Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Куҫне уҫрӗ те курчӗ: ҫӑра тӗтреллӗ шывра сас кӑларайман ҫынсем, тӗксӗм мӗлкесен ушкӑнӗ пек ӗлкеленсе, тӗлли-паллисӗр апла та капла хускалкалаҫҫӗ, тапкалашаҫҫӗ, ҫуначӗ хуҫӑлнӑ кайӑк пек тапӑлтатаҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

Пӗрремӗш экзамен // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 70–96 с.

Кӑнтӑрла; вулӑсем мӗлкесен кӑшӑлӗнче сапӑррӑн тӑраҫҫӗ; тюльпанпа померанц йывӑҫӗсем, каштансемпе персиксем ҫеҫке ҫурнӑ.

Был полдень; стволы стояли на кругах теней; цвели тюльпановые деревья, померанцевые, каштаны и персики.

XVI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Факел ҫутинче, ҫӑлтӑрсемпе мӗлкесен сирпӗнчӗкӗсен айӗнче ташлама пулать-и?

Возможно ли не танцевать при свете факелов, на фоне брызг звезд и теней?

IX сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 229–414 с.

Вӑл фронтонпа каҫӑхса кайсах киленет; жасмин вӗтлӗхӗ хушшинчи питӗрӗнчӗк алӑкпа; хӑвӑрт юхакан шыв ҫийӗнчи мӗлкесен тӗксӗм кӗтесӗсемпе; мӗлтлетекен башньӑсемпе арккӑсемлӗ кӗперпе; вӑл керменсене питӗ тӗплӗн хаклаять тата пӗчӗк пӳртсен хӑйне евӗрлӗхӗшӗн хӗпӗртет.

Она могла залюбоваться фронтоном; запертой глухой дверью среди жасминной заросли; мостом, где башни и арки отмечены над быстрой водой глухими углами теней; могла она тщательно оценить дворец и подметить стиль в хижине.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Йӑвашшӑн ҫиҫкелекен ҫулӑм вӑйланчӗ, кӗҫех ту хушӑкне ҫӗр ҫумӗнченех тӗтӗм хупӑрларӗ, мӗлкесен хӗрлӗ вӑййи каталарӗ; фантастикӑлла ҫак ҫутатура пирӗн сӑнсем хӗрлӗ сӑрӑпа тата кӑмрӑкпа сӑтӑрса вараланнӑн туйӑнаҫҫӗ.

Огонь, робко блеснув, разгорелся, наполняя ущелье низко оседающим дымом и красной игрой теней; в этом фантастическом освещении наши лица казались вымазанными алой краской и углем.

V. Бигӑн ту ҫул // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 385–426 с.

Ҫӗкленчӗк кӑмӑл-туйӑмпа тулнӑскер — сунарҫӑ вӑрмана тӗпчекен тискер кайӑк иккӗленӳсӗрлӗхӗпе, йӗри-таврана вичкӗннӗн тӗмсӗлсе утать; шӑтӑк-путӑк айккине иртет, лианӑпа йӗплӗ акаци танатисен хушшинчен хӑш тӗлтен тухмаллине пӗрре тинкерсех палӑртать, мӗлкесен уҫӑмсӑрлӑхне инстинкт шайӗнче виҫсе хаклать, вӑхӑт-вӑхӑтӑн компасне пӑха-пӑха тӗрӗс ҫулпах пыни-пыманнине тепӗр хут ҫирӗплетет.

Возбужденный, зорко осматриваясь, он шел с уверенностью зверя, изучившего лес: огибал ямы, быстро намечая взглядом проход среди сетей лиан и колючих акаций, инстинктивно разбирался среди неопределенности теней и, временами справляясь с компасом, убеждался в верности направления.

ХII. Пӗчӗк утрава хупӑрлани // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Тӳпере Африкӑн капмар уйӑхӗ ҫакӑнса тӑрать; ун ҫути айӗнче курӑк шап-шурӑ пек, инҫех мар вӑрманта, хура мӗлкесен хушшинче, ҫулҫӑ хысакӗсем кӗмӗл каплам евӗр туйӑнаҫҫӗ.

Огромная африканская луна висела в небе; трава белела под ее светом и в недалеком лесу выступы листвы нависли среди черных теней серебряными громадами.

XI. Вӗлерме хӑтланни // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 165–317 с.

Ҫӳллӗ те сивӗ пӳлӗмсенчи мӗлкесен хушшипе, — унти капӑрлӑх ыйха путнӑ, — алӑкран алӑка лӑпкӑ ҫурма тӗттӗмлӗх тӑсӑлса куҫать.

Спокойная полутьма простиралась из дверей в двери, среди теней высоких и холодных покоев, где роскошь была погружена в сон.

XV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Вӑрӑм сӗтел ҫинче авалхи пӑхӑр лампа ҫунать, унӑн ҫути чи ҫывӑхри туратсем тӗлне те кӑштах ҫеҫ ҫитеет, вӗсен ҫулҫисем сӗмлӗхрен мӗлкесен кӗмӗлленнӗ ӗренкисемпе тӑсӑлаҫҫӗ.

На длинном столе горела медная старинная лампа, свет ее едва достигал ближайших ветвей, листья их тянулись из мрака призрачными посеребренными очертаниями.

III. Ассунта // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Виҫҫӗмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 383–426 с.

Пӗчӗк йывӑҫ сӗтел ҫинче салӑ ҫурти ҫунать, йӑвашшӑн мӗлтлетекен ҫутӑра мӗлкесен чӗтренчӗк кӗтесӗсем ывӑтӑнса сапаланаҫҫӗ.

На маленьком деревянном столе горела сальная свечка, бросая трепетные углы теней и робкого мигающего света.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 298–303 с.

Чӑнах та, ҫав хушӑк хыҫалтан та, малтан та — питех те пӗрешкел; тӗмсемпе чулсен, ҫутӑпа мӗлкесен симметрийӗ — унта та кунта, паллах, хӑш-пӗр вак-тӗвеке шута хумасан, тӗлӗнмелле тӗрӗс евӗрленнӗ: куҫ кӗскиех тейӗн.

Действительно, — и позади, и впереди этого отверстия, — все было очень похоже; симметрия кустов и камней, света и теней, — там и здесь, не касаясь, конечно, частностей, были повторены на удивление точно.

II // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 216–225 с.

Лорх шурӑ ҫӑлтӑрсен сапаланчӑкӗнче, ту хырҫи ҫийӗн, тулли уйӑха сӑнать; унӑн ҫути тӗпсӗр ҫыралла мӗлкесен витӗр курӑнми кӗтесӗпе ӳкнӗ.

Лорх видел в россыпи белых звезд полную, над горным хребтом, луну; ее свет падал в пропасть над непроницаемым углом тени.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Иккӗмӗш том. — Шупашкар, 2011. — 416 с. — 58–65 с.

Иртнӗлӗх анӑҫра, ҫутӑ кӑшкӑрусемпе нӗрсӗр мӗлкесен ҫӗр-шывӗнче; вӑл вӑрахчен унталла пӑхрӗ, пурин те пӗр ят — Кармен.

Прошлое лежало на западе, в стране светлых возгласов и уродливых теней; он долго смотрел туда, всему было одно имя — Кармен.

VI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Гнор — асамлӑ ҫутӑпа тӗрлӗ тӗслӗ мӗлкесен вӑййин, ешӗл йывӑҫ-курӑк ӗнтӗркевӗн тыткӑнӗнче; ҫӗр тулли кӑкӑрӗпе сасӑсӑр сывлать — тискер кайӑксен юратуллӑ кӑшкӑрӑвӗ евӗр йӑваш тата хаяр пуш хирсен шухӑша путнӑ ҫӗрӗ.

Волшебный свет, игра цветных теней и оцепенение зелени окружали Гнора; земля беззвучно дышала полной грудью — задумчивая земля пустынь, кротких и грозных, как любовный крик зверя.

III // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 301–345 с.

Уйӑх тухнӑ, вӑл хура мӗлкесен хушшине шурӑ тӗнче сарса хунӑ.

Взошла луна, разостлавшая белый мир среди черных теней.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 285–292 с.

Унӑн ҫивӗч, вӑйлӑ куҫӗсем, малтан пыйтӑн пӗчӗкҫӗ пӑнчине тӗсесе сӑнанӑскерсем, ҫутӑпа мӗлкесен вӑййине хӑнӑхрӗҫ те — виҫӗ хӑлаҫ тарӑнӑш пулин те витӗр курӑнакан шывра ылтӑн турилкке хӗррине ҫӑмӑллӑнах уйӑрса илчӗҫ; шӑпах ҫавӑ пуллӑн авӑнчӑк ҫурӑмне аса илтерет-мӗн.

Сильные, зоркие глаза его, напряженно рассматривавшие перед тем маленькую точку блохи, освоились с игрой света и теней и легко различали уже в прозрачной, несмотря на трехсаженную глубину, воде край массивного золотого блюда, так похожего, было, на свернутую спину рыбы.

I // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 181–185 с.

Ҫыран хӗрринче тӗтрен кӗмӗл мамӑкӗ ҫапкаланса силленет, шыв тӗксӗмленчӗ, хӗвел анӑҫӑн вутлӑ ҫуначӗ мӗлкесен кавирӗсене сапаласа ӳкерчӗ, ҫӗр шухӑша путрӗ; вӗҫен кайӑксем шӑпланчӗҫ.

Серебристый хлопок тумана колыхался у берегов, вода темнела, огненное крыло запада роняло ковры теней, земля стала задумчивой; птицы умолкли.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 125–169 с.

Сӑрӑ-кӑвак, хӑмӑр, хурарах-хӗрлӗ вулӑсем мӗлкесен вылянса йӑлтӑртатакан сетки майлӑ йӑлкӑшаҫҫӗ, арпашса пӗтнӗ тӑррисемпе тӳперен перӗнеҫҫӗ, вӗсен ҫулҫисем мӗн пур тӗспе-сӗмпе — тӗттӗмрен пуҫласа типнӗ курӑк пек шуранка таран — симӗсленеҫҫӗ-ешереҫҫӗ.

Серо-голубые, бурые и коричневые стволы, блестя переливчатой сеткой теней, упирались в небо спутанными верхушками, и листва их зеленела всеми оттенками, от темного до бледного, как высохшая трава.

II. Вӑрман мӗн калать // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 91–116 с.

Хӗрӳллӗ, капӑр пурнӑҫпа пурӑнакан ҫынсемшӗн мӗлкесен пӗрлӗхӗ вӑл Ассунтӑпа Аспазин мӗн пур ытараймилӗхӗпе тулса ларсан та ют пулнӑ пекех — Ассоль харсӑр ҫав ҫынсен ушкӑнне ҫывӑха та пыраймӗччӗ; кунта юрату туйӑмӗ пирки тӗлленме те кирлӗ мар.

Ассоль так же подходила к этой решительной среде, как подошло бы людям изысканной нервной жизни общество привидения, обладай оно всем обаянием Ассунты или Аспазии: то, что от любви, — здесь немыслимо.

IV. Пӗр кун маларах // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремёш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 9–90 с.

Чӗмсӗр, анчах чӗрӗ мӗлкесем стенасем тӑрӑх, урай тӑрӑх шӑвӑнса ҫӳренӗ; ачана хӑрушӑ та, ҫав вӑхӑтрах кӑмӑллӑ та пулнӑ, вӑл ҫав мӗлкесен пурнӑҫне сӑнанӑ, вӗсене тӗрлӗрен формӑсем панӑ, сӑрланӑ, унтан, вӗсенчен чӗрӗ пурнӑҫ туса, ҫав пурнӑҫа, сасартӑк, куҫ хӑрпаххисене чӑлт ҫеҫ уҫса илнипе пӗтерсе пӑрахнӑ.

Безмолвные, но живые тени ползали по стенам и по полу; мальчику было страшно и приятно следить за их жизнью, наделять их формами, красками и, создав из них жизнь, вмиг разрушить ее одним движением ресниц.

II // Митта Ваҫлейӗ. Горький М. Фома Гордеев: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.