ҫилӗ те ҫумӑрӗ те ирӗклӗнех пӳрте кӗме пултарнӑ.

Но, несмотря на все свои достоинства, был Жиренше беднее всех в степи. Когда он ложился в своей земляной лачуге, то ноги его торчали за порогом, а в ненастную погоду ветер и дождь свободно проникали в неё сквозь множество дыр.

Ӑслӑ Жиреншепе хитре Карашаш // Михаил Андреев. Казах юмахӗсем: юмахсем. — Шупашкар: Чӑвашсен государство издательстви, 1938. — 60 с. — 12–20 с.