Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Вӑл ҫара уран, ҫӗлӗксӗр, пӗр кӗпепе тата пӗр йӗмпе ҫеҫчӗ, унӑн пуҫӗ ҫинче тураман ҫӳҫӗсен хура купи мӑкӑрӑлса тӑратчӗ, ҫӳҫӗсем малалла тухса тӑракан ҫамки ҫине те усӑнса аннӑччӗ, ҫамки айӗнче каюра куҫӗсем пек пӗчӗк, юнпа тулнӑ куҫсем курӑнатчӗҫ, вӗсем тархасласа, пӑлхануллӑн пӑхаҫҫӗ.

Он был бос, без шапки, в одной рубахе и портах, тёмная куча нечёсанных волос торчала на его голове, они спускались на упрямый, выпуклый лоб, под ним видно было маленькие глаза крота, налитые кровью, они смотрели умоляюще, тревожно.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Кӑкӑрӗ ҫинелле усӑнса аннӑ хура, сапаланчӑк ҫӳҫӗсен ҫивӗтӗнче кӗмӗл тенкӗсем йӑлтӑртатнӑ.

В чёрных спутанных косах, брошенных на грудь, блестели серебряные монетки.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Сергей Мерчен. Выгодская Э.И. Алжир тыткӑнӗнче: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 112 с.

Унӑн ҫилпе варкӑшакан вӑрӑм ҫӳҫӗсен кашни пӗрчи вӗҫӗнчех пӗчӗкҫӗ ҫутӑ хӗлхем ялтӑртатса тӑрать, пичӗ-куҫӗ ҫине ҫутӑ ярӑмланса ӳкнипе унӑн сӑн-сӑпачӗ илемлӗн курӑнса тӑрать.

Длинные волосы, развеваемые ветром, окутывают его каменное лицо и придают ему тем более оригинальный вид, что на концах волос загораются искры.

XXXV сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ. Жюль Верн. Ҫӗр варрине анса курни: роман. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1947. — 228 с.