Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

куллинчен (тĕпĕ: кулӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Дэзи хумханать, ҫакна эпӗ вӑл ҫаннине тӳрлетнӗ чух тӑвӑнса хашлатнинчен, унӑн ҫирӗнех мар куллинчен туятӑп.

Дэзи волновалась, что я заметил по ее стесненному вздоху, с каким оправила она рукав, и нетвердой улыбке.

XXI сыпӑк // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пиллӗкмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 432 с. — 7–227 с.

Вара ансат ҫак сӑмахсенчен, Гануверӑн селӗм йӑл куллинчен тата ӗнер ҫеҫ тӗл пулнӑ ҫынсем мана уҫҫӑнах килӗштернӗрен шикӗм ҫухалчӗ.

И от этих простых слов, от его прекрасной улыбки и явного расположения ко мне со стороны людей, встреченных только вчера, вся робость моя исчезла.

XVI // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Тӑваттӑмӗш том. — Шупашкар, 2012. — 428 с. — 7–163 с.

Анчах хӗвелпе ҫынсен куллинчен ӑста тарса пытанӑн?..

А куда спрячешься от солнца, людского смеха?

4 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

— Такам хытӑ кӗлтӑвать саншӑн, Григорий, — терӗ те Митька Коршунов Григорин савӑнӑҫсӑр куллинчен тӗлӗннӗ пек пулчӗ.

— Кто-то крепко за тебя молится, Григорий, — сказал ему Митька Коршунов и удивился невеселой Григорьевой улыбке.

X // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

«Ну, старик мӗнле?» — куҫӗпе ыйтрӗ вӑл Ольгӑран, унтан арӑмӗн хаваслӑ куллинчен, куҫӗ ӑшшӑн пӑхнинчен вӑл ӑна килӗшнине ӑнланчӗ.

«Ну как старик?» — и по оживленной улыбке, по теплу, согревшему ее глаза, без слов понял, что отец ей понравился.

V // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Пӗр Иван Петрович анчах хӑйне хӑй килти пек тытнӑ: вӑл икӗ ҫыншӑн ҫинӗ, хӑйӗн виҫипе ӗҫнӗ, хӑй куллинчен хӑй кулнӑ, вӑхӑт шунӑ май туслӑрах калаҫа пуҫланӑ, ахӑлтатса кулнӑ.

Один Иван Петрович был как дома: ел за двоих, пил в свою меру, смеялся своему смеху и час от часу дружелюбнее разговаривал и хохотал.

Хресчен хӗрӗ — пике // Ҫт. Ухантей. Александр Пушкин. Иван Петрович Белкин ҫырса хӑварнӑ повеҫсем. Ст. Угандей куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1936

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех