Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

шӑрши (тĕпĕ: шӑршӑ) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.
Тӗтӗм шӑрши Григорий ӑшӗнче кичем асаилӳсем вӑратрӗ: тахҫан ҫапла вӑл та, Григорий, кӗркуннехи тӑлӑх ҫеҫенхирте ҫӗртме сухи тӑватчӗ, ҫӗрлесенче ҫӑлтӑрсем мӑчӑлтатакан хура тӳпенелле сӑнаса пӑхатчӗ, таҫта ҫӳлте-ҫӳлте вӗҫекен хуркайӑк картисем пӗр-пӗрне кикак-кикак! кӑшкӑрса сасӑ панисене итлетчӗ…

Запах дыма разбудил в Григории грустные воспоминания: когда-то и он, Григорий, пахал зябь в глухой осенней степи, смотрел по ночам на мерцающее звездами черное небо, слушал переклики летевших в вышине гусиных станиц…

VI // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Курницӑна пирус тӗтӗмӗн йӳҫек шӑрши юхса кӗчӗ.

В горницу потянуло папиросным дымком.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Службӑран таврӑнтӑр та Гриша, пирӗн те ак кил шӑрши, казак шӑрши кӗрекен пулӗ те-ха…»

Вот прийдет со службы Гриша, тогда у нас жилым, казачьим духом запахнет…»

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Унччен нихҫан та Ильинична табак тӗтӗмне юратни пулманччӗ, чӗлӗм туртакансене ялан кухньӑран хӳтерсе яратчӗ, анчах юлашки яхӑнта вӑл ку енӗпе те улшӑнчӗ: «Кайса чӗн-ха Прохора, — пӗрреччен ҫеҫ каламарӗ вӑл Дуняшкӑна, — хӑть килсе чикаркка та пулин туртса кайтӑр, атту кунта виле шӑрши те кӗрекен пулчӗ…

Никогда в жизни Ильинична не любила табачного дыма и всегда выгоняла курцов из кухни, но за последнее время она изменилась и в этом отношении; «Сходи покличь Прохора, — не раз говорила она Дуняшке, — нехай прийдет, выкурит цигарку, а то уже тут мертвежиной воняет.

II // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Ҫӗрӗшнӗ улӑмпа ирӗлнӗ хура тӑпра шӑрши ытла та ҫывӑх та ыррӑн туйӑннӑран вӑл, тарӑннӑн сывласа илсе, тута вӗҫӗсемпе ейӗлсе кулчӗ; тӑри чепчеммӗн тӑрӑлтатнӑ юрӑ, таҫтан тӗтреллӗ ҫеҫенхиртен килсе илтӗннӗскер, унӑн ӑшӗнче уҫӑмсӑр тунсӑх вӑратрӗ.

Запах прелой соломы и оттаявшего чернозема был так знаком и приятен, что Аксинья глубоко вздохнула и улыбнулась краешками губ; незамысловатая песенка жаворонка, донесшаяся откуда-то из туманной степи, разбудила в ней неосознанную грусть.

I // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Корсар кирпӗч тупмалла марччӗ вӗт, такан шӑрши тӑрӑх лаша тупмаллаччӗ.

Ведь Корсар должен был найти не кирпичи, а лошадь — по запаху подковы.

VI сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Тавҫӑрса ил-ха, чӑнах: пыратӑп та киле — бензин шӑрши сӑмсана ҫурать, гаражра та ун пек пулмасть!

Ты представляешь: прихожу я домой — бензином воняет, ну что твой гараж!

V сыпӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 155–238 с.

Тӗттӗмре ҫу шӑрши кӗрет.

В темноте пахло масляной краской.

Вовка Грушинӑн «Архимечӗ» // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 69–84 с.

Вася патӗнче тар шӑрши кӗретчӗ-ха.

Около Васи пахло порохом.

Курман-илтмен кайӑк // Илпек Микулайӗ. Юрий Сотник. Курман-илтмен кайӑк; вырӑсларан Микулай Илпек куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш АССР государство издательстви, 1952. — 3–28 с.

Ҫыннисенчен клей шӑрши тата лак шӑрши ҫапнӑ.

От людей пахло клеем и лаком.

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Шурӑ питлӗ шалпар кӗлеткерен хуҫа шӑрши кӗнӗ, Тетка унӑн сассине те уйӑрнӑ, вӑл хуҫа сасси пулнӑ, анчах тӗллӗн-тӗллӗн вӑл иккӗленнипе асапланнӑ хушӑра ула-чӑла кӗлеткерен тарма тата вӗрме хатӗр пулнӑ.

От белолицей мешковатой фигуры пахло хозяином, голос у нее был тоже знакомый, хозяйский, но бывали минуты, когда Тетку мучили сомнения, и тогда она готова была бежать от пестрой фигуры и лаять.

VII. Ӑнман дебют // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Анчах та ҫывӑрса кайнӑ чухне, ӑна яланах ҫав мӗлкесенчен клей, стружка тата лак шӑрши кӗни сисӗннӗ.

А засыпая, она всякий раз чувствовала, что от этих фигурок пахнет клеем, стружками и лаком.

V. Талант! Талант! // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Каштанка палламан ҫыннӑн тумтирне тата аттине шӑршласа пӑхнӑ, вӗсенчен лаша шӑрши хытӑ ҫапнине туйса илнӗ.

Она понюхала одежду и сапоги незнакомца и нашла, что они очень пахнут лошадью.

III. Ҫӗнӗ, питех те кӑмӑллӑ паллашу // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Палламан ҫын патӗнче нимӗн шӑрши те ҫук, анчах столярӑн хваттерӗнче яланах тӗтре тӑрать тата ҫилӗм, лак, стружка шӑрши ытармалла мар сарӑлать.

У незнакомца не пахнет ничем, у столяра же в квартире всегда стоит туман и великолепно пахнет клеем, лаком и стружками.

II. Темӗнле палламан ҫын // Николай Пиктемир. Антон Чехов. Каштанка: калав; вырӑсларан Н. Пиктемир куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш государство издательстви, 1941. — 48 с.

Ун енне ҫавӑнтах эмелсен шӑрши пырса ҫапрӗ.

Запах лекарств пахнул ему в лицо.

5 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Тумламсенчен ҫурхи ырӑ шӑршӑпа килкарти таврашӗнчи тасамарлӑх шӑрши кӗрет.

Капли пахнут весной и пылью околоствольного двора.

3 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Ҫавӑнпа мар-и ҫӗр айне вӗҫсе кӗнӗ ҫуркунне шӑрши, газпа та йӳҫӗхсе ларнӑ кӑвакӑш шӑршипе хутӑшса пӑтрашӑннӑскер, сасартӑках куҫпа виҫсе илме ҫук анлӑ-анлӑ уҫлӑха ҫӗнӗрен тунсӑхланӑ, тилмӗрнӗ пек туйӑнса кайрӗ.

Казалось, залетевший в подземелье запах весны, смешавшись с терпким зловонием плесени и газа, вдруг загрустил по широким просторам земли, по безмятежным далям планеты.

2 // Антал Назул. Титов, Владислав Андреевич. Вилӗме ҫӗнтерсе…: повесть; вырӑсларан Анатолий Ерусланов куҫарнӑ. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1972. — 7–163 с.

Вӗсенчен пуринчен те тӳсме ҫук спирт, сухан, табак шӑрши перет.

Ото всех от них резко разило спиртом, луком, табаком.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

…Тата ҫакна тӗлӗкри майлӑ астуса юлчӗ Григорий: вӑл ӑшӑ пӳлӗмре тӑна кӗчӗ, — куҫне уҫичченех пӗтӗм ҫан-ҫурӑмӗпе вырӑн ҫине сарнӑ таса япаласен рехетлӗ уҫӑ варкӑшне туйса илчӗ, сӑмсине темле-темле эмелсен тӑкӑскӑ шӑрши пырса ҫапрӗ.

…И еще, как сквозь сон, помнил Григорий: очнулся он в теплой комнате, не раскрывая глаз, всем телом ощутил приятную свежесть чистого постельного белья, в ноздри ему ударил терпкий запах каких-то лекарств.

XXVIII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Таврара ӑшӑннӑ ҫӗрпе ҫамрӑк курӑкӑн ҫӑра шӑрши пуҫа анӑратмалла сӑрхӑнса тӑрать.

Одуряюще пахло нагретой землей, травяной молодью.

XXVII // Аркадий Малов. Шолохов М.А. Лӑпкӑ Дон. Роман: IV кӗнеке. — Шупашкар: Чӑваш кӗнеке издательстви, 1979. — 504 с.

Страницăсем:

Меню

 

Статистика

...тĕплӗнрех