Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

карчӑкӗнчен (тĕпĕ: карчӑк) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпӗ час ак, сирӗн хыҫҫӑнах кӳлӗ хӗрне вашлаттарса ҫитетӗп, — те карчӑкӗнчен ҫыру илни, те ҫамрӑксен вӑййи-кулли хаваслантарчӗ мучие, дача еннелле ҫулне кура мар ҫӑмӑллӑн таплаттарчӗ.

Куҫарса пулӑш

Кану ҫуртӗнче // Елизавета Осипова. Осипова Е.Б. Ӑшӑ ҫумӑр: повеҫпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1986. — 128 с. — 122–128 с.

«Килне кайма карчӑкӗнчен хӑрарӗ. Халь ӗнтӗ кантурта ӑйха туртать», — шухӑшларӗ Янтул.

«Наверно, испугался жены — не пошел домой. Сейчас проспится в конторе и пойдет», — решил Яндул.

Аптранӑ кӑвакал // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Кӑнтӑрла йыт-качкаран, кӳршӗ карчӑкӗнчен, ют ҫынсенчен, ашшӗнчен хӑрать.

Днем он боится злых собак, соседской бабки-колдуньи, чужих людей.

Янтул несӗлӗ // Хветӗр Уяр. Уяр Ф. Е. Шурча таврашӗнче. 2 кӗнекеллӗ роман. 2-мӗш кӗнеке. Таркӑн. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке изд-ви, 1994. — 398 с.

Вилес умӗн вӑл хай карчӑкӗнчен каҫару ыйтнӑ, ӑна катка-пичке ӑстипе варлӑ пурӑннишӗн каҫарнӑ; ывӑлӗпе ун ачисенчен каҫару ыйтнӑ, вӗсене ырӑ суннӑ та ытлашши ҫӑвар катӑлнӑшӑн, тата йӑлӑхтарса ҫитернӗ пурнӑҫран урӑх пурнӑҫа куҫнӑшӑн вӑл чӑннипе хӗпӗртесе вилнӗ.

Перед смертью он просил прощенья у своей старухи и простил ее за бондаря; простился и с малым и с внучатами и умер, истинно радуясь тому, что избавляет своей смертью сына и сноху от обузы лишнего хлеба и сам уже по-настоящему переходит из этой наскучившей ему жизни в ту иную жизнь.

X // Хумма Ҫеменӗ, Феодосия Ишетер. Толстой Л.Н. Хуҫипе тарҫи: калав; С.Ф.-па Ф.Д. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашсен патшалӑх издательстви, 1936. — 86 с.

— Инкеҫӗм, мӗн калӑн эс? — шӑппӑн ыйтрӗ Несихва кӳршӗ карчӑкӗнчен.

— Ну, что скажешь, бабушка? — тихо спросила Несихва соседку-старушку.

XXII. Амӑшӗ // Илпек Микулайӗ. Илпек Микулайӗ. Хура ҫӑкӑр. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1989. — 400 с.

Унтан аллинчи туйипе чӳречерен шаккаса, Захар урамалла пӑхакан карчӑкӗнчен ыйтрӗ:

И спросил Захарий, постучавши палкой в окошко, у выглянувшей оттуда старухи:

2 // Михаил Рубцов. Гайдар, Аркадий Петрович. Ман юлташсем: калавсем; вырӑсларан М. Рубцов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1953. — 158 с. — 3–53 с.

— Ну, мӗн? — курницӑран тухсанах карчӑкӗнчен пӑшӑлтатса ыйтрӗ старик.

— Ну что? — шепотом справился старик, как только они вышли из горницы.

XVI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Каҫхи апат хыҫҫӑн карчӑкӗнчен вӑл тӗпсакайӗнчен йӳҫӗтнӗ арбуз илсе тухса пама ыйтрӗ.

Повечеряв, попросил он старуху достать соленого арбуза.

XIX // Аркадий Малов. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Виҫҫӗмӗш кӗнеке. Аркадий Малов куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1974. — 438 с.

Страницăсем:
  • 1

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех