Шырав

Шырав ĕçĕ:

савӑнӑҫлӑн сăмах пирĕн базăра пур.

савӑнӑҫлӑн (тĕпĕ: савӑнӑҫлӑн) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Пӗчӗк отряд ҫийӗнче ылтӑн ялав уяв чухнехи пек савӑнӑҫлӑн вӗлкӗшет.
Шелковое знамя жарко и празднично алело над маленьким отрядом.

56 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Лайӑх кун пулма кирлӗ! — терӗ вӑл хаваслӑн, пӗр пӗлӗтсӗр таса тӳпӗ ҫине савӑнӑҫлӑн пӑхкаласа.
День обещает быть хорошим! — оживленно сказал он, поглядывая на чистое, безоблачное небо.

Виҫҫӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Вӑл, ҫилпе кушӑрханӑскер, Пыжик ятлӑ сарӑрах хӑла лаша ҫинче сиккипе савӑнӑҫлӑн вӗҫтерсе пынӑ.
Веселый, обветренный, скакал он галопом на своем приземистом буланом Пыжике.

Пӗрремӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Иккӗшӗ те савӑнӑҫлӑн кулса ячӗҫ, аллисенчен ҫавӑтӑнса, ташлама кайрӗҫ.
Не выдержав, оба рассмеялись. И, взявшись за руки, пошли танцевать.

Ҫирӗм иккӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Кабинетран Саша лӑпкӑн та савӑнӑҫлӑн кулса тухрӗ.
Из кабинета Саша вышел уже спокойно, чуть улыбаясь.

— Манӑн!.. — хӗпӗртесе ӳкрӗ Димка, пӗр вырӑнта савӑнӑҫлӑн тапӑртатса илсе.
— Мой!.. — заликовал Димка, приплясывая на месте.

Вунулттӑмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Хӗрлӗ пуҫли? — ыйтрӗ вӑл сасартӑк, савӑнӑҫлӑн кулса.
Рыженький мальчик, — спросил он вдруг с веселой усмешкой.

50 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Йӗкӗтсен куҫӗсем савӑнӑҫлӑн ялкӑшаҫҫӗ:
Глаза у хлопцев загораются весельем.

Зорина звеньевой! — терӗ Валя савӑнӑҫлӑн, хӗрачасене учительницӑпа паллаштарса.
А Зорина звеньевая! — радостно представила их учительнице Валя.

45 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Валя картишӗнчен пӳрте кӗчӗ те хӗп-хӗрлӗ хӗрелсе кайрӗ, учительницӑн кӑвак йӑлтӑркка куҫӗсемпе тӗл пулчӗ те савӑнӑҫлӑн ун патнелле ыткӑнчӗ:
Валя, войдя со двора в хату, ахнула, покраснела от волнения и, встретившись взглядом с серыми лучистыми глазами гостьи, радостно бросилась к ней:

Хӗрачасем ун ҫумне савӑнӑҫлӑн тӗршӗнсе выртаҫҫӗ.
Девочки радостно и благодарно прижмутся к ней во сне.

44 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

— Чӗрӗ! — терӗ хӗрача савӑнӑҫлӑн, ачасен пӑлхануллӑ пичӗсем ҫине пӑхса.
— Живой! — радостно сказала девочка, оглядываясь на встревоженные лица ребят.

40 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Тенкел ҫинче ларакан хӗрача сасартӑк пуҫне ҫӗклерӗ те савӑнӑҫлӑн йӑл кулса ячӗ:
Девочка на скамейке вдруг подняла голову и радостно улыбнулась:

— Апла чӑнах та тӗрӗс-и вӑл? — ыйтрӗҫ хӗрачасем савӑнӑҫлӑн.
— Так это правда? — радостно спрашивали девочки.

Митя Ваҫҫука нимӗн каламасӑр хӑйӗн кӑкӑрӗ ҫумне тытса чӑмӑртарӗ, унӑн телейлӗн ялкӑшса тӑракан куҫӗсенчен пӑхса савӑнӑҫлӑн кулчӗ…
Митя молча, без слов, прижимает к себе Васька, глядит в его одуревшие от счастья глаза и смеется…

35 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Чиелӗхрен самантрах саркайӑк савӑнӑҫлӑн кӗскен кӑшкӑрни илтӗнсе кайрӗ.
Короткий и радостный крик иволги рвется из вишняка.

— Таврӑнтӑр-и? — терӗ Ваҫҫук савӑнӑҫлӑн.
— Вернулись? — радостно сказал Васек.

32 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ҫулҫӑсем кӑшт чӑштӑртатса илсенех ачасем савӑнӑҫлӑн итлерӗҫ: вут ҫуннине курса, сасартӑк Митя килсе тухас пулсан?
К каждому шороху мальчики прислушивались с радостным ожиданием: а вдруг на огонек выйдет Митя!

31 сыпӑк // Николай Сандров. Осеева В.А. Ваҫҫук Трубачевпа унӑн юлташӗсем. Повесть. 2-мӗш кӗнеке. Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1956. — 400 с.

Ҫулпа комсомолта тӑракан Варя почтальон килнине курсан, Саша ӑна хирӗҫ ҫил пек сирпӗнсе тухать, вара унтан ҫӗнӗ хаҫатсем илет те килне каллех савӑнӑҫлӑн чупса кӗрет, пурне те хаҫатсем валеҫсе парать.
Раньше, завидев на дороге почтаря, комсомолку Варю, Саша стремглав выскакивал навстречу и обратно торжественно возвращался со свежими газетами; дома он хозяйственно распределял газеты — кому что полагалось.

Ҫиччӗмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Амӑшӗ, нимӗн пулман пекех, савӑнӑҫлӑн кулать, сасси унӑн яланхи пекех ҫирӗппӗн тухать.
Мать как ни в чем не бывало улыбалась, голос у нее звучал уверенно.

Пиллӗкмӗш сыпӑк // Михаил Юрьев. Смирнов В.И. Саша Чекалин: повесть. — Шупашкар: Чӑвашгосиздат, 1960. — 340 с.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика