Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пӳлнине (тĕпĕ: пӳл) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Хӗрӳ Хӗветӗр хӑйне пӳлнине юратмасть пулас, тӑсланка кӑнн пӑхса илчӗ те ура ҫине тӑрса калаҫма тытӑнчӗ:

Куҫарса пулӑш

2 // Владимир Кузьмин. Владимир Кузьмин. Виҫӗ юман: повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1986. — 144 с.

— Ӑҫтан пӗлем-ха эпӗ? — тӑрук каласа хурать те Завьялов, ҫавӑнтах хӑйӗн ӳпкелемелле пӳлнине ҫынсем хаярлӑх вырӑнне шутласран хӑраса ӳкет.

Куҫарса пулӑш

15. Эпӗ нимӗн те манмастӑп // Леонид Агаков. Чаковский А. Б. Инҫетри ҫӑлтӑр ҫути: повесть / А. Б. Чаковский ; вырӑсларан Леонид Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1966. — 275 с.

Ахӑртнех, вӑл канашлура хӑй Пруткина тивӗҫсӗр пӳлнине ӑнланать те ҫавӑнпа халь аванмарланса кайрӗ, тӳрех ним те калаймарӗ.

Куҫарса пулӑш

XIII // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 94–253 с.

Пурте тенӗ пекех кайрӗҫ — пӑтӑрмаха хутшӑнма е ӑна курса йӑпанма; юлнисем: эпӗ, ӳсӗр симӗс домино, — унӑн чавси сӗтел хӗррине хума хӑтланнӑ чухне вӗҫӗмсӗр шӑва-шӑва анать, — тата пуплеме юратакан, хӑйне пӳлнине чаракан калаҫташӑм.

Ушли — вмешаться в происшествие или развлечься им — почти все; остались — я, хмельное зеленое домино, локоть которого неизменно срывался, как только он пытался его поставить на край стола, да словоохотливый и методический собеседник.

XXII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Ҫул ҫинче пирӗн отряд вӗсене пӳлнине курса, ҫав тери хӑвӑрт чупма пултаракан Бен Ганна мала янӑ.

Увидев дорогой, что наш отряд его опередил, он послал Бена Ганна вперед, так как у Бена были очень быстрые ноги.

ХХХIII сыпӑк // Никита Волков. Стиветсон, Р.Л. Мул утравӗ: роман / вырӑсларан Н.Волков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 168 с.

— Эй, турӑ! — шиклӗн пӑшӑлтатса хашлатнӑ Игнат, пыра капланнӑ сехӗрленӳ сывлӑша пӳлнине туйса.

— О, господи! — испуганным шёпотом произнес он, чувствуя, что страх давит ему горло и не дает дышать.

I // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл мӗншӗн ҫавӑн пек пӳлнине тавҫӑрса илме йывӑрах пулман: Петька ҫав горна хӑйне парасси ҫинчен шухӑшлама та пултарайман, анчах та ҫав янӑравлӑ кӗмӗл ӗмӗте пӑрахма та вӑй ҫитереймен вӑл.

Разгадать эту загадку было нетрудно: Петька не смел и думать, что горн поручат ему, но и расстаться с этой звонкой серебряной мечтой был не в силах.

16 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

Манӑн кашни характерӑн тӗшши мӗнле пӳлнине кӑна мар, вӑл мӗнле ӳссе аталанса пырассине те пӗлмелле пулнӑ.

И я обязан понять не только, что составляет ядро каждого характера, но и то, как он должен расти и развиваться.

13 // Леонид Агаков. Вигдорова Ф.А. Пурнӑҫ ҫулӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 484 с.

Пӗррехинче Валя Владимира шӑп та шай ҫапла пӳлнине аса илтӗм…

Вспомнилось, как однажды точно так же остановила Владимира Валя…

15 // Петр Львов, Георгий Ефимов. Шуртаков С.И. Ҫаврӑннӑ юрату. Повеҫпе калавсем. Вырӑсларан куҫарнӑ — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1977. — 190 с. — 3–180 с.

