Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Пӗр-пӗрин хушшинче ахрат ҫырмиех, ҫуралса, пӳ яраймиех тарӑнланса выртсан, ватӑсем апат-ҫимӗҫне те супинккен пӗҫерсе ҫиме, кӗпе-тумтирне те кашни харпӑр-хӑй ҫуса тасатса тӑхӑнма пуҫлаҫҫӗ, юлашкинчен кил-ҫурт таврашӗнчи пур-ҫук пурлӑха пайлама тытӑнаҫҫӗ (мӗн-мӗн пайланине пӗтӗмпех ҫырса кӑтартсан вулаканӑн тӗлӗннипе куҫӗ те ҫамки ҫине сиксе хӑпарӗ, лахлатса та ихлетсе, хырӑмӗ те хӗҫленсе ларӗ).

Куҫарса пулӑш

Хура ҫӑмарта // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 116–128 с.

Ҫӑлтӑрсемпе ҫуталса выртакан ҫеҫенхир, шыв хӗрринчен килекен уҫӑ сывлӑш, лаша ури такӑртатни, кӗпе ӑшнех кӗрсе ҫӳҫентерекен уҫӑ ҫил, — ҫаксем пурте хӑнӑхнӑ тата чӗрене килӗшӳллӗ япаласем пулнипе Артамашов часах савӑнса кайрӗ, вара, лашине уттипе ярса, хуллен кӑна юрлама пуҫларӗ: «Ҫырмиех те тӑрӑх, тарӑн ҫырма тӑрӑх…»

Степь под звездным небом, прохлада, идущая от реки, дробный стук копыт, свежий ветер, лезущий под рубашку, — все это было так привычно и мило сердцу, что Артамашов сразу повеселел и, пуская коня на шаг, негромко запел: «По яру, да по глубокому…»

XXI // Александр Яндаш. Бабаевский, Семен Петрович. Ҫӗр ҫинчи ҫутӑсем: роман; вырӑсларан Исаак Никифоров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 7–514 с.