Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

ҫуталиччен (тĕпĕ: ҫутал) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тул ҫуталиччен тытаймасан ыран кӑнтӑрлаччен хӑвалать те — тытать-тытатех…

До рассвета не поймает — будет гнать целый день, а все равно изловит…

Ҫурҫӗр иртсен // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 1-мӗш кӗнеке. Таната. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 359 с.

«Эсӗ ҫуталиччен яла кайса ҫӳреме те пултаратӑн, — тесе хӑварнӑ вӑл пӳрте кӗрес умӗн.

— Ты до рассвета можешь погулять, — бросил на ходу.

«Маннӑ» ӗҫ // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 1-мӗш кӗнеке. Таната. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 359 с.

Вӑл ҫухавин сӳсленчӗкне хачӑпа тикӗслерӗ, пушмакне пӑхӑр пек ҫуталиччен тасатрӗ, кофе хӑпӑл-хапӑл ӗҫрӗ, Кишлотӑн юлашки вӗрентӗвӗсене ӑмӑррӑн итлерӗ, — вӑл Давенанта ӑнсӑртран, сӑмах май тенӗ пек, пӗр шухӑш калама ыйтрӗ: «Йӗрӗнӳ», тӗрӗссипе, «Кӑмӑллӑ ӗмӗт сӳнни» — хулан кӑмӑл-сипетне тӗпчеме юратакан джентльменсемшӗн ку питех те кӑсӑклӑ пулма кирлӗ.

Он подровнял ножницами бахрому воротничка, начистил, как медь, башмаки и, поскорее хлебнув кофе, сумрачно выслушал последние наставления Кишлота, желавшего, чтобы Давенант, как бы случайно, сказал Футрозу, что «Отвращение» есть, в сущности, «Приятное разочарование» — небезынтересное для любознательных джентльменов, изучающих нравы города.

II сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Ҫуталиччен Васильковск варне ҫитеймесрен хӑраса, Семняков Лидӑна лаша тупма ыйтнӑ.

Боясь, что они не успеют добраться в Васильковскую балку до рассвета, Семняков попросил Лиду достать лошадь.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Тани Юн, Иоаким Максимов-Кошкинский. Козлов, Иван Андреевич. Крымра вӑрттӑн ӗҫлени / [Тани Юн, И. Максимов-Кошкинский куҫ.]. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1954. — 352 с.

Ӗнтӗ каҫсерен вӑл вӑрӑм кунчаллӑ шукӑль аттине унчченхи пек йӑл-тӑр-ялтӑр ҫуталиччен тӑрӑшса тасатма та, кашни кун хырӑнма та пӑрахрӗ, ҫапах та кӑштах калаҫкаласа ларма тата сыпкаласа илме хушӑран пӗрре тенӗ пек хӑйӗн эскадронӗнчи хутор казакӗсем патне ҫав-ҫавах кӗркелесе тухрӗ, анчах калаҫӑва-мӗне питех хутшӑнмарӗ.

По вечерам он уже не начищал с прежним старанием своих высоких щегольских сапог, перестал ежедневно бриться, впрочем, на квартиры к хуторянам, служившим в его эскадроне, изредка заходил, чтобы посидеть и выпить, но в разговорах оставался немногословным.

X // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех