Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Тӑватӑ хӑлхаллӑскер, эпӗ ахлатнине, йынӑшнине чӗмсӗр итлерӗн.

Куҫарса пулӑш

Пурнӑҫ виҫкӗтеслӗхӗ // Николай Сорокин. Сорокин Н.М. Тӑлӑх арӑм минтерӗ. Савнисен романӗ. – Шупашкар: «Ҫӗнӗ Вӑхӑт», 2019. – 216 с.

Хӑшӗ-пӗри юман: «Ҫилевӗр! Ҫилевӗр!» — тесе тӑстарса йынӑшнине те илтнӗ имӗш.

Куҫарса пулӑш

Уйрӑлу шӑпи // Николай Сорокин. Сорокин Н.М. Тӑлӑх арӑм минтерӗ. Савнисен романӗ. – Шупашкар: «Ҫӗнӗ Вӑхӑт», 2019. – 216 с.

Пысӑк хор халӑх йынӑшнине кӑтартнӑ чух хупӑ ҫӑварпа вӑрӑммӑн, ним сӑмахсӑр юрласа тӑнӑ пек.

Куҫарса пулӑш

4 // Юрий Скворцов. Скворцов, Ю. И. Ҫул юлташӗ: калавсемпе кӗске повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1975. — 184 с. — 128–184 с.

Ҫумӑр пӗрӗхнине пула Бианкӑна хӑйпе пӗрле илесшӗн марччӗ Анатолий Семенович, анчах йытӑ ҫури хӑйӗнчен юласшӑн маррине, вӑл алӑк патне чупа-чупа пырса йынӑшнине, куҫран тилмӗрсе пӑхнине курчӗ те — пӑрахса хӑвараймарӗ.

Куҫарса пулӑш

III // Лаврентий Таллеров. Таллеров Л.В. Сӑпка юрри: повеҫсем, калавсем тата очерксем. Чӑваш кӗнеке издательстви. Шупашкар, 1979 ҫ. — 400 с. — 306–337 с.

Халӗ ҫак лӑпкӑ хулара, фронтран темиҫе ҫӗр ҫухрӑм аякра, вӑй питти арҫынсем ачалла макӑрса йынӑшнине курсан, Таня чӗри чӑтма ҫук кӳтсе ҫитрӗ.

Куҫарса пулӑш

Йывӑр ҫулсем // Александр Артемьев. Артемьев А. Ҫунатлӑ ҫуралнисем: повеҫсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1965. — 268 с. — 3–57 с.

Анчах ыйхи те, тӗлӗкӗ те тутлӑ пулмарӗ, Павлуш тӗлӗкре йынӑшнине Кӗпӗрьян темиҫе хутчен те илтрӗ.

Куҫарса пулӑш

4 // Петр Осипов. Осипов П.Н. Пиччӗшӗпе шӑллӗ: роман. Шупашкар: Чӑваш чӗнеке издательстви, 1977. — 352 с.

Вӗсем нумай-нумай лаша тӑпӑртатнине, кӑшкӑрашнине, хӗҫсем чӑнклатнине, ҫынсем йынӑшнине илтнӗ, анчах никама та курман.

Они слышали стук множества копыт, крики, звон сабельных клинков и стоны, но никого не видали.

IV // Алексей Леонтьев. Грин А.С. Суйласа илнисем. Пӗрремӗш том. — Шупашкар, 2010. — 416 с. — 211–227 с.

Вара, револьверне тулаш енче пулма пултарнӑ Калюков кӑкӑрӗ ҫуллӗшне тытса, персе ячӗ, ҫавӑнтах урайӗнче Ехрем йынӑшнине илтрӗ, ун патне чупса пырса пӗшкӗнчӗ.

Куҫарса пулӑш

4 // Николай Максимов. Максимов Н.Н. Синкер. Роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1991. — 349 с.

Ҫакӑнпа пӗрлех эпӗ ӑна ҫапӑҫу мӗнле пынине: тӗтӗм йӑсӑрланнине, шӑв-шава, сехӗрленсе ӳкнӗ ҫынсен нимӗн тума аптӑраса чупкаласа ҫӳренине, вилекенсем йынӑшнине, лаша урисем айӗнче таптанса вилекенсене, вӑрҫӑ таркӑнӗсене хӑваланисене кӑтартса пама тӑрӑшрӑм.

Я попытался нарисовать перед ним картину битвы: дым, шум, смятение, стоны умирающих, смерть под лошадиными копытами, преследование бегущих.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Урхи Наумӗ, Куҫма Чулкаҫ. Свифт, Даниэль. Лемюэль Гулливер ҫулҫӳренисем; вырӑсларан Н. Урхипе К. Чулкаҫ куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1954. — 368 с.

Мана эпӗ халӗ те ҫав телейсӗрсем йынӑшнине тата йӑлӑнса кӑшкӑрнине илтессӗн туйӑнать.

Мне чудилось, что я и сейчас слышу стоны и вопли несчастных.

XXXII сыпӑк // Никита Волков. Стиветсон, Р.Л. Мул утравӗ: роман / вырӑсларан Н.Волков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 168 с.

Хӑрушӑ пулин те, эпир пирӗн суранланнӑ ҫынсем йынӑшнине илтес мар тесе, апата карташӗнчех пӗҫерме шутларӑмӑр.

Несмотря на опасность, мы предпочли стряпать во дворе, но и туда до нас доносились ужасные стоны наших раненых.

ХХII сыпӑк // Никита Волков. Стиветсон, Р.Л. Мул утравӗ: роман / вырӑсларан Н.Волков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1940. — 168 с.

Эпӗ хӗнекен ҫынсем йынӑшнине, кӑшкӑрнине илтетӗп.

Я слышала стоны и крики избиваемых.

«Олег, ӑҫта эс?» // Василий Юдин. Кошевая Е. Ывӑлӑм ҫинчен: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 208 с.

Эпӗ ҫак шӑплӑхра йынӑшнине илтме тӑрӑшса пӑхрӑм, анчах ниҫта та пӗр сасӑ та пулмарӗ.

А в ночной степи так тихо, не слышно ни звука.

4 // Леонид Агаков. Жарков Л.М. Хастар тусӑм ҫинчен ҫырнӑ повесть. Вырӑсларан Л. Агаков куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1957. — 300 с.

Вара пӗр хулӑн кӑна туталлӑ, сарлака хулпуҫҫиллӗ те лаптӑк сӑмсаллӑ, чалӑш пӑхакан ӳсӗр куҫлӑ, ҫӗтӗк чавсаллӑ канцелярист ҫеҫ Иван Никифорович умне пычӗ те унӑн аллисене, пӗчӗк ачана пиеленӗ чухнехи пек, хӗреслеттерсе ватӑ инвалида куҫ хӗсрӗ, лешӗ Иван Никифорович хырӑмӗнчен чӗркуҫҫипе тӗренсе, Иван Никифорович хурлӑхлӑ йынӑшнине пӑхса тӑмасӑр, ӑна хыҫалалла, малти пӳлӗме хӗссе кӑларчӗ.

Тогда один из канцелярских, с толстыми губами, с широкими плечами, с толстым носом, глазами, глядевшими скоса и пьяна, с разодранными локтями, приблизился к передней половине Ивана Никифоровича, сложил ему обе руки накрест, как ребенку, и мигнул старому инвалиду, который уперся своим коленом в брюхо Ивана Никифоровича, и, несмотря на жалобные стоны, вытиснут он был в переднюю.

IV сыпӑк // Ярукка Сантри. Гоголь Н.В. Иван Иванович Иван Никифоровичпа мӗнле хирӗҫсе кайни: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с.

Эномайпа пӗрле карташне тухсан, Спартак гладиаторсем йӗркесӗр тарнине асӑрхарӗ, кӑшкӑрнине те йынӑшнине илтрӗ.

Выйдя с Эномаем во двор, Спартак увидел беспорядочное бегство гладиаторов, услышал крики, возгласы и вопли.

X сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

Пӗринче, ун ҫуртӗнчен тухса Форум тӑрӑх пынӑ чух, эпир Мамертин тӗрминче чуна ҫӳҫентермелле йынӑшнине илтрӗмӗр.

Как-то раз, выйдя от него и пересекая Форум, мы услышали душераздирающие стоны, доносившиеся из-под сводов Мамертинской тюрьмы…

II сыпӑк // Григорий Алентей. Джованьоли, Р. Спартак: роман / вырӑсларан Г.Алендей куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 332 с. — 11–314 с.

— Ҫӗр хут пушӑпа ҫапса та ҫӑвартан пӗр сӑмах та кӑларайман манне, йынӑшнине те илтмен.

— Сотни ударов плетью не могли вырвать из меня ни одного слова, ни одного стона.

Шурӑ Балахонсен ушкӑнӗ // Тани Юн. Шундик Н.Е. Инҫетри ҫурҫӗрте: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 340 с.

Пусма картлашкисем тӑрӑх чупма тытӑнсан, вӑл сарай ӑшӗнче ҫынсем уласа йӗнине, кӑшкӑрнине, йынӑшнине илтрӗ.

Уже прыгая по ступенькам, он услышал, как внутри сарая ревмя ревут, кричат, стонут многочисленные людские голоса.

XVI // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Ҫакӑнтан, ҫӗнтерсе илнӗ ют хулан ҫак ҫӳлӗ пӑнчинчен, вӑл Европа уйӗсем тӑрӑх сапаланса выртакан шутласа тухма ҫук пиншер сӑрӑ окопсене курать, минӑланӑ асфальт тӑрӑх салтак таканӗсем шаклаттарса пынине, пӗлӗт патнех ҫитекен тусем ҫинче манса юлнӑ аманнӑ боец йынӑшнине илтет.

Отсюда, с этой высокой точки чужого побежденного города, он доставал взглядом неисчислимые тысячи серых окопов, разбросанных по полям Европы, слышал перестук солдатских подков по заминированным асфальтам, стон забытого раненого в подоблачных горах.

XXIV // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.

Шухӑшлӑр-ха эсир: икӗ ҫул хушши ҫак ҫӗр ҫинче пулман, икӗ ҫул хушши вӑл епле йынӑшнине кӑна илтнӗ, вӑл мӗнле ҫуннине катаран курнӑ.

Подумать только: два года не были на этой земле, два года только слышали, как она стонет, издали видели, как она горит.

I // Наум Любимов. Гончар, Александр Терентьевич. Ялавпа пыракансем: 3 кӗнекеллӗ роман; Н. Я. Любимов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1955. — 456 с.