Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

няньӑпа (тĕпĕ: няня) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Няньӑпа Любовь Ивановна ӑна тӑратса вырттарайманнине курса, Эльгеев самантрах вӗсене пулӑшма чупса пычӗ.

Куҫарса пулӑш

3 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей Павӑлӗ: хроникӑллӑ роман. 3-мӗш кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1984. — 240 с. — 3–231 с.

Килте няньӑпа пӗчӗк ывӑл ҫеҫ.

Куҫарса пулӑш

2 // Петр Осипов. Осипов П.Н. Пиччӗшӗпе шӑллӗ: роман. Шупашкар: Чӑваш чӗнеке издательстви, 1977. — 352 с.

Няньӑпа Катя тарасаран шыв ӑсса тӑчӗҫ.

Няня и Катя доставали воду из колодца.

Эпӗ пахча сапни // М. Тимофеева. Житков Б. С. Эпӗ курса ҫӳрени: япаласем ҫинчен ҫырнӑ калавсем; М. Тимофеева куҫарнӑ; ӳнерҫӗсем Ф. Осиповпа П. Сизов. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 212 с.

Вӑл ҫӳлте пурӑнатчӗ; амӑшӗ тухатмӑшехчӗ ӗнтӗ, шуйттанахчӗ; мана ҫав тери юратмастчӗ, пыраттӑмччӗ ҫапла няньӑпа (юлташпа ӗнтӗ), Гирчик тесе чӗнетчӗҫ.

Бывало — жила она высоко; мать ведьма была, черт, страсть не любила меня, — приду, бывало, с няней (друг значит), Гирчиком звали.

XVIII // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

— Маншӑн ан хӑра, — лӑплантарчӗ вӑл, — инке кункаҫмалӑхах кайнӑ; эпӗ килте ҫуккине пӗр няньӑпа Катя ҫеҫ пӗлеҫҫӗ.

— Не бойся за меня, — успокоивала она, — ma tante уехала на целый день; дома только няня знает, что меня нет, да Катя.

VII сыпӑк // Александр Артемьев, Михаил Рубцов. Иван Гончаров. Обломов: роман. Александр Артемьевпа Михаил Рубцов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956

Унранах эпӗ чи малтанхи хут Ленинградран ачасене эвакуаципе илсе каяҫҫӗ тенине илтрӗм, ку хыпар ман хӑлхана ҫурсах ячӗ, ҫак ытарма ҫук дачӑран, няньӑпа пӗрлех хамӑр чечексем лартса ӳстернӗ клумбӑсене пӑрахса каясси питӗ кансӗр пек туйӑнчӗ мана.

От него я впервые услышала о том, что детей будут вывозить из Ленинграда. И так дико показалось мне, что нужно уезжать с дачи, где было так хорошо, где мы с няней посадили цветы — левкои и табак, и первые нежные ростки уже показались на клумбах.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Эпир пӗтӗм килйышпах дачӑра пурӑнатпӑр — икӗ Петя та «наукӑллӑ няньӑпа» пӗрле, кӑҫал Энска кайманскерсем, — кӳлӗре шыва кӗретпӗр, пысӑк хырӑмлӑ йӗс сӑмавартан чей ӗҫетпӗр, ҫакӑн пек ытарайми шӑплӑха та ҫакӑн пек телее ытти хӗрарӑмсем асӑрхаман пек туйӑнать мана.

Мы живём на даче всей семьёй — оба Пети с «научной няней» в этом году не поехали в Энск, — купаемся в озере, пьём чай из настоящего пузатого медного самовара, и мне кажется странным, что такой прекрасной тишины, такого счастья другие женщины даже не замечают.

Пӗрремӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Свидетельсен пӳлӗмӗнче (унта учительсен пӳлӗмӗ пулнӑ) Ларина карчӑк хӑйӗн хӗрачисемпе, няньӑпа пӗрле ларать.

В комнате свидетелей (бывшая учительская) сидели старуха Ларина с дочками и няня.

Иккӗмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех