Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

пӗтнӗн (тĕпĕ: пӗт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Юнпа пӗвеннӗ пӗлӗтсенчен ҫӳле ҫӗкленейменскер, хӑвачӗ пӗтнӗн вӑйсӑррӑн ҫутатса, хӗллехи кӗске ҫулӗпе анӑҫалла шӑвӑнать вӑл.

Куҫарса пулӑш

Хуйхӑ хупӑрласан, хусӑк тыт // Алексей Афанасьев. А. А. Афанасьев. Юманлӑх ҫулҫӑ тӑкмарӗ: роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 288 с.

Анчах та ташӑ-юрӑ хӗрсе кайнӑ самантра хӗвел хупланчӗ, пӗтӗм тӳпене хура пӗлӗтсем хупӑрласа илчӗҫ: ҫиҫӗм ҫиҫет, аслати авӑтса таврана кисрентерет — тӗнче пӗтнӗн туйӑнать.

Куҫарса пулӑш

1 // Геннадий Эсекел. Эсекел-Никифоров, Геннадий Леонтьевич. Вӗҫекен пан улмисем: халапсем, юмахсем, калавсем: [вӑтам ҫулхи шкул ачисем валли]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2019. — 60 с. — 14–35 с.

Те кӑкӑрӗ ҫине вут ҫути ӳкнипе, вӑл пӗтӗмпех юнланса пӗтнӗн курӑнать.

Куҫарса пулӑш

Юлташ сӑмахӗ // Валентин Урдаш. «Ялав», 1948, 11№ — 27–28 с.

Джесси ҫак ҫын ҫине тӗмсӗлнӗ те — чӗнмест; ку вара шанӑҫ пӗтнӗн шыва сикме хатӗр — сивӗ-и унта е вӗри-и…

Джесси молчала, внимательно смотря на этого человека, готового отчаянно броситься — в ледяную или теплую воду?

ХХIII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Вара тинех кӗлеткине ҫирӗплетрӗ, ыратмаллах темиҫе хут тарӑннӑн сывласа чӗри шанӑҫ пӗтнӗн тапнине тамалтарчӗ, кирек мӗнле ҫапнине йышӑнма хатӗрскер — аялалла анать.

Тогда только, крепко зажмурясь и с болью вздохнув несколько раз так глубоко, что смирила отчаянное сердцебиение, она пошла вниз, готовая принять всякий удар.

XX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Гервак кӗтмен ҫӗртен вӗрен вӗҫне курчӗ, вӑл тытма тӑсӑлнӑ алӑран ҫатлаттарчӗпе пӗрех; Гервак ҫав этем йӑлмак тума тӗшмӗртменшӗн шанӑҫ пӗтнӗн тилӗрет.

Гервак внезапно увидела ее конец, почти хлеставший по ее ловящей руке, но с отчаянием и злостью подумала, что человек не догадался сделать петлю, вдруг она услышала сверху:

XIX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Ӑна пӑхакан хӗрарӑм хӗрӗх ҫулсенче, сӑнӗ тӗпчевлӗ, хӗрлӗ; вӑл Джесси патне хыпаланса утса пычӗ, аллисене тӑсрӗ, — лешӗ ӳкет тейӗн, унтан шанӑҫ пӗтнӗн ҫула пӳлсе лартрӗ.

Сиделка, женщина лет сорока, с пытливым, красным лицом, поспешила к Джесси, протянув руки, как будто та падала, и отчаянно загородила дорогу.

XVI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Шанӑҫ пӗтнӗн кӑшкӑрни илтӗнсе кайрӗ, унтан — хӑравпа ыратӑвӑн шавлӑ макӑрӑвӗ.

Раздался отчаянный крик, потом громкий плач испуга и боли.

XIII сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

— Эсӗ мана мӗншӗн ҫапла кураймастӑн? — кӑшкӑрса ячӗ те Джесси Моргианӑн тинкерӳллӗ куҫӗсенчен шанӑҫ пӗтнӗн тӗмсӗлчӗ.

— Зачем ты меня так ненавидишь? — вскричала Джесси, с отчаянием всматриваясь в пристальные глаза Моргианы.

I сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Анчах хӗлхемсем лекнӗрен шанӑҫ пӗтнӗн, пӗкӗ пек авӑнса сикрӗ те туххӑмрах ҫухалчӗ, Гент хӑвӑрт-хӑвӑрт вылянакан хӳрене ҫеҫ ас туса юлчӗ.

он скрылся отчаянным, дугообразным прыжком, и Гент запомнил лишь выразительное движение хвоста, которым бедный зверь отметал странное явление.

ХII. Пӗчӗк утрава хупӑрлани // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Вӑл пуҫ тайрӗ те тухрӗ, унтан карта сулхӑнне выртса чылайччен чӗлӗм туртрӗ, кӑшкӑрашу-ҫухӑрашу илтичченех, — Бомбэйпа Мабрука карланкисене хӗрхенмесӗр, шанӑҫ пӗтнӗн такама чӗнеҫҫӗ.

Он поклонился и вышел, затем лег в тени изгороди и долго курил, пока не услышал воплей Бомбэя и Мабруки, кого-то звавших, отчаянно напрягая глотки.

VII. Зимбауэни каварҫисем // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

— Ассунта, — шанӑҫ пӗтнӗн чӗнчӗ те Тинг — сӑпса сӑхнӑн ваштах сиксе тӑчӗ, — мӗн калаҫатӑн эсӗ?

— Ассунта, — с отчаянием сказал Тинг, подскакивая, как ужаленный, что ты говоришь!

V. Шӑплӑх // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

— Тискерчӗксем пулӑсене пуҫ ҫапмалли, — шанӑҫ пӗтнӗн мӑйклатрӗ те апӑрша — Дора хыҫнелле йӑпшӑнчӗ, мӗншӗн тесен унӑн ҫаврака шакла пуҫӗ ҫине пурте тинкернӗ.

— В котором дикари поклоняются рыбам, — с отчаянием проголосил бедняк, прячась за Дору Минуту, так как все пристально посмотрели на его круглую, стриженую голову.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 337–349 с.

— Ҫирӗплетсе парасса кӗтетӗп, — шанӑҫ пӗтнӗн хуравларӗ Тиррей; тӗрӗссипе вара ашшӗн сӑн ӳкерчӗкӗсене тӑванлӑх инстинкчӗпе аса илни йӳҫӗ чӑнлӑха уҫҫӑн палӑртать, ҫак чӑнлӑха вӑл пӗтӗм кӑмӑл-туйӑмӗпе хирӗҫлет.

— Я хочу доказательств, — с отчаянием сказал Тиррей, хотя инстинкт родства и воспоминания о портретах отца установили горькую истину, которой противился он всем существом.

V сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–281 с.

— Халӗ, — шанӑҫ пӗтнӗн кӑшкӑрчӗ Ганэль, — Тӗттӗм Король тесе чӗнекен, усал сӑмах-юмах ҫӳрекен Фиаспа курнӑҫма та хаваспах килӗшмелле.

— Теперь, — с отчаянием произнес Ганэль, — я рад был бы встретиться даже с Фиасом, прозванным Темным Королем, хотя о нем ходят дурные слухи.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 345–359 с.

Эпӗ кӑнтӑрла тӗлнелле вӑранса каяттӑм, яланах ҫав бухтӑра, эсӗ манпа тӗл пулнӑ ҫӗрте; «Этна» нихӑҫан та унтан тухман пек, манпа пӗрле вара — чӑн-чӑн суккӑрсем, хӑйсемшӗн хӑнӑхман кӑткӑс пӳлӗмсенче хыпашла-хыпашла куҫакансем; вӗсем пурнӑҫӗ тӑруках ҫапла улшӑннӑшшӑн хыттӑн кулянатчӗҫ, ҫывӑратчӗҫ, нумай ҫиетчӗҫ тата вӗҫӗмсӗр харкашатчӗҫ; эпӗ вара — ӑнлантарсам мана ҫакна? — каяймастӑп, кимӗ пин метр ҫӳллӗшӗнче ҫакӑнса тӑрать тейӗн; анчах хӗвел аннӑ-анманах, ыйха путсанах, тӗлӗкре ҫакна кураттӑм: хушусем паратӑп, суккӑрсем вун виҫҫӗшӗ те — чӑн-чӑн морякла ҫаврӑнӑҫуллӑ, опытлӑ, ӗҫре вӗресе тӑраҫҫӗ; тата — паллӑ мар ҫар флочӗ тӑнӑ тӗле чее маневрсемпе пырса кӗретпӗр те карапсене путаратпӑр, кашнинчех каялла тухса шӑвӑнатпӑр, ҫакӑн хыҫҫӑн вара шанӑҫ пуҫӗпех пӗтнӗн макӑратпӑр.

Я просыпался около полудня, всегда в той бухте, где ты встретил меня, как будто «Этна» никогда не покидала ее, и со мной были подлинные слепые, бродившие ощупью в непривычном им сложном помещении военного судна; они громко жаловались на диковинную перемену жизни, спали, много ели и вечно ссорились, и я — объясни мне это? — не мог уйти, как если бы лодка висела на высоте тысячи метров; но, мгновенно засыпая с закатом солнца, видел во сне, что отдаю приказания, что все тринадцать слепых с быстротой и опытностью истинных моряков кипят в боевой работе и что, выплывая рядом хитрых маневров к самому пеклу неизвестного военного флота, мы топим суда, всегда ускользая обратно, а после этого плачем в безысходном отчаянии.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Аолӑсем юр ҫил-тӑманӗ вӑхӑтӗнче курӑк пӗтнӗн вилеҫҫӗ.

Аолы гибли, как трава от снежной бури.

Аэлитӑн пӗрремӗш калавӗ // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Виталий, Иван Гаврилович ун-кун ан тапраттӑр тесе ахаль те сехрипе айланаканскер, ват ҫын, пуртӑ тӑршшипе ҫамкаранах шаплаттарнӑн, капла тӳрремӗнех шартлаттарнине курсан, самантрах, вӑй пӗтнӗн, лӗпсӗрр пулса кайрӗ.

Куҫарса пулӑш

7 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Мӗскӗннӗн, ҫилӗллӗн, пӗтнӗн тӑрса юлчӗ вара тӳнтернӗ килӗ ҫывӑхӗнче Матви, урнӑн, сурнӑн, кулнӑн пӗкӗрӗлчӗ…

Куҫарса пулӑш

6 // Хветӗр Агивер. Агивер Ф.Г. Сар ачапа сарӑ хӗр: Повесть. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1980. — 256 с.

Куҫпа виҫсе илейми йӑлтӑркка-сарӑ уй кӑваккӑн курӑнакан ҫӳлӗ вӑрманпа пӗр енчен кӑна чикӗленет, ҫав вӑрман мана ун чухне чи инҫетри темле асамлӑ кӗтес пек, ун хыҫӗнче е тӗнче пӗтнӗн, е ҫын пурӑнман ҫӗршывсем пуҫланнӑн туйӑнатчӗ.

Необозримое блестяще-желтое поле замыкалось только с одной стороны высоким синеющим лесом, который тогда казался мне самым отдаленным, таинственным местом, за которым или кончается свет, или начинаются необитаемые страны.

VII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех