Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Унта ҫитсен, ҫурт хыҫӗнче ун куҫне шукӑль, ӳт-тире витӗрех ҫиҫтермелле ҫӳхешке тумланнӑ икӗ ҫамрӑк хӗр чечекри тал пиҫен пек тирӗнсе кӗчӗ: кӗленчесенчен лӑнкӑрт-лӑнкӑрт лӑнкӑртатса сӑра сӑрӑхтараҫҫӗ те, ейкеленсе, йӑкӑл-йӑкӑл хуҫкаланкаласа, тӗтӗмне ӑша илмесӗр сигарет ӗмсе сӑвӑраҫҫӗ.

Куҫарса пулӑш

Виҫеллӗ эрех // Василий Сипет. Сипет В.Н. Калавсем. — Шупашкар, «Пегас» издательство ҫурчӗ, 2019. — 224 с. 188–197 с.

Ҫавӑнтах сылтӑм башня ҫинчи тӗрлӗ тӗслӗ кӗленчесенчен тунӑ чӳрече уҫӑлчӗ те, унтан ула вӗҫен кайӑк сиксе тухса, ҫуначӗсемпе ҫунатланса ултӑ хут юрласа илчӗ.

Тотчас на правой башне раскрылось окошко из разноцветных стёкол, выскочила заводная пёстрая птица и, затрепетав крыльями, пропела шесть раз:

Вӑрттӑн алӑк хыҫӗнче вӗсем мӗн тупрӗҫ // Иван Викторов. Толстой А.Н. Ылтӑн ҫӑраҫҫи е Буратино курнӑ тӗлӗнмелле мыскарасем: [юмах]; вырӑсларан И. Викторов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1941. — 135 с.

Пиратсен бази, хӗлле витӗнмелли ӑшӑ утиялпа ун ҫинче тӗрлӗрен ӑпӑр-тапӑр банкӑсенчен, кӗленчесенчен тӑраканскер, пирӗн ӳплепе юнашарах иккен.

Пиратская база, в виде теплого зимнего одеяла и разных баночек-скляночек на нем, расположилась вблизи от нашего шалаша.

Пиратсем // Аркадий Петров. Алексин А.Г. Сашӑпа Шура: повесть; А.Петров куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1960. — 92 с.

Тӗттӗмре пиншер хӗлхем хӗмленсе те хӗрелсе йӑлкӑшать, вӑл тӗксӗм пӗлӗт ҫине тӗлӗнмелле хитре керменсен кӗрнеклӗ башнисен мӗлкисене тата тӗрлӗрен йӑлттам кӗленчесенчен тунӑ пуян ҫуртсемпе чиркӳсен мӗлкисене яр уҫҫӑн ӳкерет.

Тысячи рдеющих искр раскаленно сверкают во тьме, тонко и четко рисуя на темном фоне неба стройные башни чудесных замков, дворцов и храмов из разноцветного хрусталя.

Кичемлӗх патшалӑхӗ // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 671–683 стр.

Кӗленчесенчен пӗрне сасартӑк питӗ пысӑк пӑр катӑкӗ килсе ҫапрӗ те, лешӗ ҫавӑнтах чӑл-пар саланчӗ, унӑн вӗтӗ ванчӑкӗсем пӳлӗм урайӗ тӑрӑх чӑнкӑртатса сапаланчӗҫ.

В одно из стекол вдруг с такой силой ударил громадный кусок льду, что оно разбилось, и осколки его со звоном разлетелись по полу комнаты.

XIV сыпӑк // Антал Назул. Куприн, Александр Иванович. Тытӑҫу: повеҫсем; вырӑсларан Антал Назул куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1978. — 3–84 с.