Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

шутланнӑскер (тĕпĕ: шутлан) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Юлашки ҫулсенче Лапракасси, унччен упа йӗнни шутланнӑскер, ҫурхи йывӑҫ-курӑк пек вӑй та чӗрӗ тӗс илсе, сисӗнмеллех ӳссе, сарӑлса кайрӗ.

Куҫарса пулӑш

Трофим // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 96–116 с.

Карамыш ашшӗ, Магмет-Эминь вӑхӑтӗнче Хусанта чаплӑ мӑрса шутланнӑскер тата ывӑлӗ Чалӑмран ярса тӑракан япаласене сутса пуйса кайнӑскер, Шигалей хана ӗнтӗ темиҫе хутчен те курма ӗлкӗрнӗ, хӑй те ун патӗнче йышӑнура пулнӑ.

Куҫарса пулӑш

4. Ҫӗнӗ хан // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

Иван Гора хӑй те мужик пулнӑскер вӑл — ашшӗн саккӑрмӗш ывӑлӗ шутланнӑскер.

Иван Гора тоже был мужик — восьмой сын у батьки.

1 // Чӑвашсен патшалӑх издательстви. Толстой, А.Н. Ҫӑкӑр: Царицына оборонӑлани: повесть. — Шупашкар: ЧАССР государство издательстви, 1941. — 244 с.

Маринӑн Зорьки, кӗтӳре харсӑр ӗне шутланнӑскер, — кӗтӳҫӗсем ун пирки тахҫанах кӳренкелесе калаҫатчӗҫ, — мӑйне сӳсмен тӑхӑнтартсанах хӑйӗн пӗтӗм кӑра ҫиллине кӑтартса пачӗ.

Маринина Зорька, слывшая в стаде коровенкой отбойной — пастухи давно уж жаловались на нее, — весь свой буйный характер проявила сейчас же, как только почувствовала на шее ярмо.

Хуркайӑк // Асклида Соколова. Алексеев, Михаил Николаевич. Ҫӑкӑртан асли ҫук: [повеҫ] / М. Н. Алексеев. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1967. — 192 с.

Анчах кӗҫех пӗри, Германи вӑрҫинчех полкри чи лайӑх стрелок шутланнӑскер, илӗм-тилӗмлӗ ӗнтрӗкре темле хӗрлӗармеец йӗнерленӗ икӗ лашапа Дон хӗррипе аннине асӑрхаса илет.

Но вскоре один из них, считавшийся еще на германской войне лучшим стрелком в полку, приметил в предрассветном сумеречье красноармейца, спускавшегося к Дону с двумя оседланными лошадьми.

LXI // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Мӑшӑрлӑх ӗҫки-ҫики вӗҫленсен, ҫамрӑк кӗрӳ ҫӗнӗ ҫынна ҫывӑрмалли пӳлӗме илсе кайнӑ, унпа выртасшӑн пулнӑ, пике тархаслама тытӑннӑ вара куна: «Ӗлӗкрех савни шутланнӑскер пурнакан хулана кайса килме ирӗк парсамччӗ мана. Ан тив, тупана илтӗр вӑл ман ҫинчен, ун чух эпӗ сан патна таврӑнӑп та эс мӗн тӑвас тенине пӗтӗмпех тӑвӑп!» — тенӗ.

Когда же по окончании брачного пира он повел ее в спальню и хотел лечь с нею, она стала умолять его: «Позволь мне сходить в тот город, где живет прежний мой возлюбленный. Пусть он снимет с меня клятву, тогда я возвращусь к тебе и сделаю все, что ты хочешь!»

V сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 85–143 с.

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех