Шырав

Шырав ĕçĕ:

вӑхӑтрах (тĕпĕ: вӑхӑт) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫӗр, хӑйӗн тӗнӗлӗ тавра гигантла пӗтӗркӗч евӗрлӗ ҫаврӑнса, ҫав вӑхӑтрах Хӗвел тавра та ҫӳрет.
Земля равномерно вращается вокруг своей оси, как гигантский волчок, и в то же время ходит вокруг Солнца.

Ҫынсем вӑхӑт шутне мӗнле тытса пыраҫҫӗ? // Лина Агеносова. Волков А.Л. Ҫӗрпе пӗлӗт: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 188 с.

Пӗр вӑхӑтрах икшер, виҫшер негр хӗрӗпе пурӑнаҫҫӗ.
По две и по три сразу.

Мораль хуралҫи // А. Петров. Горький М. Америкӑра. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 76 с. — 62–75 с.

Ҫав вӑхӑтрах хӑйне ӑна ҫынсене юратма та, вӑрламасӑр пурӑнма та, ют хӗрарӑмсем патне ҫӳрес тӗлӗшрен лӑпкӑ пулни те кирлӗ мар.
В то же время для него не только нет необходимости любить людей, воздерживаться от воровства, целомудренно относиться к женщинам и так далее.

Вӑл пӗртак хускалса кайрӗ те пӗр вӑхӑтрах е ача пек, е старик пек курӑнни ирте пуҫларӗ.
Он несколько оживился и стал менее похож на старика и младенца, смешанных в одном лице.

Республика королӗсенчен пӗри // Александр Алга. Горький М. Америкӑра. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1950. — 76 с. — 46–61 с.

Кафе ӗҫченӗсем ӳсӗре пула полицие чӗнтернӗ, ҫав вӑхӑтрах ӑна шалта ахаль те чӗрчунсем нумаййи пирки, ҫавна пула тепӗр тӑватӑ кушака йышӑнма пултарайманни ҫинчен ӑнлантарма хӑтланнӑ.
Сотрудницы вызвали из-за пьяного дебошира полицию и попытались объяснить ему, что внутри и так много животных, поэтому еще четырех кошек они принять не смогут.

Кушак ҫурисене йышӑнма килӗшменшӗн Чулхула ҫынни хӗрсене хӗненӗ // Аҫтахар Плотников. https://chuvash.org/news/30174.html

Тӗтӗм пӗлӗчӗ ӑшӗнчен урамсемпе килкартисене «ылтӑн чанасем» ӳкрӗҫ, мужиксемпе хӗрарӑмсем, кашни хӑйӗн япалисемшӗн тӑрӑшса, йӗркесӗр тӗркӗлтетрӗҫ, ҫав вӑхӑтрах таттисӗр ӳлекен сасӑ илтӗнсе тӑчӗ:
Из облака дыма падали на улицу и во дворы золотые «галки», бестолково суетились мужики и бабы, заботясь каждый о своём, и непрерывно звучал воющий крик:

Манӑн университетсем // Леонид Агаков. Горький М. Манӑн университетсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1948. — 138 с.

Эпӗ пусма патнелле ыткӑнтӑм, — мана хирӗҫ ҫӑра тӗтӗм пӗлӗчӗ йӑсӑрланса хӑпарать, картлашкасем тӑрӑх хӗп-хӗрлӗ ҫӗленсем явӑнса шӑвӑнаҫҫӗ, ҫав вӑхӑтрах аялта, ҫенӗкре, такамӑн тимӗр шӑлӗсем йывӑҫа кӑшланӑ пекех шатӑртатни илтӗнчӗ.
Бросился к лестнице, — густые облака дыма поднимались навстречу мне, по ступенькам вползали багровые змеи, а внизу, в сенях, так трещало, точно чьи-то железные зубы грызли дерево.

Тӗтӗм мана чыхӑнтарчӗ, ним курми туса лартрӗ, манӑн пичкене алӑк патне кустарса пыма аран-аран вӑй ҫитрӗ, алӑкра вӑл ланкса ларчӗ те малалла каймарӗ, сарай тӑрринчен ҫав вӑхӑтрах ман ҫине хӗмсем ӳксе ӳте сӑхрӗҫ.
Дым душил меня и ослеплял, у меня едва хватило сил подкатить бочку к двери сарая, в дверях она застряла и дальше не шла, а с крыши на меня сыпались искры, жаля кожу.

Хохолпа Анисья лавкаран тавар ҫӗклесе тухса ӑна ҫырманалла ывӑтаҫҫӗ, ҫав вӑхӑтрах урам варринче кӑвак ҫӳҫлӗ хура карчӑк тӑрса, чышкипе юнаса хыттӑн, таҫта ҫитиех илтӗнмелле кӑшкӑрать:
Хохол и Аксинья выносят из лавки товар, спуская его в овраг, а среди улицы стоит чёрная, седая старуха и, грозя кулаком, кричит пронзительно:

Ҫак шӑплӑх чӗрене пӑчӑртать, ҫав вӑхӑтрах шухӑш вӗҫӗмсӗр анлӑ тавралӑха саланать, вара эпӗ ҫӗр ҫумне пирӗн ял пекех шӑппӑн лӑпчӑннӑ пиншер ялсене куратӑп.
Безмолвие внушительно сжимает сердце, а мысль растекается в безграничии пространства, и я вижу тысячи деревень, так же молча прижавшихся к плоской земле, как притиснуто к ней наше село.

Мужиксем малтанхи пекех вӑраххӑн калаҫрӗҫ, вӗсен сӑмахӗсенче салхуллӑх янӑраса тӑчӗ, мана та майӗпе кичем пулма пуҫларӗ, мӗншӗн тесен сӑнсӑр кӑвак пӗлӗт ҫумӑр пулассипе хӑратрӗ, ҫав вӑхӑтрах мана хуласенчи таттисӗр шав, унти тӗрлӗрен тӗрлӗ сасӑсем, ҫынсем урамра хӑвӑрт-хӑвӑрт вӗлтлетсе иртни, вӗсем хӑвӑрт калаҫни, ӑса хускатса яракан сӑмахсем: нумай пулни аса килчӗ.
Мужики говорили всё медленнее, уныние звучало в их словах, и меня тоже тихонько трогала печаль, потому что холодное небо грозило дождём, и вспоминался мне непрерывный шум города, разнообразие его звуков, быстрое мелькание людей на улицах, бойкость их речи, обилие слов, раздражающих ум.

— Пер вӑхӑтрах хамӑн должноҫе туса пыма тата санпа калаҫса пыма пултараймастӑп эпӗ…
Не могу я за один раз и должность мою исполнять и беседу вести с тобой…

Шалти туйӑм мана пур еннелле те — хӗрарӑмсемпе кӗнекесем патне те, рабочисемпе хаваслӑ студентсем патне те туртатчӗ, анчах эпӗ ниҫта ҫитме те ӗлкӗрейместӗмччӗ те — «ни унта, ни кунта» пулаймасӑр, кӑлтӑрмач пек ҫаврӑнкаласа пурӑнаттӑм, ҫав вӑхӑтрах такамӑн куҫа курӑнман алли мана куҫа курӑнман пушӑпа ҫапса хӑваласа пыратчӗ.
Меня тянуло во все стороны — к женщинам и книгам, к рабочим и весёлому студенчеству, но я никуда не поспевал и жил «ни в тех ни в сех», вертясь, точно кубарь, а чья-то невидимая, но сильная рука жарко подхлёстывала меня невидимой плёткой.

Толстовец Евангелин чаплӑ чӑнлӑхӗсем ӗмӗр-ӗмӗрех ҫирӗппӗн тытӑнса тӑрасси ҫинчен нумайччен каларӗ; сасси унӑн янравсӑрччӗ, пуплевӗсем кӗске, анчах та сӑмахӗсем хыттӑн илтӗнеҫҫӗ, вӗсенче чӑнласа ӗненнин вӑйӗ сисӗнет, сӑмахӗсене каланӑ чух вӑл ҫӑмлӑ сулахай аллипе ялан пӗр манерлӗн, темскере каснӑ пек сулса тӑрать, ҫав вӑхӑтрах сылтӑм аллине кӗсьере тытать.
Толстовец долго говорил о вечной непоколебимости великих истин евангелия; голос у него был глуховатый, фразы коротки, но слова звучали резко, в них чувствовалась сила искренней веры, он сопровождал их однообразным, как бы подсекающим жестом волосатой левой руки, а правую держал в кармане.

Ҫав вӑхӑтрах унӑн ҫемйи хӑвӑрт арканса пычӗ: турра ытла ӗненнипе унӑн ашшӗ ӑсран тухса кайма пуҫларӗ, шӑлнӗ ӗҫме пуҫласа путсӗр хӗрсемпе ҫӳреме тытӑнчӗ, йӑмӑкӗ хӑйне ют ҫын пек тыткаларӗ, хӗрлӗ ҫӳҫлӗ студентпа савӑнмалла мар роман пулса пыни курӑнчӗ, эпӗ унӑн куҫӗсем, час-часах макӑрнӑран пулас, шыҫса кайнине асӑрхаттӑм та студента ҫав тери курайми пултӑм.
А семья его быстро разрушилась, отец заболевал тихим помешательством на религиозной почве, младший брат начинал пить и гулять с девицами, сестра вела себя, как чужая, и у неё, видимо, разыгрывался невесёлый роман с рыжим студентом, я часто замечал, что глаза её опухли от слёз, и студент стал ненавистен мне.

Ҫав вӑхӑтрах мана халӑх хушшинче «ӑслӑ, ырӑ, ӗмӗрлӗх» ӗҫсем тӑвас кӑмӑл канӑҫ памастчӗ.
А мною овладел нестерпимый зуд сеять «разумное, доброе, вечное».

Пекарь, ларьтен чуста кӑларнӑ май, мана хӑйӗн савнийӗ епле чуна лӑплантарма пултарни, ывӑнма та пӗлменни ҫинчен калать, эпӗ ҫав вӑхӑтрах шухӑшласа тӑратӑп:
Пекарь, выкидывая тесто из ларя, рассказывает мне, как утешительна и неутомима его возлюбленная, а я — соображаю:

Сасартӑк — кӗмсӗрт! тӑвать, чӳрече чанкӑрах арканса каять, ҫав вӑхӑтрах темле хӗрарӑм каҫса кайса кӑшкӑрать: Хурах, вӑрӑсем!
Вдруг — трах! — окно вдребезги, и баба какая-то орет неистово: — Караул, воры!

Эпӗ ӑна диван ҫине хурса салтӑнтарма тытӑнтӑм, ҫав вӑхӑтрах хам, тӗлӗкри пек, нимӗн те ӑнланмарӑм.
Я положил его на диван и стал раздевать, ничего не понимая, живя как во сне.

Эпӗ хуллен кӑна хамӑн урапа унӑн уринчен тӗртрӗм, — вӑл вара ман ҫине кӑвак кӳҫӗсемпе тӗлӗнсе, хаяррӑн пӑхса илчӗ, ҫав вӑхӑтрах аллинчи кастрюльне мана перес пек тытрӗ.
Я тихонько толкнул ногою его ногу, — он изумлённо и гневно уставился на меня синими глазами, держа кастрюлю за ручку и как бы собираясь швырнуть ею в меня.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика