Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Куҫӗ умӗнче пӗчӗк кӑвак юхан шыв шарласа таҫта васкать, унӑн йӗпе хӑйӑрӗнче ылтӑн тап-тасан йӑлтӑртатса тӗлӗрет; ҫак ылтӑн курӑк тунилле черчен, вӑл — таса-чыслӑ хӑват — этем аллисен чӗтревне тата вӗҫӗмсӗр антӑхакан мещенсен аскӑн-юйкӑн куҫӗсем еплерех тӗмсӗлнине хальлӗхе пӗлмест…

Маленькая голубая река текла перед его глазами, и в ее мокром песке невинно дремало золото, юное, как побеги травы, целомудренное могущество, не знавшее дрожи человеческих пальцев и похотливых взглядов мещан, алчущих без конца.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 319–383 с.

Вӑл чарӑнчӗ, ларчӗ, кӗсменне ҫӗклесе шыва хыттӑн ҫапрӗ; хӑй шурса кайнӑ — вӑрттӑн та хӗрӳллӗ, пусмӑрҫӑ чуп тунилле чӑрсӑр шухӑш аптӑратнӑран.

Он смолк, сел, взял весла и сильно ударил по воде, бледный от тайной, горячей мысли, дерзкой, как поцелуй насильника.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.