Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

уҫнӑскер (тĕпĕ: уҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Купарчине уҫнӑскер, вырӑнтан та сикмест…

Куҫарса пулӑш

3 // Петр Осипов. Осипов П.Н. Пиччӗшӗпе шӑллӗ: роман. Шупашкар: Чӑваш чӗнеке издательстви, 1977. — 352 с.

Флакон тӗпӗнче тӗссӗр шӗвек — нумаях мар; пӑхсан вӑл ахаль шывран нимӗнпе те уйрӑлса тӑмасть; чашкӑракан ҫӗлен пекрех, тен, унран та хӑрушӑрах пулсан та, мӗншӗн тесен вӑл — наркӑмӑш, пӗр ик ҫӗр ҫул каяллах путсӗр ӑсчах уҫнӑскер, анчах тӳрех вӗлерекенни мар.

На дне флакона было немного бесцветной жидкости, ничем не отличающейся по виду от обыкновенной воды и, несмотря на то, опасной, как гремучая змея, даже более, потому что этот яд, открытый еще лет двести назад, не убивал сразу; но тому, кто выпил его, оставалось жить не дольше месяца и умереть, не зная, от чего умирает.

IV сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Юлашкинчен Карминер: шӑпах та урам алӑкне уҫнӑскер — лутра; сарлака, ӑслӑ та таса ҫамки пӗчӗк кӑвак куҫӗсене тата пепкеннилле янах айӗпе вӗҫленекен пичӗн ытти пӗтӗм пӗчӗк пайне пусӑрӑнтарать.

Наконец, Карминер, тот самый, что открыл дверь на улицу, был низкого роста; большой, умный и чистый лоб его давил маленькие голубые глаза и всю остальную миниатюрную часть лица, оканчивающуюся младенческим подбородком.

III. Никампа нимӗн валли те мар // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Санӑн хуҫу — ватӑ шутҫӑ Губерман, унӑн арӑмӗ — Эмма Губерман, алӑка уҫнӑскер, — пӗлессишӗн шуйттанла ҫунать, ҫавӑнпа та Футроз килӗ пирки нимӗн те ан кала.

Твой хозяин — старый счетовод Губерман, его жена — Эмма Губерман, которая открыла дверь, — дьявольски любопытна, поэтому не говори ничего о доме Футроза.

II сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

Дарль умӗнче, кивӗ сӑран кресло ҫинче, мӑнтӑр старик ларать: минтерсенчен тӗршӗннӗ, аллинче — ҫӳхе туя, пӗр куҫне хӗснӗ, сарлака хул пуҫҫиллӗ, хаяррӑн тӑртаннӑ куҫ харшисен айӗнчен сарӑ-хӑмӑр куҫӗсем чӑрлаттарса пӑхаҫҫӗ: сулахаййи — ҫурма уҫӑ хушӑкӗнчен сивлеккӗн, наркӑмӑшлӑ йӑлтӑрккапа тулнӑскер; сылтӑмми вара — тӑшман ҫине пӑхма уҫнӑскер — шӑтарасла, куҫ харши айӗпе, кӑштах йӗкӗлтевлӗн тата ырӑ маррӑн ҫӗкленсе.

Перед Дарлем, в старом кожаном кресле, подоткнутый подушками, с тростью в руках, сидел, прищурясь одним глазом, толстый, широкоплечий старик; из-под насупленных бровей выглядывали желто-коричневые глаза; левый — угрюмо приоткрытой щелью, полной ядовитого блеска, и правый — раскрытый как на врага, в упор, под бровью, приподнятой насмешливо и неодобрительно.

Чӗмсӗрлӗх // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 267–275 с.

Ҫивӗч туйӑмлӑ ҫын ҫапла, тусне кӗтнӗ май, вулать е ӗҫлет, унтан сасартӑк ҫӗкленет те алӑк патне тӳп-тӳррӗн утать, ӑна уҫать; тусӗ килсе ҫитнӗ-мӗн, анчах хуҫа, алӑка уҫнӑскер, саланкӑрлӑхне сирсе янӑ ӗнтӗ, хӑйӗн хусканӑвӗсем тӗрӗс пулнӑшӑн тӗлӗнет.

Так, впечатлительный человек, ожидая друга, читает или работает, и вдруг, встав, прямо идет к двери, чтобы ее открыть: идет друг, но открывший уже оттолкнул рассеянность и удивляется верности своего движения.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 347–370 с.

Лешӗ, ӗнтӗ алӑк уҫнӑскер, ӑна хуллен хупрӗ те юлташне тимлерӗ.

Куҫарса пулӑш

2 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Унӑн ҫӳллӗ алӑкӗ, тӑрринчен тӗксӗм кантӑкпа уҫнӑскер, ялан тенӗ пекех питӗрӗнчӗк, анчах ҫӑра питӗркӗчӗ алӑкри шӑтӑкран лӑнчӑ ҫеҫ тытӑнса тӑрать; алӑпа тӗксенех алӑк хупӑлчисем пӗр-пӗринчен уйрӑлаҫҫӗ те карӑнса уҫӑлса каяҫҫӗ.

Ее высокая дверь с мутным стеклом вверху была обыкновенно заперта, но защелка замка слабо держалась в гнезде створок; надавленная рукой, дверь отходила, натуживалась и раскрывалась.

II. Грэй // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Голландец Тасман, Ван-Димен Ҫӗрне тин ҫеҫ уҫнӑскер.

Голландец Тасман, только что открывший Ван-Дименову землю.

Иккӗмӗш сыпӑк // Иван Митта. Жюль Верн. Грант капитан ачисем: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 36 с. — 500 с.

37. Вӗсенчен хӑшӗсем тата ҫапла каланӑ: суккӑр ҫыннӑн куҫне уҫнӑскер, Вӑл ҫакна та вилмелле мар тума пултарайман-им-ха? тенӗ.

37. А некоторые из них сказали: не мог ли Сей, отверзший очи слепому, сделать, чтобы и этот не умер?

Ин 11 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех