Шырав

Шырав ĕçĕ:

туяттӑм (тĕпĕ: туй) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Эпӗ ҫав кӗмӗл ҫумӑр витӗр Атӑл леш енне тинкереттӗм, унта вара пӗр мана кӑна курӑнакан пысӑк экран пур пек, ҫав экран ҫинче эпӗ хамӑн пӗтӗм пурнӑҫ, кун хыҫҫӑн кун, эрне хыҫҫӑн эрне, хуллен шуса иртнине курса тӑнӑ пек туяттӑм.
Куҫарса пулӑш

V // Александр Клементьев. Клементьев А.К. Вунҫиччӗрисем: повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1981. — 216 с. — 3–56 с.

Ҫав музыка мана пӗрре пӗлӗтелле вӗҫтерсе каятчӗ, вара манӑн ҫунатсем вӑйсӑрланнӑ пек пулатчӗҫ те, эпӗ каллех ҫӗрелле аннӑ пек туяттӑм.
Куҫарса пулӑш

IV // Александр Клементьев. Клементьев А.К. Вунҫиччӗрисем: повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1981. — 216 с. — 3–56 с.

Салтакра чухне тӗлӗксенче яланах вӗлле шӑршине туяттӑм, хурт сӑр-сӑр! тунине илтеттӗм, аттепе пӗрле вӗлле пӑхаттӑм…
Куҫарса пулӑш

Мишша тете // Юрий Исаев. Исаев Ю.Н. Ҫӗнӗ касӑн шухӑ яшӗсем: калавсем, асаилӳ, тӗрленчӗксем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2023. — 149 с. — 103–108 с.

Хама вара катемпи пекех туяттӑм.
Куҫарса пулӑш

Кӗтӳҫӗ // Юрий Исаев. Исаев Ю.Н. Ҫӗнӗ касӑн шухӑ яшӗсем: калавсем, асаилӳ, тӗрленчӗксем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2023. — 149 с. — 90–95 с.

Сана качча пынӑ пулсан, эпӗ хама шӑпах ҫапла ниме кирлӗ мар ҫын вырӑнӗнче туяттӑм.
Куҫарса пулӑш

10 // Юрий Скворцов. Скворцов, Ю. И. Ҫул юлташӗ: калавсемпе кӗске повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1975. — 184 с. — 83–127 с.

Хам ытти юлташсенчен уйрӑлса тӑнине эпӗ ҫапах та туяттӑм: вӗсене хирӗҫле тӑнине мар, вӗсенчен уйрӑлса тӑнине…
Куҫарса пулӑш

Пурнӑҫ пуҫламӑшӗ // Василий Игнатьев. Игнатьев В.Г. Шӑпчӑк катинче: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1959. — 188 с. — 37–56 с.

Анчах пурпӗрех эпӗ ытти офицерсем хушшинче хама шурӑ курак евӗр туяттӑм.
Куҫарса пулӑш

Юлашки шӑпчӑк юрри // Юхма Мишши. Юхма М. Кӑвал ҫӗмрен: историлле роман. — Шупашкар: «Вучах» библиотеки, 1998. — 352 с.

Хама ун чухне ӳссе ҫитнӗ арҫын пекех туяттӑм.
Куҫарса пулӑш

Кӑшланӑ ҫӗр // Анатолий Емельянов. Емельянов, А.В. Кӑвайт ҫутисем: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1964. — 153 с. — 3–15 с.

Аннепе пурӑннӑ чух хама эп ирӗкре вӗҫсе ҫӳрекен хӑлат пекех туяттӑм.
Куҫарса пулӑш

Ҫӑтмахри пекех туяттӑм Сан ҫумра хама!
Куҫарса пулӑш

Ҫӑлтӑр ҫумӑрӗ // Василий Шихранов. Шихранов В. В. Асамат кӗперӗ сӳниччен: сӑвӑсем. Шупашкар: ООО «Хамӑн типографи», 2018. — 100 с. — 6 с.

Анчах ҫав мула тупнӑ тӗлелле эпӗ хама сӗлкӗшрех те сӗлкӗшрех туяттӑм ӗнтӗ — пурнӑҫӑмра путлӗ тӗшӗ ҫук, пуҫарулӑх-хастарлӑх хухнӑ, вӑл вара — хастарлӑх, пархатарли мӗн те-тӗр тӑвас тени — мана ҫавӑрса-хавхалантарса кӑмӑлӑма тивӗҫтереетчӗ.
Но к тому времени, когда я нашел сокровище, я все сильнее и сильнее стал чувствовать, что моя жизнь лишена большого содержания, лишена такой деятельности, которая, вполне захватив меня, наполнила бы ее удовлетворением.

XVI. Аслӑ ӗмӗт // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Анчах эпӗ хама ку ҫӗршывра никам та пӗлмен ют ҫын вырӑнне туяттӑм тата манӑн Англие таврӑнмалла пулсан, ку инкекре ҫапла хӑтланнӑшӑн мана никам та ӳпкелеме пултараймасть, тесе шутлаттӑм.
Но я чувствовал себя совершенно чужим в этой стране и полагал, что в моем несчастье никто не вправе будет упрекнуть меня, если мне случится возвратиться в Англию.

Иккӗмӗш сыпӑк // Урхи Наумӗ, Куҫма Чулкаҫ. Свифт, Даниэль. Лемюэль Гулливер ҫулҫӳренисем; вырӑсларан Н. Урхипе К. Чулкаҫ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 368 с.

Эпӗ сӑрт ҫинче тӑрса хура тӗслӗ е уйӑх кӗмӗллентернӗ ҫутӑ сӑнлӑ Атӑл ҫинче кимӗ ясмӑк пек вӗлтлетнине, тата вӑл кимӗ ҫинчен пароход капитанне пӑхтарма сулкалакан фонарь ҫутти ҫине пӑхаттӑм та — хама ҫав тери чаплӑ вӑрттӑн ӗҫе хутшӑннӑ пек туяттӑм.
Я смотрел с горы, как на чёрной — или посеребрённой луною — реке мелькает чечевица лодки, летает над нею огонёк фонаря, привлекая внимание капитана парохода, — смотрел и чувствовал себя участником великого, тайного дела.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Ҫак сӑмахсенче эпӗ яланах ҫын хӑйӗн шанчӑкне ҫухатнине туяттӑм.
И всегда я слышал в этих словах что-то безнадёжное.

Хама вӗлерме тӑнӑ хыҫҫӑн эпӗ хама пит те начар хаклакан пултӑм, хама эпӗ нимӗне тӑман ҫын пек, такам умӗнче айӑпа кӗнӗ пек туяттӑм, мана пурӑнма та намӑсчӗ.
После попытки самоубийства моё отношение к себе сильно понизилось, я чувствовал себя ничтожным, виноватым пред кем-то, и мне было стыдно жить.

Хӑш чухне мана ҫав лӑпкӑ ҫынсем пурӑнӑҫӑн чул чӗрине пуснӑ мӑк пек туйӑнатчӗҫ, вӑл ӑна ҫемҫетсе кӑпӑшкарах тата япала ӳсмеллерех май туса парать; анчах пуринчен ытла лӑпкисем нумаййине, вӗсем ирсӗрлӗх енне ҫӑмӑллӑнах ҫавӑрӑнма пултарнине, вӗсен чунӗсем авкаланса курӑнмалла мар улшӑнма пултарнине тата вӗсем вӑрӑмтуна пек нӑйкӑшнине сӑнасан — эпӗ хама хам пӑван кӗтӗвӗ ӑшне лекнӗ тӑлланӑ лаша пекех туяттӑм.
Иногда мне казалось, что кроткие, разрыхляя, как лишаи, каменное сердце жизни, делают его более мягким и плодотворным, но чаще, наблюдая обилие кротких, их ловкую приспособляемость к подлому, неуловимую изменчивость и гибкость душ, комариное их нытьё, — я чувствовал себя, как стреноженная лошадь в туче оводов.

Тап-таса, ҫутӑ куҫлӑ барышньӑсен хаваслӑ ушкӑнӗ корзинкӑна хупӑрласа илсе, пичӗ-куҫӗсене кулӑшла вылянтарса, пӗчӗк шупка-кӗрен аллисемпе булкӑсен купине арпаштарнӑ чух, эпӗ хама хӑм темле ӑнланмалла мар туяттӑм, — вӗсем ҫине пӑхаттӑм та — мана намӑссӑр запискӑсене, тен вӗсен намӑсла шухӑшӗсене ӑнланмасӑрах, хӑшӗсем ҫырса панине пӗлме тӑрӑшаттӑм.
Странно чувствовал я себя, когда весёлая толпа чистеньких, ясноглазых барышень окружала корзину и, забавно гримасничая, перебирала маленькими розовыми лапками кучу булок, — смотрел я на них и старался угадать — которые пишут мне бесстыдные записки, может быть, не понимая их зазорного смысла?

Пурӑнӑҫ ҫинчен шухӑшласси пурӑнӑҫӗнчен хӑйӗнчен ҫӑмӑл маррине ӑнланма пуҫласа, эпӗ хушӑран хампа пӗрле ӗҫлекен ҫав тери тӳсӗмлӗ ҫынсене хам курайми пулнине туяттӑм.
Начиная понимать, что думы о жизни — не менее тяжелы, чем сама жизнь, я, порою, ощущал в душе вспышки ненависти к упрямо терпеливым людям, с которыми работал.

Халӑх ҫинчен калаҫнӑ чух эпӗ ку тӗлӗшпе ҫав ҫынсем шухӑшланӑ пек шухӑшлама пултарайманнине туяттӑм, ку мана тӗлӗнтеретчӗ те, иккӗлентеретчӗ те.
Когда говорили о народе, я с изумлением и недоверием к себе чувствовал, что на эту тему не могу думать так, как думают эти люди.

Унӑн куҫӗсем час-часах манӑн пит ҫинче чарӑнса тӑрса ҫав тери тинкерсе пӑхатчӗҫ, эпӗ ҫав тӗплӗ шухӑшлӑ ҫын хӑй пуҫӗнче мана хакласа ларнине туяттӑм та, темӗншӗн унтан хӑраттӑм.
Его взгляд часто и пристально останавливался на моем лице, я чувствовал, что серьезный этот человек мысленно взвешивает меня, и, почему-то, опасался его.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика