Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Пире пӑхакан пуҫне пӑркаласа каларӗ: «Эх, ачам, эсӗ лашана пӗртте хӗрхенместӗн. Ӑна мӗн вӗтесси пур? Вӑл ҫирӗм ҫулта ӗнтӗ. Лаша ватӑ, ывӑннипе аран-аран сывлать. Вӑл хай Пимен старик пекех ӗнтӗ. Эсӗ тата Пимен старик ҫине хӑпарса ларӑттӑнччӗ те ӑна хулӑпа ҫаптарма тытӑнӑттӑнччӗ. Эсӗ ӑна хӗрхенмӗттӗн-и?» — терӗ.

Тогда дядька покачал головой и сказал: «Ах, сударь, жалости в вас нет. Что его разжигать? Ведь ему 20 лет. Лошадь измучена, насилу дышит, да и стара. Ведь она такая старая! Все равно как Пимен Тимофеич. Вы бы сели на Тимофеича, да так-то чрез силу погоняли бы его хлыстом. Что же, вам не жалко бы было?»

Пичче хӑй юланутпа ҫӳрени ҫинчен каласа кӑтартни // Чӗмпӗр чӑваш шкулӗ. Толстой Л. Н. Упа тытни: Калавсем, халапсем, юптарса каланисем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 264 с.