Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Абрумка (тĕпĕ: ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Кунта савӑнаҫҫӗ, лере — вилӗм, вӗсен Абрумка ҫумӗнче ӗҫсем ҫук, Абрумкӑн — вӗсемпе ӗҫ ҫук, ҫитменнине тата, Абрумкӑна савӑнтармалли май та ҫук.

Тут радуются, а там смерть, им нет дела до Абрумки, а Абрумке — до них, и нельзя так сделать, чтобы и Абрумка радовался.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Акӑ, Абрумка арӑмӗ…

Вот жена Абрумки…

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Пурӑна киле Абрумка та, ыттисем те, Тёма хӑй те, ҫак лавкка та пулмасть, — пурте, пурте хӑҫан та пулин ҫухалаҫҫех.

Не будет ни Абрумки, ни всех, ни его, Тёмы, ни этой лавочки, — все, все когда-нибудь исчезнет.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка арӑмӗ пурӑнма пултараймасть авӑ, вӑл урӑх нихҫан та куҫне уҫас ҫук ӗнтӗ, нихҫан та урӑх ҫак кровать ҫинче выртас ҫук.

А жена Абрамки не может жить, она никогда не откроет глаз и никогда, никогда не ляжет больше на эту кровать.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

А вӑл, Абрумка арӑмӗ, ун пек сывлама пултараймасть.

А она, жена Абрамки, не может дышать.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

«Ӗнтӗ Абрумка арӑмӗ ҫав вырӑн ҫинче урӑх нихҫан та выртас ҫук» тесе шухӑшласа илчӗ Тёма.

«И никогда уж больше не будет лежать на ней жена Абрумки», — подумал Тёма.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тёма чӗркесе хунӑ темскерле шурӑ япала выртнине курчӗ, ҫав «темскерле» япала Абрумка арӑмӗн учӗ пулнине ӑнланса илчӗ вӑл.

Тёма увидел что-то белое, спеленатое и догадался, что это что-то было тело жены Абрумки.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Вара хӑй йӗрӗннине, кӑмӑлӗ сӳрӗлнине, ҫилленнине тата хӑйне халсӑр туйнине пытарса, Тёма, ним чӗнмесӗрех конфетне илчӗ, унтан, Абрумка ҫине пӑхмасӑрах лавкка алӑкӗнчен хӑвӑртрах тухса шӑвӑнма хатӗрленнӗччӗ ӗнтӗ, ҫав вӑхӑтрах сасартӑк алӑк уҫӑлса кайрӗ те, Тёма тепӗр пӳлӗмре мӗн пулса иртнине курчӗ.

И, скрывая брезгливость, разочарование, раздражение и сознание бессилия, молча взял конфетку и, не глядя на Абрумку, уже собирался поскорее вильнуть из лавки, как вдруг дверь отворилась, и Тёма увидел, что происходило в другой комнате.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тёма ӗнтӗ, алӑри конфетне пӑрахсах тухса тарасшӑнччӗ, Абрумкӑна: эсӗ мана хулпуҫҫинчен лӑпкама хӑймашкӑн пултараймастӑн, мӗншӗн тесен, эсӗ — Абрумка, а эпӗ — Тёма, генерал ачи, тесе каласшӑнччӗ, анчах ӑна темӗн тытса чарчӗ.

Тёма уже хотел оттолкнуть конфетку и убежать, хотел сказать Абрумке, что он не смеет трепать его по плечу, потому что он — Абрумка, а он Тёма — генеральский сын, но что-то удержало его.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка уншӑн каллех темле ют ҫын пек, чунсӑр, йӗрӗнчӗк ҫын пек туйӑнать.

Абрумка стал опять чем-то чужим, равнодушным, брезгливым.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка ытлашши кӑмӑллӑ пек пулса калаҫни Тёмӑна килӗшмерӗ, вӑл укҫана пӗр савӑнмасӑрах илсе чикни те унӑн кӑмӑлне каймарӗ, Тёмӑн унчченхи пӗтӗм хаваслӑ туйӑмӗ сирӗлчӗ, унччен пӗр самант ҫеҫ каялла, чухӑна тӑрса юлнӑ тӳлек Абрумкӑна ҫывӑха хурса хӗрхенес килнӗ туйӑмӗ, халь улӑшӑнса кайрӗ.

Тёме не по душе была фамильярность Абрумки, не по душе было равнодушие, с каким последний принял от него деньги, и восторженное чувство сменилось разочарованием, то, что-то близкое, что он за мгновение до этого чувствовал к обездоленному, тихому Абрумке, сменилось.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Хӑйӗн ырӑ кӑмӑлне кура, Абрумка, шӑвӑҫ савӑтран пӗр конфет илчӗ те, ачана тыттарчӗ, ӑна хулпуҫҫийӗнчен лӑпкаса ытахальтен каларӗ:

Движимый добрым чувством, Абрумка вынул одну конфетку из банки, подал ее мальчику и, потрепав его по плечу, проговорил рассеянно:

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Анчах, Тёма тӗлӗнсе пӑхса тӑнине курсан, Абрумка тӳрех ӑнланса илчӗ: унӑн хурлӑхӗнче Тёмӑн нимӗн ӗҫ те ҫук иккен, Тёма хӑйне хӑй ҫеҫ пӗлет, вӑл хӑй харсӑр пулнӑшӑн ӑна награда парасса ҫеҫ кӗтет.

Но, взглянув на разочарованного Тёму, Абрумка инстинктивно понял, что Тёме нет дела до его горя, что Тёма поглощен собой и требует награды за свой подвиг.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка, нимӗн чӗнмесӗр пуҫне ҫӗклерӗ те, хӑйне сӗнсе панӑ укҫана салхуллӑн илсе чикрӗ.

Абрумка, рывшийся за прилавком, молча поднял голову и равнодушно-уныло взял протянутые ему деньги.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

— Акӑ, Абрумка!

— Вот, Абрумка!

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тёма Абрумка патне тухса чупрӗ.

Тёма бежал к Абрумке.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

— Ну, апла пулсан эпӗ аҫуна каласа парӑп, — тилмӗрнӗ пек каласа хучӗ Абрумка.

— Ну, так я лучше папеньке скажу, — просительно проговорил Абрумка.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Тёма хӑрасах ӳкрӗ: сасартӑк ӑна та халӗ ҫак усал Абрумка пӑвса пӑрахсан?

Тёме стало страшно: а вдруг и его злой Абрумка сейчас задушит.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Халӗ, ҫав Абрумка, хӑйӗн арӑмне нихҫан та антӑхтарса вӗлермен ҫын пекех, Тёмӑран тӗттӗм сарайра укҫа ыйтса тӑрать.

Теперь этот Абрумка, как будто он никогда не душил своей жены, стоял перед Тёмой в темном сарае и требовал денег.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Абрумка, арӑмӗн пуҫӗ ҫине минтер пусса хурса, хӑй минтер ҫине улӑхса ларнӑ пулать те, арӑмӗ мӗн хӑрӑлтатма чарӑничченех минтер ҫинчен анман пулать.

Абрумка наложил жене на голову подушку, и, усевшись, сидел на этой подушке до тех пор, пока его жена не перестала хрипеть.

Тара панӑ картишӗ // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех