Шырав

Шырав ĕçĕ:

тинӗс сăмах пирĕн базăра пур.

тинӗс (тĕпĕ: тинӗс) сăмах форми çинчен тĕплĕнрех пăхма пултаратăр.

Ҫиҫӗм ярӑм сапалать те — тинӗс хумӗ сӳнтерет.
Море ловит стрелы молний и в своей пучине гасит.

Тӑвӑл хыпарҫи ҫинчен хунӑ юрӑ // Стихван Шавли. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 132 стр.

Тинӗс хумӗ чӑлтӑр-чалтӑр сирпӗнет, сикет хӗрӳллӗн аслати патне ҫитесшӗн.
и поют, и рвутся волны к высоте навстречу грому.

Тӑвӑл, тӑвӑл йыхравҫи ҫеҫ ярӑнса ҫӳрет хӑватлӑн кӑпӑкланнӑ тинӗс ҫийӗн.
Только гордый Буревестник реет смело и свободно над седым от пены морем!

Хура пӗлӗт хушшинче те хаяр тинӗс ҫийӗнче йӑмӑх ҫиҫӗм пек йӑр-ярӑн ярӑнса ҫӳрет хӑватлӑн Тӑвӑл кайӑкӗ — йыхравҫӑ.
Между тучами и морем гордо реет Буревестник, черной молнии подобный.

Кӑвак тинӗс кӑвакарчӗ, хура пӗлӗт ҫил ҫӗклерӗ.
Над седой равниной моря ветер тучи собирает.

Тинӗс курӑннинчен ытла сисӗнет, — умра ҫав териех тӗттӗм.
Море скорее чувствовалось, чем было видимо нам, — так густа была тьма впереди нас.

Коновалов // Александр Алга. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–118 стр.

Тинӗс уҫҫинчи каҫхи нӳрӗ сывлӑшра тӗтӗм явкаланма пуҫларӗ.
Струйки дыма вились в ночном воздухе, полном влаги и свежести моря.

Тинӗс тӗпӗнчен юрпа капӑрлатса тумлантарнӑ, хӗвеланӑҫ шуҫӑмӗпе хӗретнӗ шурӑ тӑрӑллӑ тусем тухнӑнах туйӑнать.
Казалось, что со дна моря встают горы с белыми вершинами, пышно убранными снегом, розовыми от лучей заката.

Тинӗс ӗнтӗ, инҫетре, хӗрхӗлтӗм ылтӑн тӗспе витӗнчӗ, хӗвеле хирӗҫ хӗрлӗ-шурӑрах тӗтӗм тӗслӗ, ҫӳхе хӗрриллӗ пӗлӗт ҫӗкленчӗ.
Море вдали уже покрылось багрецом и золотом, навстречу солнцу поднимались розовато-дымчатые облака мягких очертаний.

Вӗсем лайӑхрах пулӗччӗҫ кунта, мӗншӗн тесен тинӗс — епле вӑл кӑмӑллӑ… вӑл ҫын чунӗнче ырӑ шухӑшсем вӑратать.
Были бы они от этого лучше, потому оно — ласковое такое… хорошие думы от него в душе у человека.

— Тинӗс хӗрринче пулмассерен, яланах эпӗ ҫакӑн пек шухӑшлатӑп — мӗншӗн-ха ҫынсем ун хӗрринче пурӑнма сахал куҫса килеҫҫӗ? тетӗп.
— Каждый раз, как я бываю у моря, я всё думаю — чего люди мало селятся около него?

Эпӗ хам йӗри-тавра ҫынсем шавласа тӑнине тата кӑвакӑн-симӗсӗн курӑнакан лӑпкӑ тинӗс ҫине пӑхкаласа ларса юлтӑм.
Я остался сидеть на камне, поглядывая на шумную суету, царившую вокруг меня, и на спокойное синевато-зеленое море.

Утрав, тинӗс, пӗлӗт — эсӗ пӗчченҫи пурӑнатӑн, сан пурте пур, эсӗ ирӗклӗ!
Остров, море, небо — ты один себе живешь, и всё у тебя есть, и ты свободен!

Вӗсем, ҫут-ҫанталӑк пекех, хӑйсем те — стихия, ҫавӑнпа та тинӗс вӗсене ҫиленмест, вӗсен хӑйсене усӑсӑр ӗҫӗ ҫине кӑмӑлласа пӑхать.
Они — тоже стихия, и вот почему море не гневно, а ласково смотрит на их труд, от которого им нет пользы.

Вӑл ҫав ҫынсене хӗрхеннӗн туйӑнать: ҫак ӗҫченсем хӑйпе хирӗҫ маррине вӑл хӑй ӗмӗрӗнче вӗренсе ҫитнӗ; ку ҫынсем пулӑсем пекех иккенне, вӗсене ҫутҫанталӑкӑн кӗтмен ҫӗртен тухакан инкек-синкекӗсемпе куҫа-куҫӑн тӑрса кӗрешме тивнине, ҫав кӗрешӳре вӗсене ҫутҫанталӑк тавӑрма хатӗр тӑнине тинӗс тахҫанах пӗлнӗ.
Оно как бы жалело их: века его существования научили его понимать, что не те злоумышляют против него, которые строят; оно давно уже знает, что это только рабы, их роль бороться со стихиями лицом к лицу, а в этой борьбе готова и месть стихии им.

Тинӗс хӗвел ҫутипе йӑлтӑртатса кулать; вӑл, шухӑшӗ пулсан, пӗр хускалса илсенех, лилипутсен ӗҫӗнчен йӗр те юлас ҫуккине пӗлсе тӑракан Гуливерӑн ырӑ кулли пек.
Сияя в блеске солнца, оно точно улыбалось добродушной улыбкой Гулливера, сознающего, что, если он захочет, одно движение — и работа лилипутов исчезнет.

Тинӗс тӗтреллӗ горизонт таранах лӑпкӑн сарӑлса выртать, унӑн тӑрӑ хумӗсем ӗҫ вӗресе тӑракан ҫырана шӑппӑн пырса ҫапӑнаҫҫӗ.
Море спокойно раскинулось до туманного горизонта и тихо плещет своими прозрачными волнами на берег, полный движения.

Тупа тинӗс хушшинчи ҫӗр ҫинче пур тӗлте те, кӑшкӑрашнӑ сасӑсемпе, тусанпа, сывлӑша этем шӑрши тултарса, пӗчӗк сӑрӑ ҫынсем хӗвӗшеҫҫӗ.
На всех точках площади между горой и морем сновали маленькие серые люди, насыщая воздух своим криком, пылью, терпким запахом человека.

Хӑвах шухӑшла, тинӗс ҫинчен килтӗм…
Сам посуди, от моря я пришел…

Вӗҫӗ хӗррисӗр тинӗс татах та ҫуттӑн йӑлкӑшнӑ, хаяр та шухӑ хумсемпе ҫыран хӗррисене кӑшланӑ.
Блестело море, все в ярком свете, и грозно волны о берег бились.

Сокол ҫинчен хывнӑ юрӑ // Ҫемен Элкер. Максим Горький. Сочиненисем. Чӑваш АССР государство издательстви, 1953. — 70–74 стр.

Страницăсем:

Чӑваш чӗлхи корпусӗ

Шырав

Шырав ĕçĕ:

Меню

Статистика