Чӑваш чӗлхи корпусӗ

41. Ача кайсассӑн, Давид кӑнтӑр енчен хӑпарнӑ та виҫӗ хутчен ҫӗре ӳксе пуҫҫапнӑ; икӗ тус пӗр-пӗрне чуптунӑ, иккӗшӗ те йӗнӗ, Давид тата хытӑрах йӗнӗ.

41. Отрок пошел, а Давид поднялся с южной стороны и пал лицем своим на землю и трижды поклонился; и целовали они друг друга, и плакали оба вместе, но Давид плакал более.

1 Пат 20 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

Камзол ҫинчен сарлака сӑран пиҫиххи ҫыхса лартнӑ, пиҫиххи ҫинче сӑрантан ҫӗленӗ йӗнӗ ҫакӑнса тӑнӑ, йӗнни ӑшӗнчен пысӑк сунарҫӑ ҫӗҫҫин хитре мар аври, пӑлан мӑйракинчен тунӑскер, курӑнса тӑнӑ.

Камзол перехватывался широким кожаным поясом; на нем висели кожаные ножны, из которых высовывалась грубая рукоятка большого охотничьего ножа, сделанная из оленьего рога.

VI сыпӑк // Феодосия Ишетер. Рид, Томас Майн. Пуҫсӑр юланут: роман / Майн Рид; вырӑсларан Ф. Ишетер куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1949. — 412 с.

Кунта ун мӑн аслашшӗсем сӗм авалхи чулсенчен ҫуртсем тунӑ, хула стенисене купаланӑ, ҫак ҫӗр айӗнче ун йӑх-тӗпӗнчи тӑванӗсен шӑммисем выртнӑ; амӑшӗн чӗри ҫав чулсемпе, ҫӗрпе, халап-юмахсемпе, юрӑсемпе тата ҫынсен шанчӑкӗсемпе татса татӑлми сыпӑнса тӑнӑ — хӑйӗн чи ҫывӑх тӗпренчӗкӗ пӗтме пуҫланӑшӑн чӗрипе татӑлса йӗнӗ: ун чӗри ӗнтӗ тараса пек пулнӑ, анчах ывӑлне юратнипе хулана юратнине виҫсе пӑхсан — вал хӑшӗнчен хӑшӗ ытларах тайнине ӑнланма пултарайман.

Сотни неразрывных нитей связывали ее сердце с древними камнями, из которых предки ее построили дома и сложили стены города, с землей, где лежали кости ее кровных, с легендами, песнями и надеждами людей — теряло сердце матери ближайшего ему человека и плакало: было оно подобно весам, но, взвешивая любовь к сыну и городу, не могло понять — что легче, что тяжелей.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Вӑл тӳрленсе тӑнӑ, кӗтнӗ, анчах патруль, ун ҫине алӑ ҫӗклеме шутламасӑр е йӗрӗнсе, иртсе кайнӑ; хӗҫпӑшаллӑ ҫынсем унран, вилӳтрен пӑрӑннӑ пекех, аякранах пӑрӑнса иртнӗ, вӑл пур — тӗттӗме тӑрса юлнӑ та, унтан каллех, хула инкекӗ пек пулса, тӗм-хура курӑнса, чӗнмесӗр, урамран урама пырса кӗрсе, пӗччен, шӑппӑн таҫталла утнӑ; ун хыҫӗнчен, ӑна хӑваланӑ пек, кичем сасӑсем хурлӑхлӑн илтӗнсе пынӑ: вӗсем йынӑшнӑ, йӗнӗ, кӗлтунӑ тата ҫӗнтерӳ шанӑҫне ҫухатнӑ салтаксем салхуллӑн калаҫнӑ сасӑсем пулнӑ.

Она выпрямлялась, ждала, но патруль проходил мимо, не решаясь или брезгуя поднять руку на нее; вооруженные люди обходили ее, как труп, а она оставалась во тьме и снова тихо, одиноко шла куда-то, переходя из улицы в улицу, немая и черная, точно воплощение несчастий города, а вокруг, преследуя ее, жалобно ползали печальные звуки: стоны, плач, молитвы и угрюмый говор солдат, потерявших надежду на победу.

Итали ҫинчен хунӑ юмахсем // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 166–190 стр.

Пӑчӑ сывлӑшра кӗрлени, шавлани илтӗнсе тӑрать, чул тӗпретекен кирка сасси янӑраса каять, тачкӑ ураписем хӑйӑлтатса юрлаҫҫӗ, йывӑҫ свай пуҫӗ ҫине ухлатса чугун тукмак ӳкет, йӗнӗ пек «дубинушка» илтӗнет, пӗрене чутлакан пуртӑ сасси чалтлатать, хӗвӗшсе ҫӳрекен тӗксӗм те сӑрӑ пӗчӗк кӗлеткесем темиҫе тӗрлӗ сасӑпа кӑшкӑрашаҫҫӗ.

В душном воздухе стоял ропот и гул, раздавались удары кирок о камень, заунывно пели колеса тачек, глухо падала чугунная баба на дерево сваи, плакала «дубинушка», стучали топоры, обтесывая бревна, и на все голоса кричали темные и серые, хлопотливые фигурки людей…

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпӗ вӗҫем патӗнчен тухса кайрӑм, Коновалов ҫыхланнӑ чӗлхипе кӑшкӑрашнине урамра, алӑк патӗнче, итлесе тӑтӑм та, вӑл каллех юрлама пуҫласан, пекарньӑна уттартӑм, ман хыҫҫӑн чылайччен-ха каҫ шӑплӑхӗнче ӳсӗр ҫыннӑн килпетсӗр юрри йынӑшнӑ, йӗнӗ пек илтӗнсе тӑчӗ.

Я ушел от них, постоял у двери на улице, послушал, как Коновалов ораторствовал заплетающимся языком, и, когда он снова начал петь, отправился в пекарню, и вслед мне долго стонала и плакала в ночной тишине неуклюжая пьяная песня.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Эпир ӑна валли кивӗ атӑ кунчинчен, йӗнӗ ҫӗлерӗмӗр.

Мы сшили для него чехол из старого сапога.

Вунтӑваттӑмӗш сыпӑк // Валентин Урташ, Илпек Микулайӗ. Вениамин Каверин. Икӗ капитан. Валентин Урташпа Николай Илпек куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951

Акӑ, ман хӑлхана ӗсӗклесе йӗнӗ сасӑ та илтӗнсе кайрӗ.

Вот до моего слуха донесся плачь.

Тамань // Николай Пиктемир, Нестор Янкас. Михаил Лермонтов. Пирӗн вӑхӑтри герой. Н. Пиктемирпа Н. Янкас куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑвашкӗнекеиздат, 1964

Хӗр унталла-кунталла пӑхкаларӗ, ача йӗнӗ сасӑ еннелле ыткӑнчӗ.

Девушка осмотрелась, и бросилась в направлении плача ребенка.

Ҫураҫнӑ хӗр // Мария Петрова. «Ял ӗҫченӗ», 2019.07.19

Вӑрттӑн ларса йӗнӗ пулӗ.

Втайне, сидя, плакала, наверное.

Чун хавалне ҫухатман // Елена АНИСИМОВА. http://putpobedy.ru/publikatsii/2821-chu ... e-ukhatman

Раҫҫейри эрменсен союзӗн регионти пай ертӳҫи Акоп Погосян «Чулсем йӗнӗ чух» куравӑн астӑвӑм пӗлтерӗшӗ ҫав тери пысӑк пулни ҫинчен каларӗ.

Куҫарса пулӑш

Аннесен куҫҫулӗ юхнӑ чух чулсем те йӗреҫҫӗ // Римма ПРОКОПЬЕВА. «Хыпар», 2015.04.30, 76-77№

«Чулсем йӗнӗ чух» курава уҫма халӑх йышлӑ пухӑнчӗ, йӑхташӗн картинисене курма эрменсем ҫемйи-ҫемйипе килни тӗлӗнтерчӗ те, савӑнтарчӗ те.

Куҫарса пулӑш

Аннесен куҫҫулӗ юхнӑ чух чулсем те йӗреҫҫӗ // Римма ПРОКОПЬЕВА. «Хыпар», 2015.04.30, 76-77№

Ҫак нихҫан манӑҫми синкере халалланӑ та ӗнтӗ Чӑваш наци библиотекин «Кӗмӗл ӗмӗр» /Серебряный век/ галерийӗнче уҫӑлнӑ Миша Григорянӑн «Чулсем йӗнӗ чух» /Когда плачут камни/ курава.

Куҫарса пулӑш

Аннесен куҫҫулӗ юхнӑ чух чулсем те йӗреҫҫӗ // Римма ПРОКОПЬЕВА. «Хыпар», 2015.04.30, 76-77№

11. Мария вара тупӑклӑх умӗнче йӗрсе тӑнӑ; йӗнӗ чухне вӑл тупӑклӑха пӗшкӗнсе пӑхнӑ та 12. шурӑ тумлӑ икӗ ангел ларнине курах каять: пӗри Иисус Ӳчӗ выртнӑ тӗлте пуҫ вӗҫӗнче, тепӗри ура вӗҫӗнче ларнӑ.

11. А Мария стояла у гроба и плакала. И, когда плакала, наклонилась во гроб, 12. и видит двух Ангелов, в белом одеянии сидящих, одного у главы и другого у ног, где лежало тело Иисуса.

Ин 20 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

62. Унтан тухса кайса питӗ хытӑ йӗнӗ.

62. И, выйдя вон, горько заплакал.

Лк 22 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

52. Ӗнтӗ пурте хӗршӗн хурланса, татӑлса йӗнӗ.

52. Все плакали и рыдали о ней.

Лк 8 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

Ӗнтӗ унтан тухса кайнӑ та татӑлса йӗнӗ.

И выйдя вон, плакал горько.

Мф 26 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

4. Кашни хуланӑн пуҫлӑхӗсем вӗсене пурне те пӗрле хаяррӑн, пӗр хӗрхенмесӗр кӑлара-кӑлара янӑ, ҫак хӑрушла тавӑрӑва курса, пӗтӗм халӑх епле асапланнине пӑхса тӑрса, пурӑнӑҫра улӑшу пулма пултарни ҫинчен шухӑшласа, иудейсен тӑшманӗсем те хӑшӗ-хӑшӗ вӗсене ҫапла усаллӑн хӑваласа янӑшӑн хурланса йӗнӗ.

4. Жестоко и без всякой жалости они были вместе высылаемы властями каждого города, так что при виде этой необыкновенной кары и некоторые из врагов, смотря на общее страдание и помышляя о неведомой превратности жизни, оплакивали злополучнейшее их изгнание.

3 Мак 4 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

2. Иудейсен вара пусӑрӑнми хурлӑх пуҫланнӑ, вӗсем хура куҫҫулӗпе йӗнӗ, ӗсӗкленӗ; хӑйсене кӗтмен ҫӗртен, сасартӑк пӗтмелле тунӑшӑн хурланса ахлата-ахлата йынӑшни пур енчен те чӗрене ҫурасла илтӗнсе тӑнӑ.

2. А у Иудеев началась неутешная скорбь, горький плач и рыдание; ибо жгли сердце достигавшие со всех сторон стоны оплакивающих неожиданную, внезапно определенную им погибель.

3 Мак 4 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

37. Антиох ӗнтӗ ырӑ кӑмӑллӑ та ырӑ йӗркепе пурӑннӑ ҫын вилнӗшӗн чун-чӗререн хурланса йӗнӗ, 38. вара Андроника ҫилленсе кайса, ҫавӑнтах ун ҫийӗнчи хӗрхӗлтӗм тумне сӳсе илсе ҫурса пӑрахнӑ, хӑйне пӗтӗм хула тӑрӑх илсе ҫӳреме, ҫынвӗлерене шӑпах хӑй Онияна тискеррӗн тӗп тунӑ вырӑнта вӗлерме хушнӑ, ҫапла Ҫӳлхуҫа Андроника тивӗҫлипе тавӑрнӑ.

37. Антиох, душевно огорченный и тронутый сожалением, оплакивал добродетель и великое благочиние умершего, 38. и в гневе на Андроника, тотчас совлекши с него порфиру и изодрав одежды, приказал водить его по всему городу и на том самом месте, где он злодейски погубил Онию, казнить убийцу, чем Господь воздал ему заслуженное наказание.

2 Мак 4 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.