Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Хутран-ситрен тӗттӗмре шыв анлӑшӗнче апат шырама тухнӑ пулӑ шӑмпӑлтатса илчӗ; ылтӑн шевлеллӗн йӑлтӑртатса выртакан шыв тӑрӑх чӗтренчӗк хум инҫетелле пӗтӗрӗнсе чупса кайрӗ те, хуйханнӑ кайӑксем пӗр-пӗрне систерӳллӗн кӑкӑл-какӑл сасӑ пани илтӗнчӗ.

Иногда всплескивала в темноте жирующая на просторе рыба; по воде, усеянной золотыми бликами, далеко катилась зыбкая волна, и слышался предостерегающий гогот потревоженной птицы.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Казакӑн хӗвел ҫутинче ылтӑн шевлеллӗн хӗмленсе йӑлтӑртатакан куҫӗ чеен хӗсӗнчӗ; ӑна вӑл Григорирен аяккалла тартрӗ, ҫав самантра шухӑша кайнипе пӗркеленсе йывӑрланнӑ ҫамки ҫинелле ҫӗлӗкӗ шуса анчӗ.

Мелкие, позлащенные солнцем глаза казака хитро прижмурились, вильнули от глаз Григория, малахай пополз на отягченный в этот миг складками и буграми раздумья лоб.

XXXVIII // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.