Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

амӑш сăмах пирĕн базăра пур.
амӑш (тĕпĕ: амӑш) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Эпӗ сведенисем пухман, анчах вуншар тӗслӗх пӗлетӗп — вӗсен шучӗ те ҫук, — вӗсем, ҫуратаймастӑн тесе, е амӑш ӑшӗнчи ачана вӗлереҫҫӗ (амӑшӗ кайран чип-чиперех ҫуратать-ха), е амӑшне хӑйне темле операцисем туса вӗлереҫҫӗ.

Я ведь не собирал сведений, но я знаю десятки случаев — их пропасть, — в которых они убили то ребенка в утробе матери, уверяя, что мать не может разродиться, а мать потом рожает прекрасно, то матерей под видом каких-то операций.

XV // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Ачи, хӑйӗн пӗчӗкҫеҫ пӳрнеллӗ вӑрӑм та ҫинҫешке аллисене амӑшӗн ҫурӑмӗ ҫине хӗреслетсе хурса, амӑш кӑкӑрӗ ҫумне йӑпшӑннӑ; амӑшӗ пӗр аллипе ачине хыттӑн ыталанӑ, тепӗр аллине сыхлавлӑн малалла тӑснӑ.

Ребенок тесно прижался к груди матери, скрестив на спине ее свои длинные тонкие руки с крошечными пальцами; мать крепко обняла его одной рукой, ее другая рука сторожко вытянута вперед.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

10. Рахиле — Лаван хӗрне, амӑш пиччӗшӗн хӗрне — тата Лаванӑн, амӑш пиччӗшӗн, сурӑхӗсене курсассӑн, Иаков пусӑ патне пынӑ та, ун ҫӑварне хупланӑ чула йӑвантарса ярса, Лаванӑн, амӑш пиччӗшӗн, сурӑхӗсене ӗҫтерсе тухнӑ.

10. Когда Иаков увидел Рахиль, дочь Лавана, брата матери своей, и овец Лавана, брата матери своей, то подошел Иаков, отвалил камень от устья колодезя и напоил овец Лавана, брата матери своей.

Пулт 29 // Библи. Раҫҫей Библи пӗрлӗхӗ. Библи. — Санкт-Петербург.:2009. 1567 с.

Сисет амӑш кӑмӑлне Лена, лайӑх пӗлет, анчах ҫӗмӗрт куҫлӑ Хӗветӗре юратма пӑрахма мар, амӑшӗ ятланӑ хыҫҫӑн тата ытларах юратакан пулчӗ.

Куҫарса пулӑш

Яла ҫӗнӗ ҫынсем килсен // Алексей Афанасьев. А. А. Афанасьев. Юманлӑх ҫулҫӑ тӑкмарӗ: роман. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1982. — 288 с.

— Эх, амӑш, амӑш, савнӑ Улька, хӗрӳ ҫитӗнсе ҫитнине кураймасӑрах сивӗ ҫӗр айне кӗрсе выртрӑн, мана тӑлӑха хӑвартӑн, — хӑй сисмесӗрех сасӑпа калаҫса илчӗ Владимир Сергеевич, — эсӗ пурӑннӑ пулсан Польӑн кун-ҫулӗ те урӑхла пулатчӗ.

Куҫарса пулӑш

9 // Елизавета Осипова. Осипова Е.Б. Ӑшӑ ҫумӑр: повеҫпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1986. — 128 с. — 3–83 с.

Сашша сиккипе чупса тухса кайрӗ те нӳхреп ҫине амӑш патне пычӗ: «Каҫарчӗ, каҫарчӗ атте пӗтӗмпех!» — тесе амӑшне ытакласа илчӗ, леш сӗт витрине кӑшт кӑна тӑкса ямарӗ.

Куҫарса пулӑш

3 // Петр Осипов. Осипов, П. Н. Элкей таврашӗ:роман. 1-мӗш кӗнеке; [И. Иванов умсӑмахӗ; Г. Хлебников хыҫсӑмахӗ]. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 463 с. — 15–458 с.

Амӑшне амӑш правинчен хӑтарнине епле каласа парӗ-ха вӑл пӗрле вӗренекенсене?

Куҫарса пулӑш

Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. // Улькка Эльмен. Эльмен У. Ма инҫе-ши ҫӑлтӑрӑм?.. Повеҫсем, калав. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви. 2001 — 207 с. — 134–165 c.

Милочка куҫӗсем, амӑш куҫӗпе тӗл пулмасӑр, пӗр япала ҫинчен тепӗр япала ҫине куҫаҫҫӗ, ҫапах та амӑшӗнчен мӗнле те пулин пулӑшу кӗтни сисӗнет.

Глаза Милочки беспокойно бегают, не встречаясь с глазами матери и все-таки ожидая от нее какого-то решения, какой-то помощи.

Вунпиллӗкмӗш сыпӑк // Олимпиада Таллерова. Криштоф Е.Г. Ҫу уйӑхӗ — экзамен умӗнхи вӑхӑт: повесть. Вырӑсларан О. Таллерова куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1973. — 144 с.

Амӑшӗ вара ӗлӗк те хальхи пекех кунӗ-кунӗпе фабрикӑра пулнӑ, Джонни ун чухне ашшӗпе амӑш вырӑнне киле юлнӑ.

Вилли тогда был младенцем, а мать, как и сейчас, целыми днями работала на фабрике; на Джонни ложились обязанности и отца и матери.

Джонни хирӗҫни // М. Волков. Лондон, Джек. Пурнӑҫа юратни: калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 72 с. — 48–72 с.

Акӑ вӑл Серёжӑна тытрӗ те амӑшӗпе Леня патне кабинӑна тӗртсе кӗртрӗ, амӑш тутӑрӗ айне лартрӗ.

И вот он взял Сережу и запихал в кабину, к маме и Лене, под мамину шаль.

Тухса кайнӑ кун // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Амӑш патне ӑна кӗртмен, анчах амӑшӗ ӑна хут ҫыра-ҫыра панӑ.

К маме его не пускали, но она ему писала записки.

Пӗлӗт ҫинчи тата ҫӗр ҫинчи явленисем // Василий Игнатьев. Панова В. Ф. Серёжа: повесть; Василий Игнатьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 116 с.

Хӗрачапа арҫын ача чӗркуҫҫисемпе аллисене хӗстерсе ним хускалмасӑр пӗрре ӳкерчӗксем ҫине, тепре амӑш пичӗ ҫине пӑхса лараҫҫӗ, амӑшӗ хӑрушӑ ӗҫ ҫинчен вуланӑ чухне ҫӳҫенсе илеҫҫӗ, кулӑшла япала ҫинчен вуласан — ахӑлтатса яраҫҫӗ.

Брат и сестра сидят не шелохнувшись, глядят то на картинки, то на мамино лицо и, зажав коленями ладошки, поеживаются, когда мама читает что-то страшное, или весело хохочут — когда смешное.

Кивӗ венец урамӗнче // Юхма Мишши,Асклида Соколова. Воскресенская, Зоя Ивановна. Амӑш чӗри: Мария Александровна Ульянова пурнӑҫӗ ҫинчен ҫырнӑ калавсем. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 286 с.

Зина урӑх тӳссе тӑраймасть, амӑшӗн: «Саншӑн шел мар пулсан, апла эсӗ аннӳне те, аҫуна та юратмастӑн», тенӗ сӑмахӗсем Зина хӑлхине кӗрсен, вӑл та амӑш ҫывӑракан пӳлӗме хӑвӑрт чупса кӗрет те хӗрӳллӗн калама пуҫлать:

Зина не выдерживает больше и, когда до нее долетают вдруг слова матери: «а если тебе не жаль, значит, ты не любишь маму и папу», врывается в спальню и начинает горячо:

Каҫару // Уйӑп Мишши. Гарин-Михайловский Н.Г. Тёмӑн ача чухнехи пурнӑҫӗ: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1951. — 164 с. — 3–157 с.

Хӑй пӑлханнинчен лӑпланма тӑрӑшса, вӑл аллисене тата шаларах пытарчӗ, анчах амӑшӗ ӑна пурпӗр сисрӗ те, вӑл пӑшӑрханни амӑш чӗрине те куҫса пычӗ.

Он все глубже прятал руки, сдерживая свое волнение, но все-таки оно чувствовалось матерью и передавалось ей.

XIX // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Ывӑлӗн куҫӗ илемлӗн те ҫуттӑн ҫунса тӑчӗ; кӑкрипе сӗтел ҫине ӳпӗнсе, вӑл амӑш ҫывӑхнерех шурӗ те хӑй ӑнланса илнӗ чӑнлӑх ҫинчен пӗрремӗш сӑмаха амӑшӗн куҫҫульпе йӗпеннӗ питӗнчен тӳррӗн пӑхса каларӗ.

Глаза сына горели красиво и светло; опираясь грудью на стол, он подвинулся ближе к ней и говорил прямо в лицо, мокрое от слез, свою первую речь о правде, понятой им.

IV // Леонид Агаков. Горький, Максим. Амӑшӗ: [Роман] / М. Горький. — Шупашкар: Чӑваш АССР кӗнеке издательстви, 1968. — 362 с.

Амӑш каланине итлесе те нимӗн те ӑнланман, амӑшӗ ҫине пӑхнӑ, анчах нимӗн те курман.

Будто и слушала то, о чем ей говорила Ниловна, но ничего не слышала, будто и смотрела на мать, но ничего не видела.

XXVII сыпӑк // Мария Ухсай. Бабаевский, Семен Петрович. Ылтӑн ҫӑлтӑр кавалерӗ: икӗ кӗнекеллӗ роман; вырӑсларан Мария Ухсай куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 568 с.

Ӗҫ пӑчланас патнех ҫитнӗччӗ: Пантелей Прокофьевич кӑшман сӗткенӗпе тулса ларнӑ пек пулса кайрӗ те сехӗрленсе сывлама тытӑнчӗ, хӗрӗн амӑшӗ хӗрӗн мӗлкине курнӑ чӗп амӑш пек кӑлӑклатма пуҫларӗ, анчах та шӑп та шай кирлӗ самантра Василиса сиксе тухрӗ.

Дело и сорвалось бы: Пантелей Прокофьевич пыхтел и наливался бураковым соком, невестина мать кудахтала, как наседка на тень коршуна, но в нужную минуту ввязалась Василиса.

15 // Илле Тукташ. Михаил Шолохов. Лӑпкӑ Дон: роман. Пӗрремӗш кӗнеке. Илле Тукташ куҫарнӑ. Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955.

Хӗрача ман майлӑччӗ, аслӑ ывӑла, сӑнӗпе амӑш майлӑскере, амӑшӗ юратаканскере, эпӗ час-часах курайми пулса ҫитеттӗм.

Девочка была моя сторонница, мальчик же старший, похожий на нее, ее любимец, часто был ненавистен мне.

XVI // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Ку вӑхӑтра эпӗ уйрӑмах хытӑ кӗвӗҫрӗм, мӗншӗн тесен арӑм ун чухне тӗрӗс-тӗкел пурнӑҫа сӑлтавсӑрах пӑсса яма пултаракан темле канӑҫсӑрлӑха кӗрсе ӳкнӗччӗ (ача амӑшӗсен ун пекки пулать) тата вӑл хӑйӗн ача амӑш пулса пурӑнас тивӗҫне епле ҫӑмӑллӑн сирсе ывӑтни те ман куҫ умӗнчех пулчӗ.

Я особенно ревновал в это время, во-первых, потому, что жена испытывала то свойственное матери беспокойство, которое должно вызывать беспричинное нарушение правильного хода жизни; во-вторых, потому, что, увидав, как она легко отбросила нравственную обязанность матери.

XV // Ваҫлей Игнатьев. Лев Толстой. Повеҫсемпе калавсем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1961. — 3–86 стр.

Лукашка амӑшӗ, хорунжи арӑмӗн хаяр пит-куҫне курсан, малалла калаҫма аван маррине сисет, ҫӗтӗкне шӑрпӑкпа тивертет те, ура ҫине тӑрса, ҫапла калать: «Мана ан пӑрах, амӑш, асра тыт ҫак сӑмахсене. Каяс-ха, хутмалла ӗнтӗ», — хушса хурать вӑл.

Лукашкина мать по строгому лицу хорунжихи видит, что дальше говорить неудобно, зажигает спичкой тряпку и, приподнимаясь, говорит: — Не оставь, мать, попомни эти слова. Пойду, топить надо, — прибавляет она.

V // Иван Васильев, Григорий Краснов-Кӗҫӗнни. Толстой, Лев Николаевич. Казаксем: повесть; вырӑсларан И.С. Васильевпа Г.И. Краснов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1956. — 3–136 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех