Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Пурттине вӑл пысӑк чула ҫавӑрса хӑех хӑйрарӗ, ун хыҫҫӑн ӗлӗкхи йӑлипе чылайччен вӗркӗч патӗнче тӑрмашрӗ.

Куҫарса пулӑш

6. Таркӑнсене суд туни // Куҫма Турхан. Турхан К.С. Сӗве Атӑла юхса кӗрет: истори романӗ. Пӗрремӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1994. — 607 с. — 9–606 с.

— Ӗҫсем мӗнле, хӗрӗм, мӗн ҫӑмӑлпа? — ыйтрӗ старик, хӑй, Ильсеяр хирӗҫ чӗнессе кӗтсе, пуҫне ҫӗклемесӗр, пӗр самантлӑха та чарӑнмасӑр хӑйрарӗ.

— Как дела, дочка, с чем пожаловала? — спросил старик, а сам, не останавливаясь ни на миг и в то же время ожидая ответа Ильсеяр, продолжал работать.

VIII // Василий Юдин. Гариф Губай. Бакенщик хӗрӗ. Повесть. Тутарларан В.Н. Юдин куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1962. — 204 с.

Анчах ҫакӑ вӑрҫа Куртӑн эсӗ пуҫласа, Вӑл хыпса ҫӑтасла шӑл хӑйрарӗ.

Но такой лютый бой, Ты, родная, впервой На своих берегах увидала.

Улттӑмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Вӑл нумайччен плита ҫинче ҫӳхе ҫӗҫҫине хӑйрарӗ.

Она долго точит о край плиты тонкий ножик.

Вӗренсе тухакансем // Тани Юн. Карнаухова И. В. Туслӑ ачасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 256 с.

Вӑл конькине хӑйрарӗ, ӑна чӗнӗсемпе хытӑ ҫыхса лартрӗ, унтан, юр ҫинелле пӗр катӑк сахӑр ывӑтса, ватӑ йыттине йыхӑрчӗ.

Она наточила коньки, перевязала их крепко ремешками и позвала с собой старую собаку, бросив ей на снег кусочек сахару.

XV // Асклида Соколова. Фраерман Р.И. Динго йытӑ е пӗрремӗш юрату ҫинчен. Повесть. Чӑвашла Соколова А. А куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1983. — 128 с.

Кӗҫех Михаил, ҫенӗке тухса, хӑйра чулӗпе ҫӗҫӗ хӑйрарӗ, Дуняшкӑна каларӗ:

Вскоре Михаил вышел, в сенях он тщательно наточил на бруске нож, сказал Дуняшке:

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Андрусевич шӑна чӳрече ҫумӗнче мӗнле ҫатӑлтатнине те ватӑ карчӑк чӑх-ха епле хӑваласа тытнине тӑва-тӑва кӑтартрӗ, тӗмсем хыҫне пытанса, пӑчкӑ нӑйӑлтаттарчӗ тата ҫӗҫӗ хӑйрарӗ, — ку тӗлӗшпелен вӑл питех те пысӑк ӑстаччӗ.

Андрусевич представлял, как бьется об окно муха и как старая птичница ловит курицу, изображал, спрятавшись за кусты, звук пилы и ножа на точиле, — он на это был большой мастер.

XIV // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 144–392 с.

Вӑл пахчари хатӗр-хӗтӗрсене юсама шутларӗ, кӗреҫисене хӑйрарӗ, пахча алӑкне ҫӗнӗрен туса лартрӗ.

Взялся починить огородный инвентарь, наточил лопаты, сколотил и навесил новую калитку у изгороди.

35-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951