Шырав

Шырав ĕçĕ:

хаваслӑн сăмах пирĕн базăра пур.

хаваслӑн (тĕпĕ: хаваслӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Вӑл темле питӗ хӑрушшӑн тӑрӑхласа кулнӑ пек, тата — хаваслӑн тӑрӑхласа кулнӑ пек те туйӑнать.
Какая-то ходячая, кошмарная насмешка, и — веселая насмешка.

Инкер-синкер // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 191–208 стр.

Ленька ун ҫине хаваслӑн пӑхрӗ те киревсӗр сӑмахпа ачашшӑн вӑрҫса илчӗ:
Ленька с улыбкой поглядел на нее и ласково, но грязно выругался.

— Чӑн, ҫапла! — хаваслӑн кӑшкӑрса ячӗ ача.
— Ну да! — радостно вскричал он.

Тулта шарманка сасси килӗшӳсӗр хӑйӑлтатать, темле кӗвӗ ҫаврӑнӑшӗсем татӑк-кӗсӗкӗн илтӗннӗ пек туйӑнаҫҫӗ, хулӑн саслӑ ача хаваслӑн кӑшкӑрать, йытӑ ӳле-ӳле ярать, — Ленька, ҫав кӗвве итленӗ май, хӑй те шӑл витӗр хуллен ӗнерлесе юрлать.
На дворе раздраженно визжала шарманка, выбрасывая лохмотья какой-то мелодии, радостно кричал басовитый ребенок, подвывала собака, — Ленька слушал эту музыку и тихонько сквозь зубы ныл, прилаживаясь к ней.

Ача сасартӑк хаваслӑн кӑшкӑрса ячӗ:
И вдруг мальчик весело крикнул:

— Тискер кайӑксене усрамалли вырӑн, — терӗ вӑл; урине пӗр-пӗр патака тытнӑ пек йӑтрӗ те ещӗк тӗпӗнчи ҫӗтӗк-ҫатӑкӑшне чиксе хучӗ, вара хаваслӑн, юлташла кулса каларӗ:
— Зверильница, — ответил он, взял ногу рукою, точно палку, сунул ее в тряпки на дно ящика и ясно, дружески улыбаясь, предложил:

Стенасем ҫинчен ҫынсем тӑшман хулана ҫывӑхран ҫывӑхрах хупӑрласа илнине, вут-ҫулӑм тавра вӗсен хура мӗлкисем вылянине курнӑ; тутӑ утсем тулхӑрни, хӗҫпӑшал чӑнкӑртатни, ҫӗнтересси пирки иккӗленмесӗр хаваслӑн янӑратнӑ юррисем илтӗннӗ — тӑшман куллипе юррине илтнинчен йывӑрри мӗн пур тата?
Со стен видели, как всё теснее сжималась петля врагов, как мелькают вкруг огней их черные тени; было слышно ржание сытых лошадей, доносился звон оружия, громкий хохот, раздавались веселые песни людей, уверенных в победе, — а что мучительнее слышать, чем смех и песни врага?

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Шурӑ кӑпӑклӑ тинӗс хумӗсем ҫырана ҫапӑнса шӑмпӑртатаҫҫӗ; тӗмсем ҫилпе пӑшӑлтатаҫҫӗ, кӑнтӑрларан иртнӗ хӗвел хаваслӑн йӑлкӑшать.
Плескалось и шуршало море, все в белых кружевах стружек; шептались кусты, сияло солнце, перейдя за полдень.

Этем ҫурални // Александр Артемьев. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 156–165 стр.

Каялла таврӑннӑ чух эпӗ хайхи хӗрарӑма куртӑм: вӑл, енчен-енне сулӑнса, аллисене малалла тӑсса, тинӗс хӗрринчен хӑпарать, унӑн кӗпи пилӗк таранах йӗпеннӗ, пичӗ кӑштах хӗрелнӗ те хаваслӑн йӑлкӑшать.
…Когда я воротился, то увидал, что она идет, шатаясь и вытянув вперед руку, от моря, юбка ее по пояс мокра, а лицо зарумянилось немножко и точно светится изнутри.

Чӗркӗмӗл пек тӑрӑ та ҫутӑ шыв чулсем тӑрӑх шӑнкӑртатса юхать, шывра кӗрхи ҫулҫӑсем хаваслӑн ҫаврӑнаҫҫӗ — тӗлӗнмелле!
По камням прыгает, поет струя светлой и живой, как ртуть, воды, в ней весело кувыркаются осенние листья — чудесно!

Кӑпӑклӑ тинӗс хумӗ иксӗмӗре те хаваслӑн сирпӗнсен, вӑл пушшех хаяррӑн та хыттӑн кӑшкӑрса ячӗ; кайран, эпӗ унӑн кӑкӑрӗпе ҫурӑмне лӑпкаса ҫума пуҫласан, вӑл куҫӗсене хупрӗ те, тапкаланса, ҫари! ҫухӑрса ячӗ; хумсем ӑна пӗрин хыҫҫӑн тепри пыра-пыра чӳхерӗҫ.
Особенно серьезно и громко крикнул он, когда его впервые обдало пенной волной моря, весело хлестнувшей обоих нас; потом когда я стал нашлепывать грудь и спинку ему, он зажмурил глаза, забился и завизжал пронзительно, а волны, одна за другою, всё обливали его.

Ку ӗҫ 92-мӗш ҫулта, выҫлӑх ҫул, Сухумипе Очемчири хушшинче, Кодор юханшывӗ хӗрринче, тинӗсрен инҫех мар пулса иртрӗ, — ту ҫинчен юхса анакан тӑрӑ шыв хаваслӑн шӑнкӑртатнипе пӗрлех тинӗс хумӗсем ҫырана пыра-пыра ҫапӑнни илтӗнетчӗ.
Это было в 92-м, голодном году, между Сухумом и Очемчирами, на берегу реки Кодор, недалеко от моря — сквозь веселый шум светлых вод горной речки ясно слышен глухой плеск морских волн.

Куҫӗсем унӑн… куҫӗсем унӑн хаваслӑн,телейлӗн йӑлтӑртатаҫҫӗ, тутисем кулаҫҫӗ.
Глаза у нее… глаза у нее сияли радостью и счастьем, а губы-улыбались.

Ҫирӗм улттӑпа пӗрре // Петӗр Хусанкай. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 119–131 стр.

Ҫапла кирлӗ те! — тетчӗ вӑл мана, хаваслӑн кулкаланӑ май пысӑк алтупанӗсемпе ман хулпуҫҫинчен лӑпкаса.
Хорошо это! — говорил он мне, широко улыбаясь и хлопая меня своей ручищей по плечу.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Хӑй вӑл вӗсен умӗнче, малта, хастарлӑн та хаваслӑн утса пынӑ.
А он шел впереди их и был бодр и ясен.

III сыпӑк // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 50–69 стр.

Кӑвайтӑ мӗлкисем вӗсем тавра сас-чӗв кӑлармасӑр ташланӑ; вӗсене ҫавӑ, йӗри-тавра мӗлкесем ташлани, вӑрманпа шурлӑхӑн усал шуйттанӗсем хаваслӑн сиккеленӗн туйӑннӑ…
Они сидели, а тени от костров прыгали вокруг них в безмолвной пляске, и всем казалось, что это не тени пляшут, а торжествуют злые духи леса и болота…

Пӗр-пӗр ҫын пахча алӑкне уҫас пулсан, участок хаваслӑн шӑнкӑртатса янраса каять.
Стоило кому-либо приоткрыть калитку, и участок наполнялся веселым бренчанием, звоном и треньканьем.

11-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Акӑ тин шӑнкӑрав сасси хаваслӑн янрарӗ.
Наконец прозвенел звонок.

5-мӗш сыпӑк // Валентин Урташ. Алексей Мусатов. Стожар. Валентин Урташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Ҫак вӑхӑтра пӗтӗм класӗпех хаваслӑн кӑшкӑрса ячӗҫ:
И тогда весь класс услышал радостное восклицание:

Ах!.. — аса илсе, хаваслӑн хушса хучӗ вӑл кайран.
Ах!.. — очнувшись, весело прибавил потом.

VIII сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика