Шырав

Шырав ĕçĕ:

пурӑнӑҫӗ (тĕпĕ: пурӑнӑҫ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Анчах хӑйне вӗрентнӗ учителӗн кӑтартӑвӗсене Кутузов хӑйӗн ертсе пынӑ вуншар ҫулхи ҫапӑҫусемпе походсенче, хӑйӗн мӗнпур пурӑнӑҫӗ тӑршшӗнче лайӑх упраса, пурӑнӑҫласа пынӑ.
Но через десятилетия боев и походов, через всю свою жизнь Кутузов бережно пронес и осуществлял указания своего учителя.

I сыпӑк // Куҫма Чулкаҫ, Иван Яковлев. Брагин М.Г. Фельдмаршал Кутузов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 162 с.

Ҫав минутсенче хӗр хӑйӗн пурӑнӑҫӗ улшӑнмаллипех улшӑнать пуль, тенӗ: сивӗпе тӗттӗмлӗх, асаппа терт хыҫала тӑрса юлать, имӗш; малта — савӑнӑҫпа ирӗклӗх ҫиҫет.
И ей казалось, что жизнь ее меняется в эти минуты: позади остается мрак, и холод, и унижение, а впереди блистает радость и воля.

VI // Петӗр Хусанкай. Телешов Д.Н. Типшар: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 56 с. — 8–56 с.

Ярминкке пурӑнӑҫӗ кунран кун сарӑлса, ҫӗкленсе пынӑ.
Лихорадочная жизнь ярмарки разгоралась день ото дня.

IV // Петӗр Хусанкай. Телешов Д.Н. Типшар: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 56 с. — 8–56 с.

Тӑван ҫӗрӗнче Макҫӑмӑн пурӑнӑҫӗ тутлах пулман: мӑшӑрлӑх ӑна хӑйӗнчен икӗ хут аслӑ инке-арӑм илсе панӑ; унӑн сасси те илемсӗр — хытӑ, чышкисем те вырӑнсӑрах ҫирӗп пулнӑ, упӑшкин йӑваш чӗрине хака хума пӗлеймен вӑл.
А на родной стороне Максимке жилось не сладко: в жены ему досталась баба вдвое старше его, с зычным голосом и крепкими кулаками, совсем не умевшая ценить в своем муже доброго сердца.

I // Петӗр Хусанкай. Телешов Д.Н. Типшар: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1946. — 56 с. — 8–56 с.

Пурӑнӑҫӗ те тутлӑ унта.
И жизнь там сладкая.

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Хула пурӑнӑҫӗ ҫӳлерех сыпӑкра тӑнине, вӑл ҫав тери хыпӑнса телейлӗ пулма ӗмӗтленнине, унӑн ӑс-тӑнӗ нимӗн умӗнче те чарӑнса тӑмасӑрах пурне те пӗлме тӑрӑшнине, унӑн тӗллевӗсемпе задачӑсем тӗрлӗ тӗслӗ пулнине эпӗ уҫҫӑнах куратӑп.
Я отчётливо вижу преимущества города, его жажду счастья, дерзкую пытливость разума, разнообразие его целей и задач.

Хресчен пурӑнӑҫӗ мана кӑткӑс мар пек туйӑнмасть, вӑл ҫӗре пӗрмай пӑхса пыма тата ҫынсем тӗлӗшӗпе пит те сисӗмлӗн чееленме хушать.
Жизнь крестьянина не кажется мне простой, она требует напряжённого внимания к земле и много чуткой хитрости в отношении к людям.

Сала пурӑнӑҫӗ ман ума пит те савӑнӑҫсӑр сӑн-сӑпатпа тухса тӑрать.
Жизнь села встаёт предо мною безрадостно.

Вӑл, Изот тата Панков каҫсерен пирӗн пата пыраҫҫӗ те, час-часах Хохол ҫутҫанталӑк мӗнле тытӑнса тӑни ҫинчен, ют государствӑсен пурӑнӑҫӗ ҫинчен, халӑхсем хушшинчи революцилле хумханусем ҫинчен каланисене итлесе ҫурҫӗрчченех лараҫҫӗ.
Он, Изот и Панков приходят к нам вечерами и нередко сидят до полуночи, слушая рассказы Хохла о строении мира, о жизни иностранных государств, о революционных судорогах народов.

Калӑпӑр — святойсен пурӑнӑҫӗ ҫинчен-и, е Библи-и?
Скажем — жития святых али библию?

Анчах вӑл, манӑн ыйтусене ӑнланмасӑр пулас, «мӗншӗн» тесе ыйтнине хирӗҫ кӗнекери пек, ӗнентерме пултарайман сӑмахсемпе халӑхӑн йывӑр пурӑнӑҫӗ ҫинчен, халӑха ҫутта кӑларма, вӗрентме кирли ҫинчен калатчӗ.
Он, видимо не понимая моих вопросов, отвечал на вопрос — для чего? говорил книжно и невразумительно о тяжелой жизни народа, о необходимости просвещения, знания.

Ҫил-тӑманлӑ каҫсенчен пӗринче, хаяррӑн ӳлекен ҫил сӑнсӑр кӑвак пӗлӗте ваккӑн-ваккӑн ҫурса тӑкнипе вӗсем ҫӗре тӑкӑнса, вӗсене пӑрлӑ тусан куписем айне пытарнӑ пек туйӑннӑ чух, ҫӗр пурӑнӑҫӗ пӗтсе ларнӑ, хӗвеле сӳнтернӗ, вӑл урӑх нихҫан та тухас ҫук пек туйӑннӑ чух, — ҫавӑн пек каҫхине, Ҫӑварни эрнинче, эпӗ Деренковсем патӗнчен мастерскойне тавӑрнаттӑм.
В одну из тех вьюжных ночей, когда кажется, что злобно воющий ветер изорвал серое небо в мельчайшие клочья и они сыплются на землю, хороня ее под сугробами ледяной пыли, и кажется, что кончилась жизнь земли, солнце погашено, не взойдет больше, — в такую ночь, на Масленой неделе я возвращался в мастерскую от Деренковых.

Эпӗ ҫынсене вӗсен инстинкчӗ тата пурӑнӑҫри кичемлӗхӗ хӑваласа кӗртнӗ ҫак шӑтӑксенче ухмахла сӑмахсенчен юратӑвӑн пӑлханӑвӗсемпе асапӗсем ҫинчен чӗрене пырса тивекен юрӑсем хунине, «вӗреннӗ ҫынсен» пурӑнӑҫӗ ҫинчен киревсӗр легендӑсем епле пулса тухнине, ӑнланмалла мар япаласем ҫине мӑшкӑларах, тӑшманла пӑхасси епле пуҫланса кайнине сӑнарӑм, «чуна лӑплантармалли ҫуртсем» манӑн юлташсем питех те хаяр, ҫилӗллӗ пӗлӳсем илсе тухакан университетсем пулса тӑнине куртӑм.
Я наблюдал, как в этих щелях, куда инстинкт и скука жизни забивают людей, создаются из нелепых слов трогательные песни о тревогах и муках любви, как возникают уродливые легенды о жизни «образованных людей», зарождается насмешливое и враждебное отношение к непонятному, — и видел, что «дома утешения» являются университетами, откуда мои товарищи выносят знания весьма ядовитого характера.

Вуланӑ ҫӗрте кичемччӗ, манӑн Тутар слободине, темле уйрӑммӑнах таса пурнӑҫпа пурӑнакан ырӑ кӑмӑллӑ, ачаш чунлӑ ҫынсем патне каяс килетчӗ; вӗсем вырӑс чӗлхине пӑсса урӑхларах калаҫаҫҫӗ; каҫсерен ҫӳллӗ минаретсем ҫинчен вӗсене муэдзинсен тӗлӗнмелле сассисем мечетьсене чӗнеҫҫӗ, — эпӗ тутарсен пӗтӗм пурӑнӑҫӗ урӑхла пулӗ, вӑл эпӗ пӗлекен тата мана савӑнтарман пурӑнӑҫ пек мар пулӗ, тесе шутларӑм.
На чтениях было скучно, хотелось уйти в Татарскую слободу, где живут какой-то особенной, чистоплотной жизнью добродушные, ласковые люди; они говорят смешно искажённым русским языком; по вечерам с высоких минаретов их зовут в мечети странные голоса муэдзинов, — мне думалось, что у татар вся жизнь построена иначе, незнакомо мне, не похоже на то, что я знаю и что не радует меня.

Трусова та ӑмсанаттӑм эпӗ, — вӑл ҫын Ҫӗпӗр, Хива, Бухара ҫинчен тӗлӗнмелле интереслӗн каласа паратчӗ, архиерейсен пурӑнӑҫӗ ҫинчен кулӑшла та пит хурласа калатчӗ, пӗррехинче тата III-мӗш Александр патша ҫинчен вӑрттӑн кӑна ҫапла каласа хучӗ:
Завидовал я Трусову, — этот человек удивительно интересно говорил о Сибири, Хиве, Бухаре, смешно и очень зло о жизни архиереев, а однажды таинственно сказал о царе Александре III:

Вӑл хӑйӗн иртнӗ пурӑнӑҫӗ ҫине сурнӑ ҫеҫ темелле, вара урӑх нимӗн ҫинчен шутламасӑр юлташӗсемпе ирӗклӗхре пурӑнма тытӑннӑ, хӑйӗнни пекех ун юлташӗсен ҫӳлти ирӗк тӳпесӗр тата чунри яланхи савӑнӑҫсӑр пуҫне тӑвансем те, нимле кӗтес те, ҫемье те пулман.
Он, можно сказать, плевал на свое прошедшее и беззаботно предавался воле и товариществу таких же, как сам, гуляк, не имевших ни родных, ни угла, ни семейства, кроме вольного неба и вечного пира души своей.

III // Куҫма Турхан. Гоголь Н.В. Тарас Бульба: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 126 с.

Историрен пурте ҫакна пӗлеҫҫӗ: вӗсен темиҫе ӗмӗре пынӑ кӗрешӗвӗпе канӑҫсӑр пурӑнӑҫӗ Европӑна ҫав лӑпланма пӗлмен тӑшмансен, ӑна аркатса тӑкма шутлакан тӑшмансен тапӑнӑвӗсенчен ҫӑлса хӑварнӑ.
Уже известно всем из истории, как их вечная борьба и беспокойная жизнь спасли Европу от неукротимых набегов, грозивших ее опрокинуть.

I // Куҫма Турхан. Гоголь Н.В. Тарас Бульба: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 126 с.

Партизан пурӑнӑҫӗ ӑна чӑн-чӑн ҫар ҫынни туса хунӑ иккен.
Партизанская жизнь сделала его по-настоящему военным человеком.

Пухӑнмалли пункта // Илле Тукташ. Ковпак С.А. Путивльрен Карпата ҫитиччен: повесть. Вырӑсларан И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 128 с.

Ҫапах та унӑн пӗтӗм пурӑнӑҫӗ куҫӗ умне шӑвӑнса тухать пулӗ, мӗншӗн тесен, тӑван хула куҫ уйӗнче ҫеҫ те мар, чӗре ҫумӗнче, вӑл хулара ун пурӑнӑҫӗн чи хаклӑ тивӗҫӗ, Совет влаҫӗ уҫса панӑ ырлӑхпа пархатарлӑх…
А у него, наверное, вся жизнь перед глазами, потому что родной город не только в поле зрения, но и в сердце, в этом городе самое дорогое достояние его жизни, доброта и благородство, проявленные советской властью…

Клевень шывӗ хӗрринчи лагерь // Илле Тукташ. Ковпак С.А. Путивльрен Карпата ҫитиччен: повесть. Вырӑсларан И. Тукташ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 128 с.

Хӑйсен ҫурчӗсемпе пахчисем ҫинчен мар шухӑшлаҫҫӗ ҫак самантра Путивль партизанӗсем, пӗтӗм пурӑнӑҫӗ ҫинчен шухӑшлаҫҫӗ.
Не о домиках и садиках своих думали сейчас путивльские партизанаме, а о всей своей жизни.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика