Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Ӳкерчӗкӗ ку ӑсра пит чӗррӗн те калама ҫук уҫҫӑн тухса тӑчӗ те, Ромашов, тахҫантанпах ӗнтӗ пысӑк утӑмсемпе хӑвӑрттӑн-хӑвӑрттӑн хӑлаҫлаканскер те тарӑннӑн-тарӑннӑн сывлаканскер, сасартӑк тӑрӑлтатсах чӗтӗренсе илчӗ, хӑраса кайнӑран вырӑнӗнче тӑпах чарӑнчӗ, — чышкисем унӑн, шӑнӑр туртса хутлатнӑ евӗр, ҫатӑринех чӑмӑртаннӑччӗ, чӗри хыттӑн-хыттӑн тапатчӗ.

Эта картина вышла в воображении такой живой и яркой, что Ромашов, уже давно шагавший частыми, большими шагами и глубоко дышавший, вдруг задрожал и в ужасе остановился на месте со сжатыми судорожно кулаками и бьющимся сердцем.

II // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.