Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Еленӑна (тĕпĕ: Елена) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Анчах пӗр ҫакӑ кӑна мар асӑрхамасӑр иртнӗ — ҫавӑн пекех, Наталья хӑй хӗрне, Еленӑна, сисмен ҫӗртенех кӗпӗрнене пӗчӗк хура мӑйӑхлӑ йӗкӗте, пуян ювелир ывӑлне качча пачӗ; ҫавӑн пекех июнь уйӑхӗнчи шӑрӑх кун кӑнтӑрла, тӑвӑл умӗн, хунямӑшӗ, юлашкинчен, сывлайми пулса ҫитсе, вилсе кайрӗ; ӑна кравать ҫине хума та ӗлкӗрейменччӗ — таҫта, ҫывӑхрах, аҫа ҫапса пурне те хӑратса пӑрахрӗ.

Не одно это событие прошло незаметно; так же незаметно Наталья просватала и выдала замуж дочь Елену в губернию за бойкого парня с чёрненькими усиками, сына богатого ювелира; так же, между прочим, умерла наконец, задохнулась тёща, знойным полуднем июня, перед грозою; ещё не успели положить её на кровать, как где-то близко ударил гром, напугав всех.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

— Эсӗ Еленӑна сӑнаса пурӑн, ун тавра леш цыган, Коптев, явӑҫса ҫӳрет.

— Ты гляди за Еленой, около неё цыган этот, Коптев, вьётся.

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Вӑл хӑй ыйтӑвӗ Еленӑна кӳрентернине курчӗ, вара хӗрӗ ӑнлантарнине итлемесӗрех, ҫилленсе: — Темле ӑнланмалла мар япала ку. Юптару. Тухтӑрсем шуйттансене ӗненмеҫҫӗ. Ӑҫтан тупнӑ вара эсӗ ку кӗнекене? — терӗ.

Он видел, что его вопрос сконфузил Елену, и, уже не слушая её пояснений, сказал, сердясь: — Путаница какая-то. Басня. Доктора в чертей не верят. Откуда у тебя книга?

II сыпӑк // Леонид Агаков. Горький М. Артамоновсем: повесть. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 300 с.

Еленӑна та сивӗ пула пуҫларӗ; вӑл ҫул тӑрӑх малалла пӑхать: инҫетре, вӗҫекен юр витӗр, хула курӑнать.

Елене тоже холодно; она смотрит вдоль по дороге: город виднеется вдали сквозь снежную пыль.

XXXIV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Еленӑна хӑрушӑ мар, анчах кичем: унӑн ҫак ҫынсем камне, хӑй мӗншӗн вӗсемпе иккенне пӗлесси килет.

Елене нестрашно, но скучно: ей бы хотелось узнать, что это за люди и зачем она с ними?

XXXIV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Инсаров пукан ҫинчен тачӗ: — Эсир мана паллаймастӑр-и? — калаҫма пуҫларӗ палламан ҫын, пӗр именмесӗр ун патнелле утса тата Еленӑна кӑмӑллӑн пуҫ тайса.

Инсаров приподнялся со стула: — Вы не узнаёте меня, — заговорил незнакомец, развязно подходя к нему и любезно кланяясь Елене.

XXXIV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Елена, Тинторетто тунӑ светтуй Маркран — асапланакан чурана хӑтарма пӗлӗтрен шапа пекех шыва сикекенскерӗнчен — ахӑлтатса кулнипе унта пынӑ виҫӗ акӑлчана ҫав тери «хирӗҫтерсе» ячӗ; Инсаров вара Тициан хӑйӗн Вознесение текен картини ҫинче ытти ҫынсенчен маларах кӑтартса ӳкернӗ хӗрӳллӗ ҫыннӑн, Мадонна хыҫҫӑн аллине тӑсса тӑрса юлнӑ арҫыннӑн ҫурӑмӗпе ури хырӑмӗ ҫине пӑхса тӗлӗнчӗ; ун вырӑнне Мадонна — илемлӗ те вӑйлӑ хӗрарӑм — атте турӑ патнелле лӑпкӑн та мӑнаҫлӑн туртӑнаканскер, — Инсаровпа Еленӑна тӗлӗнтерсе пӑрахрӗ; ҫавӑн пекех, вӗсене Чима да-Конельяно старикӗн тӗплӗ те таса тунӑ картини те килӗшрӗ.

К великому скандалу трех посетителей англичан, Елена хохотала до слез над святым Марком Тинторета, прыгающим с неба, как лягушка в воду, для спасения истязаемого раба; с своей стороны, Инсаров пришел в восторг от спины и икр того энергического мужа в зеленой хламиде, который стоит на первом плане тициановского «Вознесения» и воздымает руки вослед Мадонны; зато сама Мадонна — прекрасная, сильная женщина, спокойно и величественно стремящаяся в лоно бога-отца, — поразила и Инсарова и Елену; понравилась им также строгая и святая картина старика Чима да Конельяно.

XXXIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Вӑл пӗр бокал тытрӗ, икӗ бокалне Еленӑна тата ҫуна ҫине ларма ӗлкӗрнӗ Инсарова пачӗ.

Он взял один бокал, а два другие подал Елене и Инсарову, который уже успел поместиться возле нее.

XXXII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Тата кӗтесси Еленӑна та тертлентерсе ҫитерчӗ; ӑна Инсаровӑн шурса кайнӑ сӑн-пичӗ, вӑл ырханланни шиклентерчӗ… вӑл тӑтӑшах унӑн улшӑннӑ пит-куҫӗ ҫине шиклӗн пӑхкаласа илет.

Нетерпение томило и Елену; ее тревожила бледность Инсарова, его худоба; она часто с невольным испугом глядела на его изменившиеся черты.

XXXII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Вӑл хӑйне тӗл пулакансене сиввӗн пӑхса илчӗ, вара клуба кайрӗ; Анна Васильевна хӑй патне Еленӑна чӗнтерчӗ, ӑна ыталаса хурлӑхлӑн макӑрса ячӗ:

Сурово посмотрел он на всех встречных и отправился в клуб; а Анна Васильевна потребовала к себе Елену, крепко обняла ее и, залившись горькими слезами, промолвила:

XXXI // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Вӑл килте ларнӑ вӑхӑтра Анна Васильевна Еленӑна тӗл пулаймарӗ, хӑйне чӗререн тӑрӑшса пӑхакан, анчах хӑй ӑшӗнче: «Diesen Insaroff vorziehen — und wem!» тесе шухӑшлакан Зойӑпах ҫырлахрӗ.

Пока он сидел дома, Анна Васильевна не видела Елены и довольствовалась присутствием Зои, которая очень усердно ей услуживала, а сама думала про себя: «Diesen Insaroff vorziehen — und wem?»

XXXI // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

«Аннӳ йӗрет, — пӑшӑлтатрӗ вӑл тухса каякан Еленӑна, — аҫу тарӑхать…»

«Маменька плачут, — шепнула она вслед уходившей Елене, — а папенька гневаются…»

XXX // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Апла пулсан та, Инсаров вырӑн ҫинчен тӑрса, пӳлӗм тӑрӑх уткаласа ҫӳреме пуҫларӗ; Берсенев хӑй хваттерне куҫса кайрӗ, анчах вӑл хӑйӗн вӑйсӑрланса юлнӑ юлташӗ патне кашни кунах кӗркелесе тухрӗ, унчченхи пекех, кашни кунах унӑн сывлӑхӗ ҫинчен Еленӑна пӗлтерсе тӑчӗ.

Со всем тем больной оставил постель и начал ходить по комнате; Берсенев переехал к себе на квартиру; но он каждый день заходил к своему, всё еще слабому, приятелю и каждый день по-прежнему уведомлял Елену о состоянии его здоровья.

XXVII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Вӑл, кашни кунах Еленӑна курса, чир мӗнле улшӑнса пыни ҫинчен — пӗр чух сӑмахпа, тепӗр чух ҫырупа — пӗлтерсе тӑчӗ.

Он каждый день ее видел и украдкой передавал ей — иногда на словах, иногда в маленькой записочке — все подробности хода болезни.

XXVI // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Инсаров хӑрушлӑхра пулнине илтнӗ Шубин курма пычӗ; Инсаровӑн ҫӗршывӗнчи ҫынсем — болгарсем килчӗҫ; вӗсенчен иккӗшне Берсенев палласа илчӗ, вӗсем, никам кӗтмен ҫӗртен дачӑна пырса кайса, ӑна тӗлӗнтерсе хӑварнӑччӗ; пурте вӗсем чӗререн пулӑшасшӑн пулчӗҫ, хӑшпӗрисем, Берсеневпа ылмашса, чирлӗ ҫын патӗнче ларма хатӗррине пӗлтерчӗҫ; анчах Берсенев, Еленӑна панӑ сӑмаха асра тытса, вӗсемпе килӗшмерӗ.

Шубин услышал об опасном положении Инсарова и навестил его; явились его соотечественники — болгары; в числе их Берсенев узнал обе странные фигуры, возбудившие его изумление своим нежданным посещением на даче; все изъявляли искреннее участие, некоторые предлагали Берсеневу сменить его у постели больного; но он не соглашался, помня обещание, данное Елене.

XXVI // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

— Вӑл чирли ҫинчен Еленӑна пӗлтермелле-ши?

 — Известить ли Елену об его болезни?

XXV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Елена вӑрттӑн пуҫне сулкаласа илчӗ; кил хуҫи вӗсене пӗр-пӗринпе паллаштарни кирлӗ мар, терӗ пулас, Инсаров вара, юлашки хут Еленӑна куҫран пӑхса, тухса кайрӗ.

Елена украдкой лукаво покачала головой, хозяин не счел нужным их представить друг другу, и Инсаров ушел, в последний раз обменявшись взором с Еленой.

XXIV // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Анна Васильевна ӑна, ҫиелтен пӑлханнӑ пек кӑтартса, анчах вӑрттӑн хавасланса кӗтсе илчӗ (вӑл ӑна урӑхла нихҫан та кӗтсе илмен); Стахов вара шлепкине те хывмарӗ, арӑмне сывлӑх сунмарӗ, сӑмах чӗнмесӗрех, Еленӑна чуптума замш перчетке тӑхӑннӑ аллине тӑсса пачӗ.

Анна Васильевна встретила его с наружным волнением и тайною радостью (она его иначе никогда не встречала); он даже шляпы не снял, не поздоровался с нею и молча дал Елене поцеловать свою замшевую перчатку.

XXII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Инсаров шарламарӗ, — Еленӑна та сӑмах калани кирлӗ мар.

Он молчал, и ей не нужно было слов.

XVIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Вӑл хӑй юратнине Еленӑна калани кирлӗ те марччӗ ӗнтӗ.

Ему не нужно было говорить ей, что он ее любит.

XVIII // Михаил Рубцов. Тургенев И.С. Умӗн: роман. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1955. — 160 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех