Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Машӑна (тĕпĕ: Маша) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Сурансем тӳрленичченех Василь Васильевичпа пӗрле лазаретран тухса тартӑмӑр, хамӑр юлташсене те, Машӑна та шыраса тупрӑмӑр.

Куҫарса пулӑш

Пӗрремӗш ҫыру // Александр Клементьев. Клементьев А.К. Вунҫиччӗрисем: повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1981. — 216 с. — 121–178 с.

…Сергей Петрович ҫав кунах, Валентинӑпа Машӑна тӗлӗнтерсех, вӗсем пӗтӗм вӑйран хирӗҫ тӑнине пӑхмасӑрах, Светлана чӑматанне тустарчӗ, темӗнле хутсем илсе тухса кайрӗ.

Куҫарса пулӑш

Вунҫиччӗрисем // Александр Клементьев. Клементьев А.К. Вунҫиччӗрисем: повеҫсемпе калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1981. — 216 с. — 56–121 с.

(Машӑна ҫапма тӑрать.)

Куҫарса пулӑш

Хӳри вӗҫне туй килсен // Матвей Сакмаров. Ӑшхыптармӑшсем: калавсем, сӑвӑсем, шӳтсем, пьесӑсем. — Шупашкар: и. ҫ., 1986. — 62 с. — 37–41 с.

(Машӑна.)

Куҫарса пулӑш

Хӳри вӗҫне туй килсен // Матвей Сакмаров. Ӑшхыптармӑшсем: калавсем, сӑвӑсем, шӳтсем, пьесӑсем. — Шупашкар: и. ҫ., 1986. — 62 с. — 37–41 с.

Ирӗксӗрлесе Машӑна хамӑр пата илсе каяс шухӑшӑм ҫук ман.

Куҫарса пулӑш

Хӳри вӗҫне туй килсен // Матвей Сакмаров. Ӑшхыптармӑшсем: калавсем, сӑвӑсем, шӳтсем, пьесӑсем. — Шупашкар: и. ҫ., 1986. — 62 с. — 37–41 с.

«Вӗттисене» те, Настьӑна, Ксюшӑна, Машӑна, Павлика, пӗрле илсе кайма килӗшрӗҫ.

«Малявок», Настю, Ксюшу, Машу и Павлика, тоже согласились взять с собой.

Ҫырма // Александра Сергеевна. https://t.me/sergeyevnachavashla/589

Пушмаксене тӑхӑннӑ чухне Ксюша Машӑна ҫапла каларӗ: «Эс те пин патне хӑнана пыр, пирӗн черепаха пур».

Надевая ботинки, Ксюша сказала Маше: «Ты приходи к нам в гости тоже, у нас черепаха есть».

Пӗлес килет // Александра Сергеевна. https://t.me/sergeyevnachavashla/578

– Эс халь Машӑна ытларах юратан-и-мӗн?

– Ты теперь Машу больше любишь, да?

Килька // Александра Сергеевна. https://t.me/sergeyevnachavashla/574

Машӑна амӑшӗ хӑй ӗҫрен таврӑннӑ ҫӗре чашӑк-тирӗк ҫума, урайне тасатма хушса хӑварчӗ.

Куҫарса пулӑш

«2» паллӑ // Любовь Федорова. Любовь Фёдоров. Ӗмӗр вӗрен. Калавсем. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 2014. — 32 с. — 20 с.

Гусев Марсран илсе килнӗ чулсемпе ылтӑн ӑпӑр-тапӑра сутса ячӗ те арӑмне Машӑна пуканелле капӑрлатса тумлантарчӗ, темиҫе ҫӗр интервью пачӗ, тумтир валли пысӑк арча, мотоциклет, йытӑ туянчӗ.

Гусев продал камушки и золотые безделушки, привезённые с марса, — нарядил жену-Машу, как куклу, дал несколько сот интервью, завёл себе собаку, огромный сундук для одёжи и мотоциклет.

Юрату сасси // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Кутамккине ҫурӑм хыҫнелле ывӑтсан алӑк тӗлӗнче тытӑнса тӑчӗ те Машӑна хӗрес хыврӗ.

Вскинул на спину мешок, задержался в дверях, и перекрестил Машу.

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Чей ӗҫрӗ, шӳтлет, Машӑна пит ҫӑмартинчен ачашларӗ.

Напился чаю, — шутил, гладил Машу по щеке.

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Старик пӳрнине ҫӗклерӗ те Машӑна хӑмсарчӗ.

Старичок поднял палец и погрозил ей.

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Гусев Машӑна Петербурга, хваттерне ҫити ӑсатса ячӗ, ҫав кунранпа ун патне пырса ҫӳреме пуҫларӗ.

Гусев проводил Машу в Петербург, до квартиры, и с того дня стал к ней ходить.

Ҫав ҫӗрлех // Алексей Леонтьев. Толстой А. Н. Гарин инженер гиперболоичӗ; Аэлита (Марс пӗтмӗшӗ): романсем; Алексей Леонтьев куҫарнӑ. — Шупашкар: Ҫӗнӗ Вӑхӑт, 2014. — 495 с. — 319–494 с.

Ку пике кӑштах Сонечка пекрех, Василӗн валашкара кӗпе чӳхекен арӑмне Машӑна та аса илтерет, шурӑ мӑйӗнчен ахах пӗрчисем ҫакнӑ хӗрарӑм пекрех те, эпӗ ӑна тахҫанах театрта, пирӗн ҫывӑхри ложӑра курнӑччӗ.

Эта она была немножко Сонечка, немножко Маша, жена Василья, в то время, как она моет белье в корыте, и немножко женщина с жемчугами на белой шее, которую я видел очень давно в театре, в ложе подле нас.

III сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Кӗтмен ҫӗртен Василий килсе кӗрет те, Машӑна курсан, ҫапла калать: «Пӗтрӗ пуҫӑм!»

Вдруг войдет Василий и, когда увидит Машу, скажет: «Пропала моя головушка!»

XVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

«Машӑна ман патӑма чӗнӗр-ха», — тетӗп эпӗ.

Я скажу: «Позовите ко мне Машу».

XVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Мӗн лайӑххи тупрӑн вара эсӗ унра? — терӗ вӑл малалла Машӑна.

И чего хорошего в нем нашла? — продолжала она, обращаясь к Маше.

XVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Вӑл хӑй юратнине ытла та тӗлӗнмелле, пулма пултараймасла палӑртать пулин те (тӗслӗхрен, Машӑна тӗл пулсан, вӑл яланах ӑна мӗнпе те пулин ыраттарасшӑн, е чӗпӗтет, е ывӑҫ тупанӗпе ҫапать, е хӗр сывлӑшне аран-аран ҫавӑракан пуличченех хытӑ чӑмӑртать), вӑл чӑнласах юратать, ҫакна Николай хӑй тӑванӗн хӗрне качча пама килӗшменни ҫинчен татӑклӑн каланӑ хыҫҫӑн Василий ӗҫке ерни те кӑтартса парать, вӑл хупахсем тӑрӑх ҫӳреме, чарусӑрланма пуҫларӗ, пӗр сӑмахпа каласан, вӑл хӑйне япӑхтарса ячӗ, ҫавӑнпа ӑна полици пӳртӗнче пӗрре ҫеҫ мар намӑслантарса ҫаптарчӗҫ.

Несмотря на то, что проявления его любви были весьма странны и несообразны (например, встречая Машу, он всегда старался причинить ей боль, или щипал ее, или бил ладонью, или сжимал ее с такой силой, что она едва могла переводить дыхание), но самая любовь его была искренна, что доказывается уже тем, что с той поры, как Николай решительно отказал ему в руке своей племянницы, Василий запил с горя, стал шляться по кабакам, буянить — одним словом, вести себя так дурно, что не раз подвергался постыдному наказанию на съезжей.

XVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Ку чӑрмав акӑ мӗн турӗ: унччен ним шухӑшсӑр, пӑшӑрханмасӑр ҫӳренӗ Василий Машӑна юратса пӑрахрӗ, улпут ҫуртӗнчи ҫӗвӗҫсем шутӗнчи кӗрен кӗпепе, ҫӳҫне помада сӗрсе ҫӳрекен ҫын епле юратма пултарать, ҫавӑн пек юрата пуҫларӗ.

Преграда эта сделала то, что прежде довольно хладнокровный и небрежный в обращении Василий вдруг влюбился в Машу, влюбился так, как только способен на такое чувство дворовый человек из портных, в розовой рубашке и с напомаженными волосами.

XVIII сыпӑк // Иван Тенюшев. Толстой Л.Н. Ача чухнехи тата ҫамрӑклӑхпа яш ӗмӗр: повеҫсем; И. Тенюшев куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 288 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех