Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Умри уҫлӑх хӑйӗн асаплӑ ҫулӗсен илпеклӗхӗпе, куҫ виҫейми анлӑшӗпе чӑн-чӑннӑн, уҫӑмлӑн тухса тӑчӗ; чир-чӗр, ӗшенӳ, ҫула май кичем ӗҫ, ҫыру ҫитейменрен асаплӑн тунсӑхлав, ҫула часрах вӗҫлес шухӑшпа ӑсран тухасла пӑшӑрхану, малалла каймашкӑн мӗн те пулин чарса тӑни, — ҫул ҫинчи пусмӑрӑн мӗн пур енӗ халӗ чӗринче хӗсӗне-хӗсӗне кумать.

Пространство стало реальным, ясным во всей необозримости изобилием мучительных переходов; болезни, утомление, скучный попутный труд, изнурительная тоска о письмах, мнительность маниакальной силы, проволочки горше, чем отказ, — все стороны походного угнетения стиснули его сердце.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 337–349 с.

Халӗ вара ҫапларах туйӑнать: ҫӑлтӑрсем витӗр мана саншӑн тунсӑхлав хӑваланӑ.

Теперь мне кажется — тоска по тебе гнала меня через звёзды.

Ӑрӑм-сурӑм (тухату) // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.