Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ывӑлӑмпа иксӗмӗр эпир Удай айлӑмӗнчи вӑрман ӑшӗнчи пурҫӑн евӗрлӗ курӑк ҫинче час-часах ҫӳреттӗмӗр, тепӗр енчи ҫыран хӗррине каҫаттӑмӑр, тӗкӗр пек ялтӑраса выртакан шыв ҫине пӑхаттӑмӑр, пулӑсем вылянипе йӑпанаттӑмӑр, улӑхра чечексем тататтӑмӑр, вӗсенчен пуҫ кӑшӑлӗсем ҫыхаттӑмӑр…

Не раз мы бродили с сыном по шёлковым травам левад Удая, перебирались на другой берег, заглядывали в зеркальную воду, смотрели, как играли рыбы, собирали на лугах цветы, сплетали из них венки…

Пирвайхи кун // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Вӑл илемлӗ те авкаланчӑк Удай юханшывӑн хӗрринче ларать.

Он стоит на берегу извилистой и живописной речки Удай.

Пирвайхи кун // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.