Халӗ ӗнтӗ эпӗ вӑл ҫӗлен пек чаштӑртатнине систерсе хӑрлатнине текех илтес ҫук, сӗм ҫӗрлесенче пӗлмен сукмакпа пынӑ чух вӑл хамран мала сиксе тухса, тӗпсӗр шырлана анса каясран ҫула пӳлнине кураймӑп.

Теперь я уже не услышу его змеиного шороха и хрипа и не увижу, как он, идя по неведомой тропинке, преграждал мне путь, чтобы опередить меня, чтобы не упасть в пропасть.

Вуниккӗмӗш сыпӑк // Яков Зверев. Первенцев, А.А. Чыса ҫамрӑкран упра: роман / вырӑсларан Я.Зверев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 482 с.

Мазин, хӑйне хумханса кайнӑ Петька пӳлнине пӑхмасӑрах, каласа кӑтартма пуҫларӗ:

Мазин, прерываемый взволнованным Петькой, начал рассказывать:

16 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ленинграда тӑшмансем пур енчен те ҫавӑрса илнине, пур ҫулсене татса пӳлнине, хуларан пӗр сывлӑшпа ҫеҫ тухса кайма май килнине ачасем пӗлнӗ.

Ребята знали, что Ленинград уже окружен врагами, что все дороги перерезаны и выхода из города, кроме как по воздуху, нет.

4. Вӑрлани // Леонид Агаков. Матвеев Г.И. Симӗс вӑчӑрасем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1949. — 112 с.

— Кам пӗлет, — тенӗ Матвей, ӗнсине хыҫа-хыҫа, — тӗрӗссипе каласан, ҫынна хӑлха чикки парасси нимех те мар, анчах ун пек тунипе мӗн те пулин усӑ пӳлнине эпӗ пурнӑҫра нихҫан та курман.

— Кто знает, — ответил Матвей, почесывая в затылке, — правду тебе сказать, — хоть оно двинуть человека в ухо и недолго, а только не видал я в своей жизни, чтобы от этого выходило что-нибудь хорошее.

II // Николай Иванов, Евстафий Владимиров. Короленко В.Г. Чӗлхесӗр: калав. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 108 с.

Вӑл хӑйне шухӑшланӑ вӑхӑтра пӳлнине юратман.

Он не любил, когда прерывали его размышления.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Рубцов. Николай Бирюков. Чайка: роман; вырӑсларан Михаил Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 432 с.

Епле каласа парас иккен тӗл пулнӑ чухнехи пирвайхи минутсене, ун пит-куҫӗнчен пӑхса хам ӑсран кайса тӑнине, чуптунӑ хыҫҫӑн каллех пит-куҫне пӑхса тӑнине, ыйтма тытӑнсах хама-хам пӳлнине епле каласа парас-ши, эпӗ мӗн ҫинчен ыйтни тахҫан, пин ҫул каялла пулса иртнӗ-ҫке, вӑл Ленинградра пурӑннӑ чух мӗнле асапланса выҫӑхни питӗ хӑрушӑ пулнӑ пулсан та, мана курасса шанчӑкне ҫухатнӑ пулсан та, ҫавсем пурте иртнӗ ӗнтӗ, ҫухалнӑ, акӑ халь вӑл ман умра, эпӗ ӑна каллех ыталаса илме пултаратӑп — тупата, кӑна ӗненме те кансӗр!

Как рассказать о первых минутах нашей встречи, о беспамятстве, с которым я вглядывался в её лицо, целовал и снова вглядывался, начинал спрашивать и перебивал себя, потому что всё, о чём я спрашивал, было давно, тысячу лет назад… И как бы ни было страшно то, что она мучилась и умирала от голода в Ленинграде и перестала надеяться, что увидит меня, но всё это прошло, миновало, и вот она стоит передо мной, и я могу обнять её… Господи, этому невозможно поверить!..

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех